Od autora: Pashnina O.N. Powstała w wyniku samoświadomości człowieka. Już sama nazwa tej nauki – PSYCHOLOGIA – wskazuje, że jej głównym CELEM jest POZNAWANIE DUSZY i jej PRZEJAWÓW – woli, percepcji, pamięci i tak dalej. NEUROPSYCHOLOGIA to dziedzina nauk psychologicznych, która rozwinęła się na styku kilku dyscyplin - PSYCHOLOGII, MEDYCYNY (NEUROSURGERIA, NEUROLOGIA), FIZJOLOGII i KIERUNKU BADANIA MECHANIZMÓW MÓZGU UPF. Krajowa NEUROPSYCHOLOGIA została stworzona podczas II wojny światowej przez wybitnego psychologa, profesora Uniwersytetu Moskiewskiego A.R. Lurię i jego uczniów - L.S. Tsvetkovą i innych. Unikalna metoda „NEUROPSYCHOLOGICZNA” to połączenie technik badania psychologicznego z badaniem fizjologicznym osoby z uszkodzonym mózgiem. ZAKRES PRAKTYCZNEGO ZASTOSOWANIA NEUROPSYCHOLOGII stale się poszerza. Podejście neuropsychologiczne okazało się bardzo produktywne w badaniu różnych problemów: typologii normy, rozwoju psychiki w ontogenezie, charakterystyki zaburzeń psychicznych w stanach granicznych ośrodkowego układu nerwowego, dynamiki funkcji psychicznych pod wpływem wpływów psychofarmakologicznych, zmiany funkcji psychicznych w wieku inwolucji, asymetria międzypółkulowa i interakcja międzypółkulowa oraz inne problemy. W aparacie pojęciowym neuropsychologii funkcjonują podstawowe pojęcia: Objaw neuropsychologiczny to zaburzenie funkcji psychicznych, które powstaje w wyniku miejscowego uszkodzenia mózgu. Zespół neuropsychologiczny to naturalne połączenie objawów neuropsychologicznych związanych z zaburzeniem procesów fizjologicznych na skutek miejscowego uszkodzenia mózgu. Czynnik neuropsychologiczny to fizjologiczny mechanizm funkcjonowania (zasada działania) obszaru mózgu, którego naruszenie prowadzi do pojawienia się naturalnej kombinacji dysfunkcji psychicznych (zespołu neuropsychologicznego). NAJWAŻNIEJSZYM ELEMENTEM DIAGNOSTYKI NEUROPSYCHOLOGICZNEJ JEST KONCEPCJA A.R. LURIIO TRZECH BLOKÓW FUNKCYJNYCH MÓZGU: 1. Blok energetyczny (regulacja napięcia i czuwania) 2. Blok odbioru, przetwarzania i przechowywania informacji 3. Blok programowania, regulacji i kontroli Według tego modelu CAŁĄ MÓZG MOŻNA PODZIELIĆ NA 3 GŁÓWNE bloki strukturalne i funkcjonalne: 1- blok energetyczny (regulacja poziomu aktywności mózgu); 2- blok do odbierania, przetwarzania i przechowywania informacji eksteroceptywnych (tj. pochodzących z zewnątrz); 3- blok programowania, regulacji i kontroli przebiegu aktywności umysłowej. KAŻDY HMF REALIZOWANY JEST Z UDZIAŁEM WSZYSTKICH 3 BLOKÓW MÓZGU, PRZYCZYNIAJĄCYCH SIĘ DO JEGO REALIZACJI. Bloki mózgowe charakteryzują się pewnymi cechami strukturalnymi: zasadami fizjologicznymi leżącymi u podstaw ich pracy oraz rolą, jaką odgrywają w realizacji funkcji umysłowych. Pierwszy - blok energetyczny - obejmuje niespecyficzne struktury na różnych poziomach: siatkowatość pnia mózgu, niespecyficzne struktury śródmózgowia w sekcjach międzymózgowia, układ limbiczny, środkowo-podstawne sekcje kory czołowej i płatów skroniowych mózgu . Ten blok mózgowy reguluje procesy aktywacji: ogólne uogólnione zmiany w aktywacji, które są podstawą różnych stanów funkcjonalnych oraz lokalne selektywne zmiany w aktywacji, niezbędne do realizacji HMF. ZNACZENIE FUNKCJONALNE PIERWSZEGO BLOKU w zapewnianiu funkcji umysłowych polega przede wszystkim na regulowaniu procesów aktywacji, na zapewnieniu ogólnego tła aktywacji, na którym wykonywane są wszystkie funkcje mentalne, na utrzymaniu ogólnego napięcia centralnego układu nerwowego, niezbędnego przy wszelkich działaniach sprawdzających psychikę. Ten aspekt pracy pierwszego bloku jest bezpośrednio związany z procesami uwagi - ogólnej, masowej i selektywnej, a także w świadomości jako całości. Blok drugi – blok odbioru, przetwarzania i przechowywania informacji eksteroceptywnych (tj. pochodzących ze środowiska zewnętrznego) – obejmuje główne systemy analizujące:.