Często, gdy jesteśmy źli, doświadczamy także innych emocji (uraza, strach, żal, wstyd, zainteresowanie, czułość...), do których często nie przyznajemy się nawet przed sobą. To tak, jakbyśmy gniewem próbowali chronić swoją kruchość i bezbronność... Na konsultację zgłosiła się około 26-letnia dziewczyna z pytaniem o trudności w relacji z młodym mężczyzną. Bardzo długo opowiadała mi, jak bardzo była na niego zła, że ​​ich spotkania były rzadkie, że nie poświęcał jej zbyt wiele uwagi, nie zalecał się do niej „w pełni” itp. A jednocześnie, w przeciwieństwie do tego, że klientka spędzała dużo czasu na wyrażaniu swojej złości (co już wskazywało na jej zaniepokojenie), martwiła się, bo wydawało jej się, że nie czuje nic poza złością w stosunku do tego mężczyzny. Następnie zasugerowałem, aby przeformułowała swoje stwierdzenia, że ​​jest zła… na zdanie: „Tęsknię za tobą i boję się, że cię stracę”. Klient wypowiedział to zdanie i płakał, bo tak było. W okresach rozłąki tęskniła za swoim mężczyzną, lubiła go, ale przerażające i bolesne było dla niej wyznanie przed sobą swoich uczuć, dużo łatwiej było się złościć i dyskutować z przyjaciółmi „co to za koza”. Stało się tak, ponieważ według jej przeczucia „w każdej chwili mógł ją opuścić”. I naturalnie, ze względu na swoje obawy w związku z tym mężczyzną, była raczej zimna, co z kolei doprowadziło do tego, że sam mężczyzna nie był zbyt zaangażowany w ich związek.