Od autora: W swoim artykule opisałem jedno ze spotkań, które odbyło się w Krymsku latem 2012 roku. Na zdjęciu moi koledzy z różnych regionów kraju, którzy nieśli pomoc poszkodowanym w powodzi, oczywiście było ich znacznie więcej... Minęły 24 dni od tragedii w mieście Krymsk, która objęła życie wielu setek ludzi i w ciągu kilku godzin przekształciło się w uniwersalne ludzkie zasady moralne, poglądy i przekonania polityczne, obywatelskie. Rankiem 31 lipca 2012 roku przyszedłem na spotkanie z kobietą (odtąd będę ją nazywał Vera), która powiedziała mi, że konsekwencje powodzi dla niej nie ograniczały się do utraty wartości materialnych oraz fakt, że przez cały swój wolny czas była zmuszona niestrudzenie pracować, usuwając śmieci, sprzątając i susząc ściany, całymi dniami pukając do progów lokalnych instytucji administracyjnych. „Po wydarzeniach tamtej nocy prześladują mnie wspomnienia tego, co się wydarzyło” – powiedziała, identyfikując problem, który był powodem mojej wizyty u niej. Dalszy opis powodzi, która miała miejsce tej pamiętnej nocy, został przekazany w jasnych, wyraźnych kolorach, w pierwszej osobie czasu teraźniejszego. - Wychodzę na podwórko i widzę wodę. Wstaje szybko. Wchodzę do domu, biorę dokumenty, rozumiem, że nie będę już mogła wyjść z domu, pokonując natłok, wchodzę na drugie piętro. Słuchając historii Very, zauważyłem, że jej wzrok był skierowany w stronę piwnicy i utkwiony w odległości 1-1,5 m. od niej, wyłączając te momenty, kiedy opisywała wewnętrzne przeżycia, doznania, uczucia - była wówczas zanurzona w sobie (na płaszczyźnie fizycznej wyrażało się to zmianą postawy, która stała się bardziej zamknięta). W dalszej rozmowie przeszliśmy do najpilniejszych kwestii na najbliższe dni. - Teraz moim priorytetem jest przywrócenie działalności, ale w tym czasie jestem tak zmęczony, że po prostu nie mogę podnieść rąk. Rano nie czuję się wypoczęty. Depresja i apatia nie opuszczają mnie w ostatnich dniach. Omawiając to zadanie, płynnie zastąpiłem termin „przywrócenie” terminami „podniesienie” i „rozbudowa”. W rezultacie wzrok Very zmienił kierunek na schody, którymi uciekła i podniosła głowę. W tym momencie zaproponowałem wejście po schodach i zapoznanie się z ćwiczeniem, które później pozwoli, jeśli zajdzie taka potrzeba, wejść w stan zaradności. Weszliśmy na drugie piętro. Zasugerowałam, aby Vera usiadła wygodnie na krześle i wzięła głęboki oddech, zamykając oczy podczas wydechu. Poprosiłam ją, aby pozwoliła ciału odpocząć i poprosiła wyobraźnię, aby zabrała ją do miejsca, w którym będzie mogła głęboko odetchnąć, do miejsca, w którym będzie mogła zrzucić ciężar zmartwień... Opis tego miejsca był następujący: - Jestem na zielonej łące, wokół jest jasna, bujna, zielona trawa... Powietrze jest czyste, świeże... Co chcesz teraz zrobić? - zapytałem. - Zostań tu, zrelaksuj się... Po powtórzeniu opisu powietrza na łące, Vera wzięła głęboki oddech i wyprostowała ramiona. Prosiłem Was, abyście zwrócili uwagę na to, co daje energię życia, energię wzrostu tej bujnej, zielonej trawie. - Trawa otrzymuje energię z ziemi, ze słońca, wigor z lekkiego wietrzyku... Po tej odpowiedzi poprosiłam Verę, aby na chwilę stała się jednością z tym światem, światem harmonii, czystości, światem otoczonym i nasyconym z energią życia... Po zakończeniu tego ćwiczenia Vera podzieliła się wrażeniami: - Poczułam, że całe moje ciało napełniło się energią. Wydawało się, że ciężar w moich dłoniach zniknął. Zdjąłem ciężar z ramion i wyprostowałem się. Oddychało się coraz łatwiej, zmęczenie zniknęło. Dziękując jej wyobraźni za wykonaną pracę, zeszliśmy z kobietą na pierwsze piętro, gdzie rozpoczęła się nasza rozmowa. Poprosiłem Verę, aby jeszcze raz przypomniała sobie wydarzenia tamtej nocy i zapytałem, gdzie widziała te wydarzenia. - Teraz widzę, że woda jest tam, za progiem. Czuję, że wkrótce odejdzie... Po tym opisie zapytałem w myślach Verę.