Dlaczego w nie nie wierzymy? Bardzo boimy się o nasze dzieci. W dzisiejszych czasach ten strach stał się legalny i już rozumiemy, że ze strachu wiele robimy dla nich. Bardzo staramy się je chronić, konserwować i chronić. Od błędów, od bólu, od lęków i od życia. Pragniemy dać mu to, co najlepsze, słuszne i aby jego życie przebiegało jak najlepiej. Chcemy być Bogiem w tym wszechświecie, wszechmocnym, wszechobecnym. Boimy się uwierzyć, że to niemożliwe. Horror może być tak silny, że nie możemy go znieść, że zaczynamy go gasić poprzez aktywne uczestnictwo w życiu dzieci. Inwestuj więcej, staraj się bardziej, rób lepiej i rób więcej, zagłębiaj się w to, przyglądaj się uważnie, pomagaj mocno, ucz mocno. Nawet odpoczywaj mocno. Uwierz, że poradzi sobie z tym życiem tak, jak potrafi, decyduje i uważa za możliwe, a na to nie mamy wpływu. Pamiętasz, dałeś im nie tylko życie, ale i śmierć? I nie będziemy w stanie ich przed tym uchronić. **** Nasze mamy i babcie nie znały strachu, ale jednocześnie, podobnie jak ten żołnierz, nie znały słów miłości. Panował strach, ale został on starannie i skutecznie stłumiony. Na jej miejsce przyszła kontrola, niszczenie granic, destrukcja samego siebie. Pojawiła się wina i wstyd, ale one też nie zostały uświadomione, były ukryte, a na ich miejsce przyszła złość i żądanie posłuszeństwa i konformizmu. A na dzieci zrzucono winę i wstyd: to wy jesteście źli i to wasza wina, że ​​mi nie wyszło. Jesteś zły, jeśli nie jesteś tym, czego żądam. Żeby to nie była moja wina, poprawmy cię. I nie wierzę, że to co robisz jest normalne. Nie można wiedzieć, jak to zrobić, co jest słuszne i jak powinno być. Nie mogli uwierzyć w realność dziecięcych uczuć, w ich stosowność, w prawo do nich. Nie mogli znieść tego, że nie pokrywały się one z ich planem, pragnieniami i umiejętnościami. A raczej z niemożnością Nie mogli zdać sobie sprawy, poczuć i zaakceptować swojej bezsilności i niemożności zapanowania nad dziećmi i światem i zrobili to kosztem dzieci – wy, dzieci, powinniście być tacy, jak my, dorośli, mówimy. Wierzyli, że dzieci można wychować na coś dobrego, coś, co odniesie sukces, jak dobrzy rodzice. Nauczyli nas, abyśmy nie ufali sobie i swoim uczuciom. A teraz nie wierzcie w swoje dzieci - trzeba je kontrolować, uczyć, dyscyplinować, wymagać, wychowywać, bo inaczej zejdą na krętą ścieżkę i... no, rozumiesz, i co wtedy? Boimy się, wstydzimy, czujemy się zranieni, nie potrafimy sobie z tym wszystkim poradzić, zalewa nas złość i bezsilność i zaczynamy bić swoje dzieci – bądź taki, żebym poczuła się lepiej.****Co się z nami dzieje, gdy coś się dzieje źle, jak to zrobić? Kiedy dziecko nie chce i nie wyraża zgody? Kiedy w ogóle zrobi coś złego, myśli w niewłaściwy sposób. Kiedy jest powolny, a mama szybka jak elektryczna miotła. Kiedy tata jest twardy, wymagający i prosty jak latarnia, a dziecko bystrym i cholerycznym breakdancerem? Kiedy chcemy jednej rzeczy – na przykład spać, a on nie śpi? I nie ma takiego zamiaru. Kiedy pojawia się niedopasowanie, niedopasowanie do oczekiwań, planów i właściwych pomysłów? Kiedy nagle czeka nas porażka? Opowiem Wam o sobie, nocniku i szkole Mimo, że jestem mamą już drugi raz, to leczę się już wiele lat, ale jeszcze kilka razy (wiele razy). !!!) skutecznie i sprawnie wkroczyłam w charakterystyczne problemy uczuciowe młodych matek z najmłodszą córką i już prawie dorosłym uczniem – najstarszym synem. Czy wszyscy wiedzą o złej matce i jej przeżyciach? A więc jest.****Wino. Poczułam się winna, że ​​moja córka źle spała, że ​​ciągle wisiała na piersi i nie jadła nic. Zrobiłem coś złego, nie dobrego. To moja wina, że ​​nie śpi dobrze. Zła matka źle wykonuje swoją pracę. Przecież „poprawne” jest zakończenie karmienia do pierwszego roku życia. Nie wierzyłam, że moja córka tego potrzebuje, a poza tym, że taka właśnie jest – słabo śpiąca, pobudliwa, choleryczna dziewczynka. I nie wierzyłem, że nie mogę czegoś zrobić, robię to tak, jak działa, ale po prostu nie mogę zrobić nic więcej. Czy powinienem? Ale nie mogę. Zamiast rozpaczy, bezsilności i przyznania się do tego, tylko bardziej się starałam.****Złość. Próbując ciężko i uzyskując „zły” wynik, strasznie się denerwujesz. Robisz to, robisz to, ale to nadal nicnic nie wychodzi. Była zła na siebie, na córkę i na starszego. Z bezsilności i niemożności przyznania się, nie mogę. Ja nie mogę i najwyraźniej oni też nie mogą i nie chcą.