Powszechne sformułowanie „walcz z lenistwem” po prostu zobowiązuje nas do zakasania rękawów i rozpoczęcia walki. Radzę się nad tym zastanowić - z czym walczyć? Walczyć ze swoim głównym wrogiem w życiu – lenistwem? Z twoją chęcią NIE zrobienia czegoś? A kto stwierdził, że moje pragnienie, aby NIE robić, jest gorsze niż obowiązek ZROBIENIA? Co jest decydującym priorytetem w wyborze? Kim ona jest, tym lenistwem? Jak dokładnie nazywamy to słowo - lenistwo? S.I. Ozhegov pisze, że lenistwo to brak chęci do działania, pracy, zamiłowanie do bezczynności. Hornby's Oxford English Dictionary definiuje lenistwo jako niechęć do pracy lub bycia aktywnym, do robienia jak najmniejszej ilości, do niewydawania dużej ilości energii, do wykazania niewystarczającego wysiłku. To. Obserwujemy, że podstawą lenistwa jest brak motywacji, tj. brak głównej siły napędowej, która determinuje nasze ruchy (działania). A okazuje się, że walka z lenistwem to walka z brakiem motywacji. Lenistwo nie jest chęcią zrobienia czegokolwiek. Zastanówmy się teraz, jak poradzić sobie z nieobecnością (a nie pragnieniem)? Jak można walczyć z czymś, co nie istnieje? I od czego zacząć? Prawdopodobnie pierwszą rzeczą, od której zacząłbym naukę, jest: ponieważ. wiemy, że nie ma pragnień, warto wiedzieć – co tam jest? Co to mogło być? Czy może istnieć jakiś rodzaj pragnienia? Być może tym pragnieniem jest położyć się, spać, być samemu, nie ruszać się i nie ruszać, tj. to pragnienie nierobienia niczego, to pragnienie, aby się nie ruszać. Znane zdanie lekarzy - „ruch to życie” mimowolnie przywołuje analogię - „nie żyć”, „nie być” lub dziecięcą zabawę „Jestem w domu”. Opis lenistwa jest bliski depresji, jednak lenistwo niekoniecznie wpływa na wszystkie obszary osobowości, a jedynie na jej poszczególne części. Na przykład w pracy stawiają sobie zadanie, ale moja „dusza nie ma nastroju” na to zadanie i jak męczennik ledwo ruszam nogami, nie myślę o projekcie, kiedy biorę długopis i kartkę papieru, od razu zapadam w senność itp. d i rozumiem, że NIE CHCĘ tego robić, ale muszę. Być może w tym konflikcie NIE CHCĘ - POTRZEBUJĘ, zaczynam się spieszyć i w efekcie „stoję w miejscu”; boli mnie, gdy podążam w kierunku, którego NIE CHCĘ, a wejście w to jest traumatyczne temat POTRZEBA. Stoję więc na rozdrożu, zmęczony staniem, kładę się i wszystkie siły wydaję na tę walkę, więc po prostu nie ma już sił na działanie (na ruch). W związku z tym lenistwo nie dodaje nam sił, a jedynie je odbiera. I rozumiemy, że wyczerpany człowiek niewiele może. Pierwszą rzeczą, którą warto zrobić w „walce z lenistwem”, jest nabranie sił. Jak zyskać siłę? Zrelaksuj się, wysypiaj się, ciesz się swoim ulubionym hobby, tj. rób to, co kochasz, co sprawia ci przyjemność i radość, swobodę i inspirację. Kolejny etap – nazwijmy to „nawykiem bezużytecznych działań”, czyli. zrozumienie, że niezależnie od tego, co zrobię, moje działania nie przyniosą rezultatów. I wtedy pojawia się całkowicie logiczne pytanie – po co to więc robić? Lepiej nie robić nic, niż robić to bez skutku. Ten stan jest „ozdobiony” pewną bezradnością i świadomością, że nic ode mnie nie zależy. Jest to powszechny stan BRAKU SUKCESU w tej dziedzinie działalności. Zastanów się, po co robić coś, czego NIE odnoszę sukcesu? Po co dobrowolnie wyrządzać sobie krzywdę swoimi działaniami? Po co nasycać swoje życie goryczą NIE szczęścia i rozczarowania? Oczywiście dla mnie dużo lepiej jest być leniwym i nic nie robić, niż znowu nadepnąć na dobrze znane „grabie”. Co zrobić w tym przypadku? Wyznaczaj sobie prawdziwe zadania i realne cele. Na przykład planowałam pozbyć się zbędnych kilogramów, chcę być szczupła i piękna. Aby to osiągnąć, muszę schudnąć dodatkowe 20 kg. w ciągu miesiąca i interesuje mnie tylko efekt końcowy, a te pośrednie są mi obojętne. Podejmuję decyzję – nie jeść „szkodliwej” żywności i codziennie wykonywać ćwiczenia. Żyję przez tydzień w trudnych warunkach, wchodzę na wagę i zdaję sobie sprawę, że nie jestem w stanie osiągnąć upragnionego rezultatu. A jednocześnie ciągle chcesz jeść, a pożądanego rezultatu nie widać nawet na horyzoncie. Po co mi te wszystkie męki, wolę ciasteczkoZjem, ale i tak nie schudnę. Dlatego