Od autora: tajemnice i klucze wychowania i przystosowania dziecka do społeczeństwa Z zakazami rodzicielskimi spotykamy się nie tylko w dzieciństwie, kiedy narzucili nam je nasi rodzice. Ale nawet w życiu osobistym, już w wieku dorosłym, gdy napotykamy wewnętrzne przeszkody przed realizacją czegoś dla nas ważnego, rozumiemy, że źródła przeszkód leżą... w naszym dzieciństwie, w zakazach i nakazach naszych rodziców. .. A my możemy doświadczyć „zemsty” za to, czego doświadczyliśmy, wychowując nasze dzieci, stosując wobec nich albo NASZ nowy system zakazów, albo świadomie-nieświadomie wdrażamy na nasze dzieci odziedziczony system zakazów naszych rodziców. ... Praktyka doradcza pokazuje, że wdrażanie zakazów - to cała nauka, sztuka. Należy to specjalnie przeszkolić, aby przemyśleć system wspólnie ze wszystkimi dorosłymi w rodzinie, aby zapewnić skoordynowany i zrównoważony humanitarny wpływ na dziecko (małe, duże, dorosłe...). Artykuł, który przeczytałem „. Filozofia zakazów rodzicielskich” zachwyciła i zachwyciła: „Co tu mogę dać każdemu jako wskazówkę przy ustalaniu zasad nakładania zakazów, ustalaniu ich środka, celowości itp., itp.” Dzielenie się!!! Nabrać otuchy! Tekst jest długi, ale łatwy do odczytania: humorystyczny, pouczający, bardzo zweryfikowany psychologicznie i dokładny)) Autorka tego wspaniałego tekstu: Polina Gaverdovskaya - Magazyn Nanny „Filozofia zakazów rodzicielskich” - Jeśli rozkażę jakiemuś generałowi trzepotać jak motyl z kwiatka na kwiatek napiszcie tragedię albo zamienicie się w mewę morską, a generał nie wykona rozkazu, kto będzie za to winien – on czy ja – zapytał Król – Ty, Wasza Wysokość – odpowiedział Mały Książę - Całkiem słusznie, należy pytać każdego, co może dać. „Mam prawo żądać posłuszeństwa, ponieważ moje polecenia są rozsądne”. Antoine de Saint Exupéry. „Twój ukochany, ale chuligan, syn uderzył swoją siostrę kalejdoskopem w głowę lub stłukł doniczkę z chińską różą, która była trzykrotnie od niego starsza. A może po prostu „przyłapałeś” go na próbie włożenia twojej ulubionej do środka świnka morska z pralki W odpowiedzi na twoją wściekłą tyradę słusznie zaprotestował, że wybrał program „wełniany”. Jesteś całkowicie zniechęcony, ale coś z tym trzeba zrobić… Karanie dziecka to najbardziej nieprzyjemna odpowiedzialność rodzicielska , nieważne jak udasz i wyjdziesz, tata i mama mogą wymyślić wszystko: umieścić chłopca w kącie, pozbawić go wycieczki do Aqua Parku lub, nie daj Boże, nie rozmawiać z nim przez dwa dni - w. w każdym razie poczują się albo głupcami, albo złoczyńcami. Mimo że nie dało się uniknąć takich sytuacji, możemy przynajmniej spróbować ograniczyć ich liczbę do minimum. Koniecznością ukarania jest kara płacona przez rodziców, którzy nie wywiązali się ze swoich obowiązków prawidłowo i terminowo wszystkie niezbędne zakazy w życiu ukochanego dziecka. Wydaje się, że kilka niewypowiedzianych na czas „nie” składa się na dziecko w jedną wielką i upokarzającą karę. A ten wątpliwy „Jackpot” jest „nagrodą”, którą rodzice i dzieci zmuszeni są dzielić po równo. Być może należysz do osób, którym trudno jest poradzić sobie z zakazami, nie mówiąc już o karach. Dzieci takich wychowawców po prostu „przekręcają liny”. Nauczyciele cierpią, a dzieci cierpią