Niepewność. Przeszkadza, przeraża, krępuje. To tak, jakbyś stał na krawędzi wysokiej wieży w basenie i nie miał odwagi skoczyć. Sytuacja sama w sobie nie wydaje się niebezpieczna. Nie musisz jeszcze skakać, możesz się odwrócić, zejść po schodach, wejść do ciepłego jacuzzi lub po prostu owinąć się ręcznikiem. Jest wybór, ale nie możesz go dokonać. Jesteś w niepewności. Nie zdecydowałeś jeszcze, czy chcesz skakać. I dopóki nie zdecydujesz, czy tego chcesz, czy nie, nie możesz. Jest tu oczywiście informacja zwrotna – choć nie znasz siebie dobrze, dopóki naprawdę nie zrozumiesz, co wiesz, co możesz, tym trudniej Ci chcieć. A im bardziej stoisz na krawędzi, tym bardziej jesteś w sytuacji niepewności tym jest trudniej. Do Twojej głowy wkrada się ogromna ilość niepotrzebnych lęków, a strach – gdy tylko pozwolisz mu dostać się do głowy, ma tendencję do rozprzestrzeniania się po całym ciele. A teraz kolana mi się trzęsą, a kark sztywnieje od pragnienia utrzymania równowagi na krawędzi. Co robić? Są odważni ludzie, którzy mówią: „Skacz! Skacz szybko, to nie jest straszne. Wyjdź szybko ze swojej strefy komfortu, rozwijaj się, pokonuj, weź się w garść, mięczaku!” Nie podoba mi się to określenie. Dlaczego? Bo czasami (a kluczowym słowem jest tutaj „czasami”) to działa. A czasami nie. Są tacy, którzy skakali – i wszystko poszło dobrze, a teraz można skakać z większych wysokości, biegać dalej i rozwiązywać bardziej złożone problemy. I ktoś - no nie, nie rozbił się, to nie jest takie straszne... ale wchodząc do wody odchylił się trochę do tyłu - po prostu nie miał wystarczających umiejętności... i cios nie był traumatyczny, ale bolesne, a ciało przypomniało sobie ból i teraz po prostu przestał zbliżać się do wieży. No tak, szachy to też dobry sport... Lubię szukać rozwiązań, które nie sprawdzają się „czasami”. Wydaje mi się, że przezwyciężanie niepewności nie powinno stać się jeszcze większą niepewnością i ryzykiem. I tu pojawia się pytanie – czy istnieje bardziej ostrożny, przyjazny dla środowiska i systematyczny sposób? Prawdopodobnie istnieje. Cóż, na przykład będąc jeszcze na dole – stawiając stopę na pierwszym stopniu drabiny, która doprowadzi Cię do wieży – zatrzymaj się, pomyśl. Zadaj sobie kilka prostych pytań. Najważniejsze pytanie moim zdaniem brzmi: „czy to twoja wieża?”, „czy potrzebujesz tego skoku, czy to jest twój cel, dlaczego tego potrzebujesz?” Jeśli odpowiedź brzmi „tak”, kolejnym pytaniem jest: „Co wiem i potrafię zrobić, aby skakać”. I – uwaga – „co jeszcze mogę wiedzieć i czego się nauczyć?” Dokładna umiejętność prawidłowego trzymania ciała przy wejściu do wody pomoże Ci znacznie więcej niż slogany o Twojej strefie komfortu. Znalazłeś odpowiedzi? Czy trenowałeś na niższej wysokości? Czy pytałeś znajomego, który potrafi skakać trochę lepiej? Dobrze zrobiony. No cóż, teraz pamiętaj jeszcze raz – spokojnie i pewnie – to moja wieża, wiem po co mi ten skok, mogę skoczyć z nieco niższej wysokości. Ale tutaj musisz zrobić wszystko tak samo, a także niewielką korektę dla dodatkowych liczników. A teraz - na górze. I spokojnie, kontrolując swoje ruchy, w skupieniu, bez niepotrzebnego zamieszania i patosu, podszedł do krawędzi, wziął oddech i skoczył. W momencie startu najprawdopodobniej nadal będzie strasznie, ale jeśli to jest Twoja wieża i nie zaniedbałeś treningu, to Twoje ciało zrobi wszystko dobrze, a wtedy sam moment lotu stanie się Twoim pierwszym radość. I pierwszy krok na kolejny poziom Systematyczność i konsekwencja, umiejętność wyznaczania sobie celów i regularność treningów… tu chodzi o każdy rozwój, prawda? tu nie chodzi tylko o sport...***Myślimy tu o rozwoju, efektywności, inteligencji emocjonalnej, zapraszamy...