****Wstyd. Poczułam się złą matką, bo nie chodziłam z nią na spacery i nie bawiłam się z nią w „edukacyjne” zabawy. Szkoda nie inwestować, nie rozwijać się, nie pozwolić odetchnąć cholernie świeżym powietrzem. Było mi wstyd, że moja półtoraroczna córeczka WCIĄŻ nie chodzi do nocnika. Że albo jest cały czas w pieluchach, albo jest zupełnie naga. Szkoda – jesteś taką złą matką, że moje dzieci w wieku jednego roku nawet nie wiedziały, co to pielucha. A co z piramidą? Cóż, prawdopodobnie rozumiesz, czyje dzieci nie zbudowały piramidy w ciągu roku? A teraz po raz drugi usłyszałam to na wizycie u lekarza i fala palącego wstydu… Nie mogłam w to uwierzyć, choć dobrze wiedziałam, że dzieci przyzwyczajają się do korzystania z nocnika, kiedy są na to gotowe. Uczą się, jak to robić od dorosłych, ale gwarantujemy, że nauczą się tego w swoim czasie i we własnym tempie. Nie spotkałeś dzieci w pierwszej klasie noszących pieluchy, prawda? Nie wierzyłem (choć wiedziałem), że pewnego dnia sama złoży tę cholerną piramidę. No cóż, zaczynamy.**** Strach. Bałam się, że nie odstawi piersi, że nie pójdzie do nocnika, że ​​sobie z nią nie poradzę. NIE MOGĘ ŚWIECIĆ roli matki. Czy wrócę do dzieciństwa? Wypadnę z życia i co wtedy? Generalnie jak sobie nie poradzę, to jest to dla nich koniec. Musimy więc sobie poradzić. Nie wierzyłem, że przeżyje ekskomunikę. Że będzie to dla niej nieprzyjemne, ale jest do zniesienia i w ogóle jestem po to, żeby jej pomóc przez to przejść. Tak jak jestem, żeby pokazać ten cholerny garnek – oto on i tak trzeba go traktować. Ale nie chcę jej zmuszać, żeby na tym usiadła, chcę tam być i czekać.****Złość. Ol-la-la. To tak irytujące, że nie chcą zrobić tego, czego potrzebuję!!! Cóż, dlaczego nie iść teraz spać? Cóż, dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? Ale dlaczego?? Jak można? Nie widziałem drugiej strony – dziecka. Kto albo nie jest zmęczony, albo przesadził, albo po prostu się nudzi i chce „wrócić” do mamy po przynajmniej dwóch godzinach snu, nie wierzyłam, że to się skończy i strasznie się złościłam. Nie wierzyłam, że to wszystko nie dzieje się na moją złość, ale po prostu dlatego, że tak się dzieje. Ale o tym wszystkim, o czym teraz piszę, wiedziałam doskonale, czyż nie powinnam była tego wiedzieć przez tyle lat terapii i bycia psychologiem? Nie wierzyłam w to, że mój najstarszy syn potrafi się zadomowić i poradzić sobie w szkole . I nauczyciel. Bałem się jego dwójek i wierzyłem, że ześlizgnie się i pójdzie dobrze znaną ścieżką. Nie wierzyłam, że sam mógłby je poprawić. Być może czymś go zastraszyłem (no cóż, poza moim krzykiem i pozbawieniem kreskówek, nawet nic nie pamiętam), a on zaczął je poprawiać. Czasami. A czasami nie. Nie wierzyłam, że w wieku 7 lat przestanie pisać jak lekarz. Bałam się, myślałam, że trzeba to przepisać, nauczyć. I udało mu się. Właściwie to bałam się, że nie da rady i wtedy będzie to dla mnie oznaczać coś strasznego – że sobie nie poradzę. Nie jest to indywidualna osoba, mimo że jest dzieckiem, które robi coś ze swoimi studiami, źle czy dobrze, ale ja, matka, nie podołałam temu jego trudnemu zadaniu. Albo moje? Zatrzymam się na chwilę – nie wierzyłam w siebie jako matkę, nie wierzyłam w niego jako dziecko. Nie oddzielałam swojego strachu od niego, mojej „szkoły” od jego szkoły. Bałam się szkoły jak potwora, który pożre mnie i dziecko. I nikt nam nie pomoże. Ale tak naprawdę nauczyłem się mu ufać, ufać dwójkom, absencji. Czasem choruję i zaczynam się w nie wspinać, szukając hasła do elektronicznego pamiętnika. Wpadam w histerię i szukam oznak katastrofy, czy nie czas zacząć oszczędzać? Na szczęście raz na kwartał, mam nadzieję, że niedługo będzie to raz na rok albo wcale. **** Chodzi też o granice i o władzę. Już czuję, że chcę wyleczyć wszystkich w jednym poście i upchnąć wszystko, co przyszło. Więc. Rodzicom, którzy w dzieciństwie nie mieli szczęścia do władzy i którzy naruszyli granice, bardzo trudno jest to zrobić w stosunku do swoich dzieci. To ten sam strach, to samo poczucie winy. I tu nie chodzi o to przekonanie, że dziecko nie wytrzyma, nie będzie tolerować tej władzy rodzicielskiej. A to utrudnia proste rzeczy: nie, przestań, wystarczy albo po prostu nie możesz, z wielkim trudem mówią rodzice i.