nie mniej: bez poczucia wsparcia ze strony rodziców, nie wiedzą, co jest dobre, a co złe i gdzie leży rozsądna granica ich żartów. Rozumiejąc, że nie można obejść się bez ograniczeń, ty jednak. nie można zachowywać się konsekwentnie: najpierw zwlekasz z zakazem do ostatniej chwili, potem eksplodujesz, ale szybko tracisz grunt pod nogami. Następnie ponownie okaż cierpliwość, a w pewnym momencie cierpliwość „wybuchnie”. Nie wiedząc, jak wydostać się z błędnego koła, zawsze jesteś z siebie niezadowolony. A dziecko wie: nadejdzie odpowiedni moment, a „przodkom” z pewnością uda się postawić na swoim, wystarczy trochę poczekać, aby zrozumieć, jak zmienić sytuację, zadaj sobie pytanie: czy dziecko może normalnie żyć sytuację, w której wszystko jest mu dozwolone, ijeśli tak - ile? Jeśli Twoje dziecko ma około dwóch lat, myślę, że Twoja odpowiedź brzmiałaby: „Tak. Piętnaście minut.” Absolutnie konieczne jest, aby dziecko zabraniało pewnych rzeczy, aby z czasem samo nauczyło się ich zabraniać. Być może na pierwszy rzut oka wydaje się, że zakazy ograniczają naszą wolność. Jeśli jednak w pewnym sensie nadal jesteśmy wolni, to tylko dlatego, że znamy zasady, według których możemy żyć na tym świecie. Nie mamy pojęcia, czym jest ciepło, jeśli nie wiemy, czym jest ciepło, a co zimno. Nie wiemy, co jest przyjemne, a co dobre, jeśli nie wiemy, co jest bolesne i złe. Możemy coś poznać tylko poprzez porównanie. Mając mocne ujęcie tego, co jest „niemożliwe”, możemy być spokojni podczas wykonywania jakichkolwiek działań. Poprzez zakazy mamy pojęcie o tym, co jest możliwe. Korzystając z „tabu”, znanych mu jako ubezpieczenia, dziecko uczy się życia, z każdym dniem posuwając się coraz dalej i poszerzając swoją „sferę wpływów”. Opierając się na zakazach, może bez obaw posuwać się do przodu w dowolnych badaniach, wiedząc, że robi wszystko prawidłowo Wyjaśniając nasze zakazy i ograniczenia, dajemy dziecku przepustkę w przestrzeń zasad, według których żyje ludzkość. A dziecku znacznie łatwiej zaufać rodzicom, jeśli czuje, że mama i tata są pewni siebie i własnych słów. Pozwalając na pewne rzeczy, a zakazując innych, budujemy dla dziecka obraz świata. Wyraźnie dajemy dziecku do zrozumienia, że ​​znamy wszystkie „tak” i „nie”, przekazujemy mu poczucie pewności, że stanie się taki jak my – duży, mądry i niezależny, jeśli pozwolimy maluchowi manipulując nami, naszymi zakazami i naszą wiarą w to, co nie jest dozwolone, a co możliwe, dziecko przestaje nam ufać. Maluchowi może się nawet wydawać, że nadejście nocy nie zależy od ruchu gwiazdy po sklepieniu nieba, ale od tego, czy będzie chciał wieczorem udać się do swojego łóżeczka. Patrząc na dziecięce zachcianki pod tym kątem, dostrzeżemy w nich nie chęć złamania zakazu, a jedynie chęć sprawdzenia go pod kątem zaufania i sił. I lepiej, jeśli zakaz zostanie utrzymany... Czasami wydaje się, że dziecko po prostu „wkracza na wojenną ścieżkę”, świadomie powtarzając 20 razy to, o czym wie, że nie da się zrobić. Uważaj na siebie: mylisz się, jeśli myślisz, że Twoje dziecko próbuje Cię rozzłościć. Nie, on tylko sprawdza, na ile poważna i pewna jesteś swojej decyzji. Poparzył się 6 razy, zanim uwierzył, że naprawdę lepiej nie dotykać grzejnika. Zajęło mu 2 miesiące i 5 