Artykuł „Edukacja ojca” Król miał trzech synów... Wiele bajek zaczyna się od tych słów. Mądrość ludowa podkreśla zatem, że mężczyzna jest nie tylko głową rodziny, ale także głównym wychowawcą swoich dzieci, niezależnie od tego, ile ich ma. Im więcej dzieci w rodzinie, tym bardziej wieloaspektowa i złożona staje się rola ojca w ich życiu. Wychować oznacza karmić dziecko swoją miłością, troską i szacunkiem. Dla harmonijnego wychowania i rozwoju dziecka zawsze uważano, że ważna jest komunikacja zarówno z mamą, jak i tatą. Oczywiście podział na wychowanie matki i ojca jest bardzo arbitralny. Wiemy, że matka „karmi”, troszczy się, kocha. Rozumiemy, że ojcowie również okazują miłość swoim dzieciom. Niestety, niektórzy mężczyźni uważają, że wychowywaniem dzieci powinni zająć się, gdy osiągną one wiek pięciu lub sześciu lat. Wzorowy mężczyzna jest wzorowym ojcem dla swojego dziecka. To jest ten, który wychowuje dziecko nie słowami, ale swoim przykładem, swoim słowem. Dlatego bardzo ważne jest, aby mama dawała przykład tacie, wskazywała na jego wagę: „Porozmawiajmy z tatą”, „Tata ci pomoże”. Jednocześnie wykazuje najlepsze cechy męskie - siłę, cnotę, umiejętność radzenia sobie z kobietami, niezłomność, a jednocześnie umiejętność opieki, aby być nie tylko głową rodziny, ale także dobrym przyjacielem, towarzysz zabaw, osoba, która jest gotowa poważnie traktować potrzeby dzieci, której można zaufać bez obawy, że zostanie osądzona lub wyśmiana. Dlatego już od pierwszych dni życia dziecka niezbędny jest udział ojca. Wiadomo, że w łonie matki dzieci rozróżniają dźwięki, a płód lepiej słyszy niski głos ojca niż głos matki. Ojcowie w większym stopniu niż matki przyzwyczajają dzieci do odpowiednich umiejętności zachowań seksualnych Od niepamiętnych czasów ojcowie, jako najwyższy duchowy ojciec, dają chłopcom poczucie bezpieczeństwa, bezpieczeństwa, męskości i odpowiedzialności, a pewność własnej wyjątkowości. dziewczyny. Dla chłopca ojciec, jako mentor, asystent, musi nie tylko wskazywać drogę, ale także wspólnie podążać wyznaczoną ścieżką, wspierając go w trudnych chwilach, prowadząc, prosząc o sens, lekcję, istotę testu, który ma zaliczony, sprawdzając i wyjaśniając, czy lekcja została wyciągnięta, ucząc go dokonywania samodzielnych wyborów, podejmowania właściwych, silnych męskich decyzji, przykładem pokazywania i rozwijania męskich cech - lojalności, stanowczości, sumienności. Ojciec daje chłopcu wolność połączoną z wymaganiem, miłością i szacunkiem. Uczy cierpliwie znosić ból, hartować ciało i wdawać się w kłótnię lub walkę tylko wtedy, gdy wróg jest godny takiej walki. Uczy także wzmacniania ducha, kłaniania się prawdzie, umiejętności przyznawania się do błędów, oceniania swoich zasług i szanowania innych, pielęgnowania pociągu do cnoty, kierowania się sumieniem, rozumem, rozbudzania szlachetnej ciekawości, umiaru w przyjemnościach, bezpretensjonalności w jedzeniu i jedzenia, sprawiedliwości i życzliwości w postępowaniu życiowym, uczą samowiedzy, inteligencji i wdzięku w mowie, wytrwałości w chorobie, skromności w zabawach, porządku w obowiązkach domowych. Aby dusza stała się pojemnikiem filozofii mądrości, która wyraża się w żywotności, radości, spokoju i zadowoleniu, dobrej naturze. Każdy chłopiec potrzebuje ojca, który wie, jak okazywać mu miłość i przywiązanie, który szanuje jego osobowość, który pomaga synowi nabrać dyscypliny i nauczyć się panować nad swoim zachowaniem. Poza tym oczywiście każdy chłopiec marzy o ojcu, który poświęciłby mu jak najwięcej uwagi i poświęcił go takim tradycyjnie „męskim” czynnościom jak praca w garażu, wędrówki, wędkarstwo, sport. Głównym zadaniem jest nauka korzystać z błogosławieństw świata, zachowując określoną miarę, a także zachowując stanowczość w przypadku ich utraty. Popraw swój wygląd i ciało wraz ze swoją duszą Ogólnie rzecz biorąc, komunikacja między ojcem a synem powinna opierać się na relacji męskiego braterstwa. Oznacza to, że nie należy być nieśmiałym, ale szczerze chwalić. Wtedy chłopiec będzie chętniej opowiadał mu o swoich „męskich” hobby i zainteresowaniach, bez obawy, że zostanie osądzony i wyśmiany. Synowie, którzy byliNaukowcy