przewodnik krok po kroku dla rodziców Wspieranie emocjonalnych dzieci i nauczenie ich radzenia sobie z emocjami nie jest łatwym zadaniem. Ważne jest, aby w naszych wysiłkach ucząc dzieci technik samoregulacji nie pozbawiliśmy ich przypadkowo emocji ani nie sprawiliśmy, że poczują się źle tylko dlatego, że odczuwają rzeczy głębiej niż inne. Córka autorki, Lucy, ma skłonność do okazywania siły emocje . Te emocje czasami ją pożerają. Jak ogromna fala oceanu, która zwala ją z nóg. Trudno zrozumieć, dlaczego jest tak wrażliwa na swoje emocje, ale nauczyliśmy się nie bać się swoich emocji. Lucy urodziła się taka, zawsze była emocjonalna i ekspresyjna. Jej emocjonalność wzrosła po przybyciu na świat młodszej siostry, gdy miała zaledwie 13 miesięcy. To był ogromny wstrząs w jej życiu, nad którym nie miała kontroli. Po 18 miesiącach nieudanych prób odwrócenia uwagi i ukarania Lucy odkryliśmy, że istniał system rodzicielstwa według RIE i opisu twórczości Janet Lansbury Dziecko nie jest zdolne do dojrzałości emocjonalnej osoby dorosłej. Dlatego też dojrzałość emocjonalna nie jest tym, czego należy oczekiwać od dziecka. Dzieci wystarczająco długo uczą się regulować emocje. Uczą się tego przez całe dzieciństwo, a nawet kontynuują naukę, gdy są nastolatkami. Dojrzałość emocjonalna, jaką osiągną, będzie zależeć od doświadczeń, jakie doświadczyło w okresie dorastania. Mózg dziecka jest otwarty na naukę i kontakt. Jednak według dr Dana Siegela i dr Tiny Payne Bryson (książka The Whole Baby Brain) różne części mózgu dziecka dojrzewają w różnym czasie, a niektóre integrują się znacznie później niż inne. Połączenia między częściami mózgu odpowiedzialnymi za racjonalne myślenie i kontrolę emocji po prostu nie są w pełni rozwinięte, a konkretnie lewa półkula dziecka (odpowiedzialna za logiczne myślenie) i prawa półkula (odpowiedzialna za emocje) nie mogą dobrze współpracować. . Ponadto części mózgu odpowiedzialne za szybkie decyzje i instynktowne reakcje u dzieci są słabo połączone ze strukturami mózgu, które pozwalają im przemyśleć swoje działania. Dlatego też, gdy dziecko zachowuje się absurdalnie, wpada w złość lub po prostu wyraża swoją siłę emocjami, części mózgu starają się współpracować w sposób zrównoważony i harmonijny. Są zdezintegrowane. Przez lata zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, aby szanować, ufać i akceptować naszą córkę taką, jaka jest, i obecnie zauważamy wiele inspirujących rezultatów. Poniższe 5 kroków pomogło nam wesprzeć naszą córkę w jej emocjonalnej podróży i Mamy nadzieję, że te kroki pomogą Ci wesprzeć emocjonalną stronę Twoich dzieci. Krok 1: Zaakceptuj fakt, że Twoje dziecko musi swobodnie wyrażać emocje. W ciągu dwóch i pół roku staliśmy się ekspertami w pozwalaniu, a nawet zachęcaniu naszej córki do skrajnych emocji. Wybuchy Lucy są głośne i potężne. Często towarzyszą im działania fizyczne, takie jak uderzanie, kopanie czy rzucanie. Próbuje w ten sposób rozładować napięcie, złość, frustrację i rozpacz, które na przestrzeni lat narosły w jej małym ciele. Podczas tych wybuchów staramy się tak zorganizować przestrzeń, aby nikomu nie stała się krzywda i dać jej na to wystarczająco dużo czasu i przestrzeni żeby mogła wypuścić parę. Wiemy, że to jeden z najważniejszych prezentów, jaki mogliśmy podarować naszej dziewczynie. Po jej wybuchach zawsze następuje niezwykłe uczucie spokoju. Pewność siebie i spokój, które teraz od niej emanują, są dla nas prawdziwym błogosławieństwem. Odkryliśmy, że pod wybuchowymi emocjami kryje się słodkie, miłe, wrażliwe i bezinteresowne dziecko, które aż pragnie wolności. Kiedy jest uwolniona, jest w stanie skoncentrować się dłużej i na bardziej złożonych zadaniach. Staje się responsywna, pomocna i bardzo opiekuńcza w stosunku do otaczających ją osób. Jej zachowanie