Od autorki: We współpracy z Mariną Fankukhiną Przykład archetypowego studium literatury, która z kolei dostarcza pożywki dla pracy psychoanalitycznej i ogólnie psychoterapeutycznej poprzez obrazy i psychoterapię. metafory dzieł literatury klasycznej, Marina FankukhinaŚwięto w czasie zarazy i kryzysu egzystencjalnego W tym artykule proponujemy rozważyć jedną z małych tragedii A.S. „Uczta w czasie zarazy” Puszkina jako sposób na przezwyciężenie kryzysu egzystencjalnego. Kryzys egzystencjalny to stan niepokoju lub poczucie głębokiego dyskomfortu psychicznego w momencie kwestionowania sensu istnienia. Najczęściej spotykany w kulturach, w których podstawowe potrzeby przetrwania zostały już zaspokojone. Możliwe przyczyny kryzysu egzystencjalnego: poczucie izolacji i samotności, świadomość własnej śmiertelności lub świadomość braku życia pozagrobowego; lub uświadomienie sobie, że życie nie ma celu ani znaczenia, ani nadprzyrodzonego, ani po prostu życia dla samego życia. Zacznijmy więc rozważać fabułę tej pracy. W mieście panuje epidemia. Choroba dotyka każdego. Tu i ówdzie przejeżdża wóz ze zmarłymi. W centrum miasta mężczyźni i kobiety ucztują na placu. Kim są ci ludzie?.. Nieliczni, którzy przeżyli, piją wino, czytają frywolną poezję, tańczą brudne tańce przepełnione szkarłatną ekstazą. Co więc widzimy? Pierwszy kieliszek zostaje podniesiony w stronę Jacksona. Zmarł pewnego dnia na zarazę. Najprawdopodobniej Jackson jest uosobieniem zwykłego człowieka, zabiegającego o dobre życie, bojącego się śmierci, bólu… Za nim widać codzienną świadomość przeciętnego człowieka na ulicy. . Jeśli spojrzeć na zarazę jak na pewną istotę, która ma cel i powód swojego działania, to patrząc na tę firmę powinna być w znacznym zakłopotaniu. Walsingowie i biesiadnicy bardzo różnią się od pozostałych mieszkańców tego przerażonego i pogrążonego w żałobie miasta. Trzeba rozpoznać w zarazie obecność subtelnej dyskryminacji, która dostrzega nie tylko osoby, które przyłączyły się do biesiady, ale także wyróżnia osoby, które odważnie spojrzały w oczy otchłani i pokazały ducha. Jackson uosabia więc zwykłą świadomość... W prawdzie i w sumieniu o zwykłej świadomości nie ma nic do powiedzenia, dlatego też pierwszy toast Walsinghama upamiętnia go w milczeniu. Jakie symboliczne znaczenie kryje się za tymi wydarzeniami? Zaraza jest jak cień wielkiej matki, śmierć ze swoją nieuchronnością i obojętnością wdziera się do ludzkiej świadomości. Zwykła rutyna nie chroni już przed zmierzeniem się z nieuniknionym; wszystko, co wcześniej wydawało się ważne, traci wszelki sens, pozostawiając jedynie wewnętrzną próżnię, grozę i siejące szaleństwo. Uczcie przewodniczy czcigodny przewodniczący Walsingam, a wraz z nim jego towarzyszki: Maria i Ludwika. Walsingham zaprasza Mary, aby zaśpiewała smutną piosenkę, aby potem oddać się jeszcze większej zabawie, i ona to robi. Co robi Maryja? Śpiewa piosenkę o miłości i śmierci. To niesamowite widzieć wiersz w wierszu, piosenkę przedstawioną w innym metrum poetyckim. W tym przypadku może to wskazywać, że Maryja jest trzeźwa i nie pogrąża się w rozpaczy ani przemocy. Z psychoanalitycznego punktu widzenia można to interpretować jako przejaw ego przeciwstawiający się ekspansji nieświadomości zbiorowej, co z kolei charakteryzuje się nerwicą. Ale na przykładzie Louise widzimy coś innego: jej gwałtowny taniec bachiczny kończy się wizją wozu ze zwłokami i w efekcie omdleniem, czyli inflacją mentalną, czyli tzw. psychoza. Możemy tu zaobserwować ilustrację teorii Junga o transformacji animy. Warto dodać, że zmarła matka Walsingham, co symbolizuje wyzwolenie z matczynego kompleksu, bowiem osoba wolna od uprzedzeń jest w stanie zorganizować taką ucztę; Anima, wolna od kompleksu matki, ma następujące etapy rozwoju: Ewa (instynktywna, impulsywna), Elena (emocjonalna), Maria (cnotliwa), Zofia (Mądra). Zatem w sensie archetypowym Ludwika jawi się jako Ewa lub Helena, a Maria jako Maria lub Zofia. Ego dorosłego (Walsingham)wybiera Maryję (Marię): „Aha! Louise czuje się chora; w niej, pomyślałem, sądząc po języku, serce mężczyzny. Ale tak – czułość jest słabsza od okrutności, A w duszy dręczonej namiętnościami żyje strach!