uważają, że ci, którzy są bliscy emocjonalnie i mają kontakt z ojcami, odnoszą w przyszłości większe sukcesy w biznesie i wykazują lepszy instynkt ojcowski. A jeśli tatusiowie wyśmiewają każdą samodzielną czynność dziecka - czy próbuje narysować obrazek, chociaż nadal nie wie, jak prawidłowo trzymać pędzel, czy buduje rakietę ze stołków, czy „kwaterę główną” na drzewie , dziecko szybko straci chęć do nauki. Może też wkrótce stracić chęć do angażowania się w inne zajęcia, narażając się na ponowne wyśmiewanie lub niezrozumienie przez rodziców. Dla dziewcząt wychowanie przez ojca to nie tylko doświadczenie komunikacji z rodzicem, ale także pierwszy przykład mężczyzny, którym może się wówczas kierować przy wyborze partnera życiowego. W bliskiej komunikacji emocjonalnej, gdy od pierwszych dni życia tata zmienia pieluchy, pomaga się kąpać, spaceruje, karmi butelką, bawi się, układają się kobiece cechy: emocjonalna reakcja na półsłowa, półintonacje, wrażliwość na spojrzenia, a także wewnętrzny związek z tradycjami rodzinnymi, oszczędność w obowiązkach domowych, wierność, czystość, zainteresowanie drugim człowiekiem, umiejętność okazywania miłości i troski. Choć dziewczynka jest mała, oczekuje od ojca zwykłej uwagi, ciepła, udziału w jej grach i zajęciach. Marzy o ojcu, który stałby się dla niej ciekawym rozmówcą i przyjacielem, asystentem w nauce i przewodnikiem po świecie poza spódnicą mamy. Tata, ucząc dziewczynkę zasad bezpieczeństwa, kładzie nacisk na to, jak zachować się w różnych sytuacjach aby nie wpaść w kłopoty, a nie o negatywne konsekwencje, jeśli dziecko nie będzie się chronić i chronić. Komunikując się z tatą, dziewczyna uczy się rozróżniać dobre i złe dotknięcia, które dotyki są uważane za dopuszczalne, a które nie. Dziewczyna chce widzieć obok siebie ojca, który dałby jej przykład zachowania prawdziwego mężczyzny, który mógłby z nią rozmawiać o ważnych dla niej sprawach i problemach, a jednocześnie nie ingerowałby w jej relacje z płcią przeciwną. Najważniejsze jest stworzenie fundamentu, aby dziewczyna czuła, że ​​jej wyjątkowość, miłość, jej pragnienia i doświadczenia są akceptowane i nie ignorowane. Ważne jest, aby uczyć dziewczynki wdzięczności, współczucia i przebaczania. Ważne jest, aby zarówno chłopcy, jak i dziewczęta usłyszeli od ojca: „Kocham cię, jestem z ciebie zadowolony, lubię cię!”. Rodzic, wypowiadając codziennie te słowa dzieciom, kładzie podwaliny pod poczucie własnej wartości i pewność siebie. Dzieci zdobywają cenne doświadczenia dodatkowo ucząc się w kole lub pracowni rozwojowej. Dziecko oczywiście opanowuje odpowiednie umiejętności i zdobywa pewną wiedzę. Niewykluczone, że w przyszłości staną się one podstawą jego działalności zawodowej. Ale poza tym dzieci nabywają ogromną liczbę innych, nie mniej przydatnych umiejętności i cech. Tata może dzięki swojej pasji, swobodnemu sposobowi komunikacji, kunsztowi, życzliwemu i pełnemu szacunku podejściu do swojej osobowości, niepohamowanej wyobraźni i pomysłowości rozwinąć zainteresowanie naukami ścisłymi i zajęciami, choćby po to, by komunikować się z interesującymi dorosłymi. Gdy dzieci dorastają, pieniądze stają się dla nich barometrem ich własnego znaczenia i szacunku do samego siebie. Niestety, są dzieci, które zamiast ojca potrzebują „worka pieniędzy”. Stało się tak prawdopodobnie dlatego, że ojcowie od samego początku nie starali się być potrzebni swoim dzieciom w zakresie komunikacji, wspólnego spędzania wolnego czasu i nie zastanowili się w porę nad tym, jakie powinny być ich dzieci. W rezultacie niektórzy ojcowie uważali, że ich główną funkcją w rodzinie jest zarabianie pieniędzy, a wszystko inne leży w gestii matki. Tacy ojcowie sami zdewaluowali swoją rolę w życiu swoich dzieci i stali się dla nich potrzebni jedynie jako źródło pieniędzy i innych materialnych przyjemności. Dzieci wcześnie zaczynają rozumieć, że za pieniądze można kupić wszystko, czego tak bardzo pragną – zabawki, słodycze, rozrywkę, przyjaciół i sławę. Dużo później dochodzą do wniosku, że pieniądze mają tendencję do wyczerpywania się, szybkiego wydawania i znikania. To odkrycie może jeszcze bardziej uczynić ich