bardzo się zmienia i zaczęliśmy rozumieć, jak bardzoemocje wpływają na zdolność do jasnego funkcjonowania. Tłumienie emocji mogłoby jedynie utrudnić jej koncentrację i trudności w optymalnym funkcjonowaniu. Chcieliśmy także pokazać jej, że ufamy jej sile i umiejętności radzenia sobie z emocjami i przy naszej pomocy powrotu do spokojnego stanu. Wewnętrzna konfrontacja, która pojawia się w niej w takich momentach, czyni ją silniejszą i bardziej zdolną do samoregulacji. Krok 2: Uznaj emocje i jasno wyraź je swojemu dziecku. Zawsze (jeśli nie podczas wybuchu, to potem) poświęcaliśmy czas, aby to zrobić. jasno i wyraźnie przekazać jej uczucia, których doświadczała. Powiedzieliśmy jej, że to, co czuje, jest normalne i że zawsze będziemy ją kochać. Doktor Siegel i dr Payne-Bryson zauważyli, że dzieci, których rodzice rozmawiają z nimi o swoich uczuciach, rozwijają inteligencję emocjonalną i lepiej rozumieją własne uczucia. i uczucia innych Według tych autorów w dzieciństwie powstają połączenia między częściami mózgu w zależności od doświadczeń życiowych. Wpływ na to będą miały takie czynniki jak: muzyka, której słuchali; ludzie, których kochali; książki, które czytają; dyscyplina, która ich otaczała; etykietując i akceptując swoje uczucia, wiemy, że kiedy nadejdzie czas i nasza córka zacznie kontrolować swoje wybuchy, zrobi to, ponieważ leży to w jej najlepszym interesie w tej chwili, a nie ze względu na pomysł. że nie możemy znieść jej emocji lub że jesteśmy z niej niezadowoleni. Krok 3: Codziennie obserwuj swoje dziecko i identyfikuj wyzwalacze (mechanizmy wyzwalające emocje). Spędziliśmy dużo czasu na odkrywaniu, co wyzwala skrajne reakcje emocjonalne Lucy. To nam wszystkim bardzo pomogło. Kiedy zauważymy czynniki wyzwalające, pozwala nam to odkryć, jaki konkretny scenariusz ją denerwuje i zaproponować wyjście. Nie próbujemy obejść czynników wyzwalających, ponieważ oznaczałoby to, że nie postrzegamy jej jako osoby zdolnej do przetwarzania własnych emocji. i sugerować, że nie akceptujemy ich do końca. Po wybuchu możemy z nią porozmawiać o sytuacji, która ją zdenerwowała. I omów, co może zrobić, jeśli w przyszłości spotka się z podobną sytuacją. Krok 4: Porozmawiaj ze swoimi dziećmi o rodzajach strategii, których używasz, gdy jesteś emocjonalny. Są chwile w życiu każdego człowieka, kiedy nasze własne emocje biorą górę. nas. Większość z nas ma sposoby kontrolowania tych emocji, dopóki nie znajdziemy się w miejscu, w którym możemy je bezpiecznie wyrazić, lub do czasu, gdy fala emocji minie. Oto niektóre ze sposobów: Weź głęboki oddech; czuć;Słuchaj muzyki;Znajdź ciche miejsce, żeby po prostu być sam na sam ze sobą;Przytul coś miękkiego;Uderz w poduszkę;Krzycz w poduszkę;Kiedy jestem nieszczęśliwa (z powodu czegoś niezwiązanego z dziećmi) Szukam sposobów na uregulowanie moje emocje. Mówię to dzieciom: „Kierowca przede mną jedzie za wolno. Ponieważ się spóźniłem, trochę się martwię. Wiem, że nic nie mogę zrobić, więc wezmę głęboki oddech, spróbuję się uspokoić i poczekam. Kto chce ze mną oddychać? Wtedy zrobimy to razem. Wtedy mógłbym powiedzieć: „Dziękuję za wysłuchanie i zrozumienie. Rozmowa o moich uczuciach pomaga mi zachować spokój”. Korzystaj z tej metody, kiedy tylko możesz, ponieważ nasze dzieci uczą się znacznie więcej, obserwując nas, niż z tego, co im mówimy. Krok 5: Zachęcaj do wyrażania emocji w bezpiecznej przestrzeni. Jakiś czas temu zrobiliśmy to pokój córki to bezpieczna przystań. Miejsce, do którego chciałaby się udać, gdyby czuła się przytłoczona i potrzebowała przestrzeni. Powiedzieliśmy jej, że jeśli potrzebuje odpocząć, zawsze może skorzystać ze swojego pokoju. Może krzyczeć, krzyczeć lub zrobić cokolwiek, aby uwolnić stłumione uczucia. Ma specjalną podkładkę, której używa do uderzania, kopania i ściskania/