Historia klientki po kilku latach pracy z psychologiem „Pamiętam, jak nikt mnie nie rozumie… Jestem zupełnie sama… Nie wiem, jak działa ten świat.. Jestem mała..Robię to, co kazała mi mama – chodzę do przedszkola, bawię się zabawkami, idę jeść, idę spać i czuję się bardzo samotna, nie mając z kim porozmawiać, opowiedzieć o swoim bólu. , płakać, dzielić się swoimi przeżyciami.. Wszyscy dorośli wokół są zajęci, myślą, że jak rysuję to po prostu brudzę papier i nic pięknego nie wychodzi. Kiedy bawię się moją ulubioną lalką, moja mama tak myśli jest to dla mnie czynność, w której pomagają jej dorośli. Lubię bawić się lalką, rozmawiam z nią po cichu, ale kiedy mama tego potrzebuje, zabiera moją lalkę. Zwłaszcza, gdy nie śpię. .. Kiedy mama zabiera mnie i brata do przedszkola, spieszy się i nie mogę jej powiedzieć, jak źle się czuję w przedszkolu. Tam też nikt mnie nie rozumie... Nauczyciele ciągle narzekają na mnie do mamy a kiedy wychodzi, obserwują mnie, nie pozwalają mi biegać i krzyczeć, sadzają mnie w kącie, gdy nie śpię... Mój Młodszy brat ma więcej szczęścia, przyciąga większą uwagę, bo krzyczy i płacze. I nikt mu nie zabrania płakać... Nie zmusza się go do posłuszeństwa bez zadawania pytań, może protestować i wyrazić swoje niezadowolenie. To prawda, że ​​też nie na długo. Rodzice szybko zmuszają go do posłuszeństwa i robienia tego, czego się od niego oczekuje... Tak trudno jest mi być samemu, że jestem gotowy odpowiedzieć na każde wezwanie osoby, która jest gotowa ze mną porozmawiać. I tak pewnego dnia zaprzyjaźniłam się z wujkiem, który mnie wysłuchał i zrozumiał. A potem wszedł mi pod spódnicę i prawie mnie zgwałcił... W szkole nie mogę znaleźć dziewczyn, z jakiegoś powodu wszystkie odchodzą ze szkoły, gdy tylko się do nich przywiążę... Na uniwersytecie poznałam faceta, który zrozumiał mnie idealnie i zakochałam się w nim po uszy. Przylgnęłam do niego jak ryba do wody. Przepełniło mnie zrozumienie i wreszcie poczułam, że nie jestem sama. I chodził z innymi dziewczynami, pił wieczorem z przyjaciółmi, oczekiwał ode mnie, że pomogę mu się uczyć, zarabiać, gotować u niego w domu, sprzątać mieszkanie i... nie przeszkadzać mu w robieniu tego, co chce.. I Zgodziłem się, bo ryba nie może żyć bez wody i dla wody jest gotowa zrobić wszystko. A on nie był gotowy, aby spełnić moje oczekiwania i cieszyć się ciążą po kilku latach wspólnego życia. I wtedy pewnego dnia, siedząc z moim nowo narodzonym dzieckiem, nagle poczułam, że nie jestem już sama. A mężczyzna, z którym mieszkam, wykorzystuje mnie i nie jestem gotowa tak żyć przez resztę życia. Niespodziewanie zaczęłam się buntować i rozmawiać z mężem o swoich potrzebach. Ale znowu nikt mnie nie usłyszał. I wtedy zrozumiałam, że jeśli nie nauczę się słuchać siebie i podążać za swoimi potrzebami, wartościami, marzeniami, to nikt mnie nie zrozumie i nie wesprze. A ja zostawiłam męża z dzieckiem na rękach. Zostałem zupełnie sam. Płakałam, cierpiałam, marzyłam o pójściu do pracy, żeby zapomnieć i odwrócić uwagę od wewnętrznego bólu. Winiłam dziecko za to, że jest takie małe, nie pozwala mi na pracę, a poza tym przypomina mi mojego męża. Kiedy szłam do pracy, starałam się znaleźć tam osoby, którym mogłabym opowiedzieć o swoich przeżyciach i podzielić się swoim bólem. Niektóre kobiety mnie wysłuchały, ale szybko zorientowałam się, że nie lubią zagłębiać się w moje problemy i wysłuchiwać moich skarg. I nikt nie miał zamiaru mnie wspierać i być moim przyjacielem na całe życie. I doszedłem do wniosku, że koledzy w pracy nie są przyjaciółmi. Długo szukałam bliskiej mi duszy, która mnie zrozumie i wysłucha. Po długich poszukiwaniach jedyną rzeczą, która mi pomogła, była współpraca z psychologiem, która pomogła mi kultywować wewnętrzne zrozumienie rodzica. Przez kilka lat nauczyłam się wspierać siebie, akceptować wszystkie swoje przejawy, kochać siebie taką, jaką jestem i być samowystarczalna. Na nowo nauczyłam się odczuwać swoje potrzeby fizjologiczne. A potrzeby są psychologiczne, nauczyłam się rozpoznawać swoje emocje i uczucia. A teraz, nawet gdy jestem fizycznie sam,".