Od autora: Oryginalny artykuł możesz przeczytać na stronie www.createyourlife.com.ua/opasnost-privyazannostej Wszyscy żyjemy w otoczeniu ludzi i rzeczy. Jesteśmy związani z emocjami, historiami, uczuciami, doświadczeniami. Przywiązujemy się do tego wszystkiego emocjonalnie i staramy się przedłużyć jego obecność w naszym życiu. I wydaje się, że co w tym takiego strasznego, cóż, tak, przywiązujemy się, i co? Ale nie wszystko jest takie proste. Przywiązania te w dużej mierze determinują nasz nastrój, stan i samopoczucie. Dlatego też postanowiłam napisać swoje przemyślenia na temat tego, jak przywiązania wpływają na nas i jak możemy zmniejszyć ich siłę własne rzeczy. W rzeczywistości te rzeczy nas posiadają. Kupując rzecz, zaczynamy inwestować w nią naszą energię, miłość, radość itp. I w ten sposób przywiązujemy się do tego. W rezultacie stajemy się jej zakładnikami. A nasz spokój ducha w dużej mierze zależy od tego, czy mamy tę rzecz, czy nie. Jeśli rzecz zostanie w jakiś sposób uszkodzona lub zepsuta, będziemy się martwić. Doświadczaj tak, jakby to przydarzyło się nam. Pamiętaj o wszelkich stratach i awariach. To nie daje ci spokoju przez długi czas. Długo jesteśmy zmartwieni, smutni i smutni. Ale to tylko przedmiot materialny, za każdym takim doświadczeniem kryje się nasza energia, którą łatwo i spokojnie oddajemy w moc obiektów nieożywionych. Każda rzecz ma energetyczną nić, połączenie z nami. W rezultacie zostajemy ukrzyżowani pomiędzy wszystkimi rzeczami, które udało nam się zgromadzić. Pod wieloma względami dlatego tak trudno jest nam zmienić nasze życie i stworzyć nowe. Te połączenia trzymają nas razem. I nie mamy dość energii na nowe działania. Istnieją dwa sposoby wyrwania się z tej sieci. Pierwszy jest dość skomplikowany w naszym materialnie uwięzionym świecie. Nadaje się dla osób odważnych, ascetycznych. Zadowalaj się małym. Nie należy mieć więcej niż niezbędne minimum. Ścieżka mnichów i pustelników Druga jest bardziej realistyczna, ale wymaga dużo pracy wewnętrznej i gotowości. Kupując rzecz, natychmiast się z nią rozstań. Bądź przygotowany na to, że ją stracisz. Odrzuć jego znaczenie. Przypomnij sobie, że ona tak naprawdę nie należy do ciebie. Wyobraź sobie, że bierzesz rzeczy pod swoją opiekę, dopóki nie użyją ich inni ludzie. Jak pokazuje praktyka, jest to bardzo trudne. Do tej pory widziałem tylko, jak kształtuje się moja zależność od rzeczy. I na razie wydaje się, że nie da się porzucić tego, co jest. Niektóre rzeczy są łatwiejsze, ale niektóre mają już swoją historię. A rezygnacja z nich wydaje się rezygnacją z części siebie. Jednak to wszystko jest iluzją. Nasze przywiązania powstają w naszych głowach. Oznacza to, że możemy kontrolować ten proces. Skoro tak trudno nam rozstać się z rzeczami nieożywionymi, to co możemy powiedzieć o ludziach? W końcu te same wzorce przywiązania działają w stosunku do naszych przyjaciół, krewnych i bliskich. Ale łączy nas z nimi znacznie więcej niż tylko fizyczne posiadanie. Są to przeżywane emocje, wspólna przeszłość, uczucia, oczekiwania, nadzieje. Chociaż w istocie przywiązujemy się nie do samej osoby, ale do tego, co ona w nas wywołuje. Przywiązujemy się do uczuć i myśli na jego temat. Ale ponieważ uczucia przeżywane są w rzeczywistości, jeszcze trudniej jest odmówić (nie uzależnić się) od ludzi niż od rzeczy. Przyzwyczajamy się do tego, że druga osoba jest dla nas źródłem emocji. I wydaje nam się, że jeśli odejdzie, już nigdy nie będziemy mogli przeżyć czegoś takiego, nikt inny nie będzie mógł dać nam tego samego. I staramy się, żeby ci ludzie byli blisko. Najlepiej na zawsze. I dlatego tak boleśnie znosimy ich odejście. Ale tak naprawdę boimy się stracić nie osobę, ale to, co od niej otrzymujemy. A w odpowiedzi na nasze przywiązanie do emocji, które otrzymujemy od ludzi, chcemy powiązać je ze sobą. Jeśli teraz ktoś zacznie aktywnie się ze mną kłócić i nie zgadzać się ze mną, zadaj sobie pytanie dotyczące któregokolwiek ze swoich bliskich – dlaczego to robisz kochasz je, a czego tak naprawdę boisz się stracić? Często odpowiedzi są następujące: jego stosunek do mnie, wiele dla mnie robi, jest mi przy nim dobrze i swobodnie, rozmawiam z nim tym samym językiem (co oznacza, że ​​nie czuję się przy nim samotna), nawet.