stawiamy sobie realistyczne cele i angażujemy się w planowanie, strukturyzujemy nasze działania, sporządzamy krok po kroku plan zbliżania się do celu i ZAWSZE chwalmy się na każdym przejściu. Trzeci etap jest nudny. Tak, jest nudno i mało interesująco. Cóż, jeśli nudzę się na siłowni, nie mam ochoty wykonywać monotonnych czynności, aby zbliżyć się do swojej szczupłej sylwetki. Można bezpiecznie wykazać się kreatywnością i udekorować swoją aktywność fizyczną obecnością natury (na przykład biegając po porannym lesie w świeżym zapachu porannej rosy, przepełnionego melodyjnym śpiewem ptaków). Może to być cokolwiek, pływanie, gimnastyka lub taniec. Ważne jest, aby utrzymać cel - ruch w stronę swojego piękna i harmonii. Głównym zadaniem tego etapu jest uczynienie procesu interesującym dla Ciebie, a sposób w jaki to zrobisz jest efektem Twojego kreatywnego podejścia. Rozumiemy, że jesteśmy zbyt leniwi, aby robić to, czego nie lubimy. Zastanów się, jak ze zrozumieniem zmierzać do celu – podoba mi się to i robię to z przyjemnością! Jaki dodatkowy bonus dostanę, gdy z zainteresowaniem zbliżę się do celu? Kolejny ważny etap – po co mi to? Któregoś dnia spacerując po sklepach zobaczyłam śliczną sukienkę, jej cena wynosiła 170 tysięcy rubli, spodobała mi się, szkoda, że ​​nie mieli jej w moim rozmiarze, była na mnie za mała. Może powinnam schudnąć, żeby kupić sobie taką sukienkę? Jak Twój mąż zareaguje na nadchodzący zakup? Jeśli jestem szczupła i piękna jak na budżet rodzinny, to czy nieplanowany zakup nie będzie poważnym marnotrawstwem? Co więcej, kupili dzieciom bilety na wakacje, a sami planowali wyjazd na wakacje. I wtedy zaczyna się stopniowe zrozumienie, że sukienki dla siebie nie kupię, więc po co mam być szczupła. Ten etap jest ważny, ponieważ determinuje motywację do osiągnięcia celu. Po co mam dążyć do celu zwodniczego, do celu, o którym początkowo wiem, że go nie osiągnę (nie osiągnę go i tak naprawdę go nie potrzebuję). W tym ważnym momencie zaleca się odważną i szczerą odpowiedź na pytanie „po co mi to?” Piątym etapem jest nawyk. Po prostu zmieniamy swoje nawyki. Aby wyrobić w sobie nowy nawyk nie potrzeba wiele, wystarczy 21 dni na wykonanie tej samej czynności w tym samym czasie. Mam zwyczaj rano „leżeć dodatkowe 15 minut”, zamieniamy to na poranne ćwiczenia i w ten sposób kształtuje się nowy nawyk. Wszystko jest bardzo proste. Trudność leży gdzie indziej. Zmiana nawyków oznacza także zmianę stylu życia. A rozstanie z dobrze znanym mi od dawna „bagnem” jest okropnie trudne. Etap szósty – nie opłaca mi się osiągnąć celu. Tak, naprawdę nie opłaca mi się być szczupłym, nie opłaca mi się ćwiczyć rano, bo... mój stan zdrowia się poprawi i nie będę już mógł korzystać ze zwolnień lekarskich. A potem będę musiał codziennie chodzić do pracy, a moi szefowie są już przyzwyczajeni do tego, że często choruję i starają się nie dawać mi ważnych zadań. A ja, nie mój mąż, będę musiała odprowadzać dzieci na zajęcia. A wyjazdy do teściowej będą się zaczynać w każdy weekend, jak dobrze, że mąż i dzieci wyjechali na cały dzień, a ja byłam sama w domu, chora. Piękno, nie życie. I okazuje się, że kiedy stanę się szczupła, stracę wszystkie rozkosze życia? A ostatnim etapem jest pogoń za ideałem. Jeśli coś robisz, rób to lepiej niż ktokolwiek inny! Jak wspaniale jest robić wszystko i zawsze być najlepszym! I ten słodki sen, do którego dążę! Jeśli rozpatrywać moje marzenie w kategoriach szczupłej i pięknej sylwetki, to moim marzeniem jest być... (pomyśl samodzielnie). Niestety. To 100% utopia! Nigdy nie będzie możliwe być kimś takim. Możemy poddać się operacjom plastycznym, poznać nawyki innych ludzi, opanować chód i poprawić głos, ale nigdy nie będziemy tą osobą, bo już jestem, kim jestem. Mogę się zmienić, mogę zmienić siebie, mogę nawet zmienić siebie, ale nie mogę stać się inny. Możesz stać się jego cieniem, możesz zająć jego miejsce, ale nie możesz stać się nim. I też nigdy nie będziemy najlepsi, wpadając w pułapkę porównywania się z kimś, jesteśmy już skazani na porażkę, a porażka wiąże się z bonusem - zazdrością lub wstydem. Wyjście jest tylko jedno – tworzymy własny wizerunek, własne wytyczne, własne cele.