wstrząsów, zanim przypomniał sobie, jak wstać z kanapy: nie z głową, ale z opuszczonymi nogami. Oceńcie sami: ile razy trzeba powtarzać, że nie wolno dotykać gniazdek i przewodów elektrycznych, żeby w końcu o tym przypomniał. Każdy rodzic czuje, że po trzecim razie nie da się już bez wstrętu wypowiedzieć osławionego słowa „nie da się”. I nikt nie chce zamienić tej aktywności w codzienną zabawę. Jak zadbać o to, aby zakazów było niewiele, ale były skuteczne? Oto kilka zasad, dzięki którym słowo „nie” zadziała:1. JednoznacznośćDzieci przyjmują słowa bardziej dosłownie niż dorośli. Poza tym są niezwykle wrażliwi na tzw. niewerbalny składnik mowy: naszą intonację i mimikę, i to oni przede wszystkim zdradzają wszelkie kłamstwa. Dlatego dzieci często okazują się znacznie subtelniejsze i wnikliwsze niż dorośli. Pamiętajcie, że zakaz nie może brzmieć jak prośba, zawierać nuty perswazji, być wymawiany jako „pustka” lub z uśmiechem. W przypadku dzieci poniżej 2. roku życia stosuje się formuły mowy typu „Błagam, nie rób tego” lub „Bądź przyjacielem, nie rób tego…” lub „Tatusenka-złota, zapałki to nie zabawka, ok?” lub „Czy próbujesz doprowadzić mnie do szaleństwa?” itd. Niezrównanym arcydziełem w tej dziedzinie sztuki pedagogicznej jest zdanie ojca półtorarocznego chłopca. Kiedy chłopiec podniósł się i prawie chwycił ostry nóż ze stołu, rodzic nieśmiało odpowiedział: „Nikita, synu! Lepiej być nie może…”2. SpójnośćPamiętaj w każdej minucie, co jest, a co nie jest możliwe,Dla dziecka nie jest to takie proste. Ze swojej strony musisz maksymalnie ułatwić dziecku tę trudną pracę. Po pierwsze, zakaz nie powinien być sprzeczny z innymi zakazami. Na przykład: wczoraj zawstydziłaś swoje dziecko za pobrudzenie spodni i wyraźnie wyjaśniłaś mu, że jest do tego nocnik, wskazując na niego palcem 33 razy. Dziś dziecko wstaje z krzesełka, idzie prosto do nocnika i… oczywiście bierze go obiema rękami. Podbiegasz do niego i krzyczysz: „Nie waż się dotykać nocnika rękami, jest brudny!”. Po 5 minutach dziecko znowu sra w gacie, bo nie udało mu się przekazać Ci tego, czego chciał! Teraz oprócz brudnych spodni dziecko ma też bałagan w głowie: musi korzystać z nocnika, ale nie może go dotykać. Uważaj, aby w awanturze lub nieporozumieniu nie nakłonić dziecka do złamania zakazu. Na przykład w ciągu dnia bez końca powtarzasz mu: „Nie możesz otworzyć lodówki”. Jeśli jednak dziecko jest w szoku i ryczy od dwudziestu minut, ty, nie wiedząc, jak go odwrócić, możesz się poddać i powiedzieć: „No cóż, idź zobaczyć, co ciekawego jest w naszej lodówce?” albo - podajesz mu telefon komórkowy, za zabawę, którym został pobity dwie godziny temu. Trzeba też uważać, żeby przez własne zapomnienie nie sprowokować malucha do złamania zakazu. Na przykład dziecku surowo zabrania się zabierania czegokolwiek ze stołu w kuchni – w końcu mogą tam leżeć kubki z gorącą herbatą, noże i widelce… Ale pewnego dnia mówisz do dziecka: „Pomóż mamie, daj mi pilota do telewizora ze stołu…” . Oczywiście rozumujesz mniej więcej tak: tak, nie możesz wziąć niczego ze stołu ze swojej własnej woli, ale jeśli mama o to poprosi, możesz. Jednak dwuletnie dziecko myśli inaczej: spójrz, wziąłem coś ze stołu i nic strasznego się nie stało. Mama wydaje się nawet