…” Okazuje się, że pojawienie się kryzysu egzystencjalnego w tym przypadku było katalizatorem w procesie przemiany animy i przezwyciężenie kompleksu matki. Kontynuujmy naszą historię. Nagle wśród biesiadujących pojawia się ksiądz, który zaczyna ich zawstydzać i namawiać, aby zaprzestali bezbożnych zabaw. Zwraca się do Walsinghama, zarzucając mu wspomnieniami o zmarłej żonie i matce. Starzec jest zdumiony obecnością Walsinghama na uczcie i stara się z nim porozmawiać, aby opuścił „ucztę rozpusty” i poszedł za nim. Z psychoanalitycznego punktu widzenia kapłan jest uosobieniem kompleksu ojca, wzywającym Ego (Walsingham) do zwrócenia się w stronę patriarchalnych wartości społeczeństwa zachodnioeuropejskiego, co w psychoanalizie nazywa się przeniesieniem. „U mężczyzn pozytywny kompleks ojca bardzo często tworzy pewne zaufanie do władzy i wyraźnie wyrażoną chęć uznania wszelkich duchowych dogmatów i wartości; dla kobiet budzi największą duchową inspirację i zainteresowanie. W snach kompleks ojca ucieleśnia się zawsze w postaci ojca, od którego emanują zakazy, mądre rady i przekonujące potępienia” (CW 9i, par. 396) (z książki Zełenskiego V. Słownik psychologii analitycznej). Należy pamiętać, że pojawienie się księdza okazuje się w tym przypadku uzdrawiające, ponieważ przypomina o istniejących granicach, co przyczynia się do ich zniszczenia. Przeniesienie nie następuje, Walsingham odrzuca ofertę księdza, funkcje Ego zostają zachowane, nie ulegając regresji. Na tym etapie możemy mówić o całkowitym przezwyciężeniu Superego – kompleksów ojcowskich i matczynych. Przykładem może być próba przez osobę znajdującą się w sytuacji kryzysowej zwrócenia się na religię, wstąpienia do sekty, podążania drogą ascezy i ograniczeń, w ogóle wybrania dowolnej drogi przeniesienia odpowiedzialności na jakiegoś wyższego ojca, żądając w zamian jedynie woli i posłuszeństwo, z późniejszym rozczarowaniem lub odrzuceniem tej drogi. Ilustracją tego procesu jest hymn na cześć zarazy w wykonaniu Walsinghama, którego kulminacją były następujące wersety: „W bitwie jest zachwyt, I w ciemnej otchłani na krawędzi, I we wściekłym oceanie, Wśród groźnych fal i burzliwa ciemność, i w arabskim huraganie, i w tchnieniu zarazy. * Wszystko, wszystko, co grozi śmiercią, kryje w sobie niewytłumaczalne przyjemności dla śmiertelnego serca. - Nieśmiertelność może być gwarancją!...” Co dzieje się z człowiekiem w tym momencie? Ego podejmuje egzystencjalne wyzwanie, a hymn zarazy jawi się jako hymn na cześć wielkości ludzkiego ducha. W tym miejscu wcielony duch ludzki zdaje sobie sprawę, że wszystko, co generuje, jest skazane na zagładę. Ego i nieświadomość zbiorowa przestają ze sobą walczyć, stając się jednością, co jest efektem drogi indywiduacji, spotkania z jaźnią. Zatem kryzys egzystencjalny został przezwyciężony i co się stało? Jakie zmiany w życiu wewnętrznym człowieka spowodowały tak głębokie przemiany? Aby odpowiedzieć na te pytania, warto wrócić do początku naszej podróży i spróbować zobaczyć, co kryje się za kryzysem egzystencjalnym jako takim. W wierszu Puszkina pojawienie się kryzysu uosabia zaraza, która ogarnęła miasto, tj. śmierć, pojawiająca się jako cień aspektu Wielkiej Matki w sensie archetypowym i Tanatosa w sensie psychoanalitycznym. Warto także wspomnieć o obrazie Zarazy,.