W naszym społeczeństwie jest w jakiś sposób przyjęte, że nie można się radować ani radować, ale cicho, tak aby inni nie widzieli ani nie słyszeli. A wtedy coś złego stanie się albo mnie, albo innym (w zależności od tego, jak to zadziała). Dziecko rodzi się i może odczuwać radość, gdy mama do niego grucha, a on powtarza jej odpowiedź i uśmiecha się. I są chwile, kiedy doświadcza cierpienia, kiedy matka błędnie interpretuje jego potrzeby, a one nie są zaspokajane. Później, gdy dziecko dorośnie, swoją beztroską pojmuje ten świat, kieruje nim zainteresowanie i chęć zaznania radości (choć na razie nie wie, jak to się nazywa) i dzielenia się nią z innymi. Robi psikusy, robi psikusy w poszukiwaniu tego doznania, a także „życzliwych” dorosłych, dla których nie czuje się komfortowo w swoim rozumieniu świata, z powodu ich lęku o niego lub irytacji….. zatrzymaj dziecko, krzycząc, „strachy na wróble”, moralizowanie i tak dalej, aby dziecko raz na zawsze zrozumiało, co jest niegrzeczne, bieganie, skakanie, czyli tzw. - nie możesz być szczęśliwy. Dziecko rośnie i staje się dorosłe. I poczucie radości zostaje utracone... lub jest odczuwalne, ale strach jest dzielić się nim z innymi. Myślę, że radość to uczucie, które napędza nas w życiu: „Robię coś, co jest dla mnie ważne, pokonuję przeszkody, udaje mi się – czuję radość i chcę się nią z Tobą podzielić. I ważne jest dla mnie, abyś mnie przyjął z radością."