zadowolona: w końcu mnie pochwaliła. Teraz mogę to zrobić sam!” Kiedy ponownie odciągniesz dziecko, będzie zdezorientowane i nie będzie już wiedziało, jak ci zaufać. Pamiętaj, że jesteś odpowiedzialny za każdy zakaz, jakiego potrzebujesz. Im więcej zakazów i im głupsze, tym mniejszą mają moc. Zakaz nie powinien być sprzeczny ze zdrowym rozsądkiem. Nigdy nie mów takich rzeczy jak: „Nie możesz krzyczeć” lub „Nigdy nie dotykaj moich rzeczy” lub „Nie przeszkadzaj dorosłym” lub „Daj mi spokój”. Nie da się przestrzegać takich zasad, a żądanie ich przestrzegania jest szaleństwem. Jako przykład nadaje się znany dowcip: Chłopiec: Babcia!... Babcia: Shurik, wyjdź, zapukaj do drzwi, wejdź. spokojnie, przywitaj się, a potem mów. Chłopiec: Cześć, babciu, skończyło ci się mleko w kuchni... Babcia: Dlaczego mi nie powiedziałaś od razu?!!3. Jasność Zakaz musi być jasny dla dziecka. Jeśli powiesz: „Nigdy nie bierz mojej szminki, bo to nie zabawka”, wysyłasz jasny komunikat. Jeśli po odkryciu, że ktoś rozmazał Twój makijaż na lustrze, obrusie i własnych ustach, powiesz córce coś w stylu: „Czy nie pozwalasz sobie na zbyt wiele, kochanie? Czy nie za wcześnie uruchomiłeś wyobraźnię?”, dajesz do zrozumienia tylko jedno: następnym razem, gdy przyjdzie jej do głowy, żeby użyć Twojej szminki, musi po prostu lepiej zatrzeć ślady zbrodni. W końcu niczego nie wyjaśniłeś, a jedynie pozbawiłeś dziecko radości. W ten sam sposób powinieneś wyjaśnić dziecku wszystkie swoje wymagania. Jeśli maluch przeszkadza Ci, gdy kolega przychodzi na herbatę lub krzyczy na całe gardło, gdy rozmawiasz przez telefon, nie poprawiaj go słowami: „Co Ci jest – jadłeś? za dużo lulka?”, „Oszalałeś?”, „Żartujesz?” lub „Zachowuj się normalnie!” Zamiast tego powinieneś powiedzieć: „Egor, nie krzycz tak głośno, kiedy rozmawiam przez telefon”. Jeśli dziecko ma mniej niż dwa lata, zupełnie nie ma sensu go upominać: połóż go na kolanach i pozwól, aby przeszkadzał ci dla własnej przyjemności, nic nie da się zrobić... Starsze dzieci potrzebują jasnego wyjaśnienia wszystkich zakazów, w przeciwnym razie zrozumieją je jako zniewagę i atak na wolność ich osobowości. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku zakazów, od których zależązdrowie i życie dziecka. Same takie zakazy nie są oczywiste i nie można jasno pokazać dziecku, co się stanie, jeśli zakaz zostanie złamany. Na przykład przedszkolak doskonale rozumie, dlaczego nie należy smarować owsianką stołu ani ubrania. Dlaczego nie możesz wyskoczyć przez okno? To bardzo interesujące i nikomu nie przeszkadza! Swoją drogą rozpalenie ogniska na kanapie też jest bardzo „fajne”. Dlatego jeśli zakazy nie zostaną wyjaśnione rodzicom, młodzi strażacy po zabawie z ogniem po prostu przewietrzą pomieszczenie, a o wszystkim dowiecie się dopiero, gdy zobaczycie świeże ślady niedawnego pożaru oblane wiadrem wody.4. Sekwencja Zdecyduj najpierw, gdzie leży granica, powyżej której kończą się twoje siły. Nie da się być konsekwentnym, jeśli zabronisz dziecku wszystkiego – bardzo szybko się znudzisz i poddasz się ze wszystkiego. Abyś mogła przestrzegać ustalonych zasad i przywoływać dziecko do porządku, zakazów nie powinno być wiele, ale tych, które istnieją, nie należy nigdy łamać i trzeba być w tym