Diagnostyka neuropsychologiczna w wieku przedszkolnym Wszyscy rodzice wiedzą, że każdy przedszkolak musi co roku poddawać się profilaktycznym badaniom lekarskim. Dzieje się tak, aby specjaliści mogli w sposób profesjonalny określić, czy rozwój organizmu dziecka odpowiada normom wiekowym i w przypadku wykrycia odchyleń, w odpowiednim czasie skorygować je. Do szóstego roku życia dziecko będzie obserwowane przez pediatrów, dentystów, ortopedów, okulistów... Każdy specjalista oceni dynamikę rozwoju konkretnego układu młodego ciała: okulista zadba o to, aby układ wzrokowy czy jest w porządku, dentysta zadba o to, aby z zębami nie było problemów, chirurg - aby kości i gorset mięśniowy były zdrowe... A co z układem nerwowym? Jest pod „opieką” neurologa i psychiatry. Pierwsza będzie monitorować, czy występują zaburzenia neurologiczne: czy dziecko porusza się swobodnie i pewnie, czy występuje drżenie (trzęsienie), czy mówi. Drugie dotyczy tego, czy występują choroby i niepełnosprawności psychiczne: upośledzenie umysłowe, ADHD, zaburzenia ze spektrum autyzmu, upośledzenie umysłowe. Zgodnie z nowym zarządzeniem „O przeprowadzaniu profilaktycznych badań lekarskich nieletnich” nr 514n z dnia 10 sierpnia 2017 r., które weszło w życie. 1 stycznia 2018 r., w ciągu pierwszych sześciu lat życia, dziecko będzie czterokrotnie odwiedzane przez neurologa: w wieku 1 miesiąca, 1 roku, 3 lat i 6 lat (w porównaniu z sześcioma wizytami w starym porządku). Psychiatra – trzykrotnie: w wieku 2 lat, 3 lat i 6 lat (wobec dwukrotnie przed 2018 rokiem). Aby wyśledzić wyraźne zaburzenia w rozwoju układu nerwowego w ogóle, a zwłaszcza psychiki, środki te są wystarczające. Co jednak z tymi zaburzeniami i cechami rozwojowymi, które nie osiągają poziomu patologii, a powodują niepokój i niepokój rodziców? Dziecko mówi, ale oszczędnie i niechętnie, chodzi i biega, ale jednocześnie wybija wszystkie kąty, rozróżnia kolory i kształty, ale nie potrafi ułożyć prostej mozaiki? Kiedy wyraża swoje niepokojące myśli na wizycie u tego samego neurologa czy psychiatry, rodzice często słyszą odpowiedź: „No cóż, czego chcesz, jeszcze mały, dorośnie, wszystko minie”. A specjalistę można zrozumieć: jego zadaniem jest dbanie o to, aby nie było patologii, a drobne „niedociągnięcia” w rozwoju nie są jego działem (zwłaszcza jeśli pamiętamy, ile czasu lekarz poświęca na przyjęcie pacjenta w publicznych placówkach medycznych) . Autorytatywna opinia lekarza często uspokaja rodziców, którzy posłusznie czekają, aż „wyrośnie”. Czasami z biegiem czasu dziecko faktycznie nadrabia swoje braki, ale zdarza się też, że idzie do pierwszej klasy z własnymi cechami, a wtedy dla rodziców rozpoczyna się nowy okres niepokoju i smutku. Istnieje takie pojęcie, jak „wyższe funkcje umysłowe” - to wszystko, co czyni człowieka człowiekiem: pamięć, uwaga, myślenie, mowa, dobrowolne ruchy. Funkcje te są zapewniane przez pracę mózgu i odpowiednio rozwijają się wraz z nim. Jeśli w budowie mózgu występują jakiekolwiek odchylenia lub cechy, jest całkiem możliwe, że funkcje, które powinien on zapewniać, rozwiną się inaczej: być może wolniej niż normalnie. Wtedy zobaczymy np. siedmiolatka, który zachowuje się jak czterolatek: nie siada przy biurku, nie słucha nauczyciela, zaczepia sąsiadów. Aby dziecko było jak najlepiej przygotowane do pójścia do szkoły, nie wystarczy po prostu wysłać je do grupy przygotowawczej. Przez cały okres dorastania należy uważnie monitorować rozwój tych wyższych funkcji umysłowych. W tym celu należy udać się do psychologa dziecięcego znającego się na diagnostyce lub do neuropsychologa, który potrafi dokładnie ocenić rozwój każdej funkcji i wydać zalecenia dla rodziców oraz, w razie potrzeby, program korekcyjny dla dziecka. Spójrzmy na funkcję mowy jako przykład. Jest to funkcja złożona, to znaczy dosłownie „składa się” z kilku innych. Oto tylko kilka z nich: Zdolność do rozróżniania dźwięków. Aby nauczyć się mówić, dziecko potrzebuje.