Od autora: Fragment artykułu Magazynu „Wszystko albo nic” „W mieście” Mytiszczi, Korolew. Pytania zadawała Ekaterina Baklanova. Pełny artykuł: Czym jest „perfekcjonizm” - choroba lub cecha osobista występująca u wszystkich ludzi, np. temperatura ciała? Jaki jest jego główny problem? Czy ma to korzenie w dzieciństwie? Czy można powiedzieć, że „perfekcjonizm” to przerośnięty „kompleks ucznia doskonałości” Perfekcjonizm to osobista cecha osoby, która zaprzeczając swojej prawdziwej istocie, tworzy nowy, wyidealizowany obraz siebie - przeciwieństwo tego, kim naprawdę jest? Osoba tworzy w sobie bóstwo, któremu nie tylko służy i modli się, ale zmusza innych wokół siebie do oddawania czci. Perfekcjonizm nadaje życiu przynajmniej jakiś sens: zastępuje pewność siebie, sztuczną harmonię i iluzję poczucia własnej wartości. W klasycznej psychologii powszechnie przyjmuje się, że główny problem perfekcjonizmu leży w dzieciństwie. Rodzice kochają swoje dziecko tylko wtedy, gdy osiąga ono jakiś sukces. Dziecko ma niską samoocenę i wysoki poziom aspiracji. Dzieci stają się doskonałymi uczniami nie dlatego, że lubią przedmioty, ale po to, aby zadowolić rodziców. Jest to jednak tylko fizyczne spojrzenie na problem. Każdy człowiek przychodzi na ten świat z własnymi oszczędnościami i na swoje podobieństwo przychodzi do określonej rodziny. W procesie życia, wybierając własną ścieżkę, albo pogłębia negatywne nagromadzenia, albo się ich pozbywa. W okresie dojrzewania dziecko oddala się od pola rodziców i buduje własne pole. Ten wiek jest uważany za bardzo trudny zarówno dla rodziców, jak i dzieci. Nastolatek dokonuje zdecydowanego wyboru. Możesz wybrać życie łatwe i wolne od konfliktów: pozostać posłusznym dzieckiem, cieszącym się wszystkimi dobrodziejstwami rodzicielskiej „miłości”. Często dziecko podąża ścieżką jednego z rodziców. Mama lub tata oprowadzają dziecko po obszarze jego marzeń lub ulubionych zajęć. Znają już błędy i sukcesy w tym kierunku i pewnie prowadzą dziecko SWOJĄ życiową ścieżką. Są dumni z sukcesu swojego dziecka i głaszczą swoją dumę kosztem życia własnego dziecka. Ta ścieżka prowadzi do zewnętrznego sukcesu oraz wewnętrznego niezadowolenia i nieszczęścia. Z reguły rodzic, którego drogą podążało dziecko, pozostaje samotny, nieszczęśliwy i urażony. Posłuszne dziecko ostatecznie zdewaluuje wszystkie zasługi swojego rodzica. Inny wybór jest dla dziecka trudniejszy. Absolutnie „nieokiełznany” nastolatek, wsłuchując się w wołanie swojego serca, zaczyna podążać swoją nową i nieznaną drogą. Popełniając błędy i upadki, denerwując rodziców, którzy oczekują natychmiastowych rezultatów i sukcesu, idzie do przodu. W tym czasie człowiek przechodzi kolosalny rozwój wewnętrzny. Na zewnątrz może osiągać niewielkie rezultaty, ale jednocześnie jest pewny siebie i szczęśliwy. „Perfekcjonizm” – choroba XXI wieku? Czy jest to niebezpieczne dla jednostki, czy wręcz przeciwnie, dla dobra, ponieważ popycha ludzi do ciągłego postępu, doskonalenia, rozwoju. Istnieją pewne społeczne standardy udanego życia i ludzie do nich dążą, starając się stać lepszymi i skuteczniejsze w ramach danych standardów. Problem w tym, że ich główną motywacją jest ocena innych ludzi. Ludzie osiągają wielkie sukcesy w materialnym świecie fizycznym i całkowicie ignorują rozwój duszy, serca, świadomości, ducha itp. Zapominają, że każdy z nas jest doskonały i przyszedł na to życie, aby żyć swoim życiem i wypełniać swoją misję. Wszyscy jesteśmy inni, ale równi. Na planecie żyje około 7 miliardów ludzi, dokładnie tyle, ile jest komórek w ciele każdego człowieka. Wyobraź sobie, jak każda komórka ciała fizycznego spełnia przypisaną jej misję w określonym narządzie. I absolutnie nie da się przecenić lub niedocenić pracy jednej komórki. Każdy robi tylko swoje, nie próbując naśladować innej komórki, i robi dokładnie to, co otrzymał przy urodzeniu. I doskonale wiemy, co dzieje się z komórkami, które nie chcą spełnić swojego celu w ciele fizycznym.