konsekwentnym. W żadnym wypadku nie należy znosić fundamentalnie ważnych zakazów w celu „nagrody” za coś lub „w celu wprowadzenia w dobry nastrój”. Proces internalizacji (przyswojenia) norm społecznych przez dziecko jest procesem złożonym i wieloetapowym. Należy pamiętać, że dzieci poniżej 3 roku życia postrzegają każdy zakaz nie jako obiektywną cechę sytuacji lub przedmiotu, ale jako coś bezpośrednio związanego z osobowością rodzica. Dlatego często tak dobrze łamią pozornie znane zakazy, już po wyjściu z pomieszczenia. Uwierz mi, dzieci robią to nie dlatego, że są „niegrzeczne”, „szkodliwe”, „aroganckie” czy „przebiegłe”, ale dlatego, że jeszcze tak naprawdę nie nauczyły się zakazu. Dlatego też, kiedy wychodzisz, wydaje się, że zabierasz ze sobą wszystkie swoje nudne „nie”. I jedyne, co ci pozostaje, to wracać i powtarzać je raz po raz. Jeśli boisz się niespodziewanego „poddania się”, powiedz sobie, że istnienie tych wszystkich „nie” i „nie”, które są obrzydliwe dla twojego dobra. serce dyktuje życie i to po prostu nie zależy od ciebie. Jesteś jedynie performerem wnoszącym „światło zdrowego rozsądku” w życie swojego dziecka.5. Solidarność między obojgiem rodziców jest kluczem do sukcesu w każdym przedsięwzięciu edukacyjnym. Kiedy mama i tata zgadzają się ze sobą w podstawowych kwestiach, dziecko otrzymuje od nich spójny obraz świata, rośnie pewność siebie i otaczających go osób. Jeśli tata mówi jedno, a mama co innego, dziecko jest zmuszone w jakiś sposób zintegrować w swoim umyśle rzeczy, które w ogóle nie podlegają integracji. Albo zrobi to kosztem wewnętrznego konfliktu i „spodoba się obojgu”, albo wybierze to, co mu się najbardziej podoba i będzie manipulował rodzicami we własnym interesie. Jeśli tata lub mama zdecydują się na wprowadzenie nowej zasady w życiu dziecka malucha, to niech „połowa” dowie się o tym wcześniej niż samo dziecko. Stanowczość Nie ma rodzica, który nie wiedziałby, czym jest dziecięca złość. I nie ma dziecka, które choć raz nie urządziłoby głośnej sceny protestu w obronie swoich „przodków”... Niewiele w tym przyjemnego, widzisz. Niektórzy rodzice narzekają, że ich córka „zaczyna krzyczeć na podłogę” w dziale zabawek za każdym razem, gdy spędza weekend z babcią. Inni nie zaznali kłopotów ze swoim dzieckiem, dopóki maluch nie zobaczył, jak inny młody bojownik o wolność bronił swoich praw przed drzwiami lodziarni… Cóż, trzeci maluch pewnego dnia sam wszystko wymyślił „Szantaż histerią” uzależnia od pierwszego razu, jeśli nie zareagujesz od razu poprawnie. W żadnym wypadku nie należy się obawiać, jeśli po usłyszeniu stanowczego „nie” Twoje ukochane dziecko postanowi wywołać skandal. Jedyne, co musisz zrobić, to po prostu przeczekać burzę, a następnie bez wahania powtórzyć swój zakaz ponownie. Przecież dziecku prawdopodobnie nie starczy już sił na „drugi epizod”. Należy pamiętać, że dzieci poniżej trzeciego roku życia nie są jeszcze zdolne do świadomego, celowego „szantażowania” i towarzyszących im wybuchów złości. przeraża ich samych. Pozwól maluchowi wypuścić parę, a potem zachowuj się, jakby nic się nie stało. Jeśli nakarmienie Twojego zwierzaka dzisiaj całym ciastem nie było częścią Twoich planów, po prostu schowaj smakołyk z pola widzenia i nie rób tego więcej.