zależnymi od pieniędzy lub skłonić ich do mądrzejszego korzystania z pieniędzy.Pierwsza ścieżka prowadzi do całkowitego podporządkowania umysłu pieniądzom. Drugie otwiera przed dzieckiem nowe możliwości samodzielnego gospodarowania zarówno pieniędzmi, jak i własnymi potrzebami. Tej drodze musi towarzyszyć kompetentny mentoring. Zdolność dorosłego do mądrego zarządzania swoimi finansami zależy bezpośrednio od doświadczenia, jakie zdobyli w zarządzaniu kieszonkowym w dzieciństwie. Można śmiało powiedzieć, że kieszonkowe to jeden z najważniejszych sposobów nauczania dzieci podstaw wiedzy finansowej. Psychologowie dziecięcy zalecają ojcom: Kieszonkowe można dawać wyłącznie dzieciom w wieku 6–7 lat. W takim przypadku warto ustalić z dzieckiem, na jakie wydatki przeznaczone zostaną te pieniądze (obiad w szkolnej stołówce, wyjście z przyjaciółmi do kina, na dyskotekę, do klubu internetowego, drobne zakupy itp.). „Płatności” można dokonywać na rzecz dzieci co tydzień, a psychologowie zalecają dawanie nastolatkom określonej kwoty raz w miesiącu. Taki „harmonogram” powinien być niezmienny i nie zależeć od zachowań i ocen dziecka ani nastroju jego rodziców, ale rodzice nie powinni narzucać dziecku „pozycji” wydatków. Celem kieszonkowego jest to, żeby dziecko nauczyło się nim mądrze gospodarować i wydawać je według własnego uznania. Chociaż nie wszyscy dorośli mogą to zrobić. Zadaniem rodziców jest wspieranie dziecka w jego dążeniach i uświadomienie mu, że marzenie może zostać zrealizowane tylko wtedy, gdy włoży wysiłek niezbędny do jego urzeczywistnienia. A jeśli takie dziecko nie zostanie w przyszłości milionerem, to w każdym razie najprawdopodobniej zawsze będzie w stanie zadbać o siebie i swoją rodzinę. Każdy ojciec nie może się doczekać, aż usłyszy pierwsze słowo swojego dziecka! Staje się powodem do dumy rodziców i wyznacznikiem rozwoju dziecka. A który ojciec nie chce, aby pierwszym, a przynajmniej jednym z pierwszych słów jego dziecka było „tata”. Chyba marzy o tym niemal każdy mężczyzna. Zadaniem ojca jest próba zbudowania swojej relacji z dzieckiem tak, aby to doświadczenie się rozwijało. Nie musisz posiadać żadnych specjalnych umiejętności, technik czy supermocy, które wykraczają poza zakres męskich doświadczeń. Wystarczy poświęcić dziecku tylko 2 minuty pozytywnej uwagi i z radością reagować na jego wszelkie próby wykazania aktywności. Dziecko musi widzieć, że tata interesuje się jego działalnością. Będzie to dla ojca pierwszy „cegiełka” pod fundament rozwoju dziecka. Dobrze, jeśli tata za każdym razem zwraca uwagę na to, czego dziecko już się nauczyło, co opanowało samodzielnie lub z niewielką pomocą: „Ty”. sam już zakładasz kurtkę! Jaki jesteś duży! Tylko w ten sposób ojciec i dziecko mogą być z siebie naprawdę dumni. Po pierwsze, udało mu się wychować swoje dziecko jako osobę niezależną, bez kar, wyrzutów i strachu. A drugi to taki wspaniały tata, pozwalający mu na niezależność. Bardzo ważne jest, aby dać dziecku możliwość dokonywania samodzielnych wyborów w niektórych, nawet najbardziej błahych i przyziemnych sytuacjach. Wtedy poczuje, że jego „ja” jest brane pod uwagę i szanowane przez dorosłych. Dzięki temu dziecko będzie rosło niezależne i niezależne od opinii innych, nauczy się dokonywać własnych wyborów i brać za nie odpowiedzialność. Zadaniem ojca w tym przypadku jest stopniowe psychologiczne wypuszczanie dziecka do życia poza rodziną, pozostając przy tym dla niego najbliższą i najbliższą osobą na tym świecie. Najważniejsze, że w każdym kontakcie dorosłego z dzieckiem wyraźnie widać troskę, miłość i wszystko, co pozytywne, które mama i tata starają się dać swojemu dziecku. A co jeśli tata zawsze pracuje? Rodzina jest rozwiedziona. Bez problemu! Ważna jest nie ilość, ale jakość komunikacji dziecka z ojcem. Najważniejsze jest ustalenie godziny, w której tata będzie mógł się z Tobą skontaktować. A brak komunikacji „na żywo” można zrekompensować w weekendy i wakacje. Taka komunikacja może być jeszcze bardziej produktywna niż codzienna komunikacja. W końcu dziecku i ojcu udaje się za sobą tęsknić: gromadzą wiele wiadomości, chcą dzielić się wrażeniami lub po prostu