Przemoc w związkach to trudny temat. Kilka lat temu było to dla mnie istotne, a dziś chcę podzielić się swoją historią. Przeżyłam trudny okres, kiedy zostałam sama po rozwodzie rodziców. Matka obwiniała mnie za wspieranie ojca, ale ja go kochałam i nie zamierzałam rezygnować z ukochanej osoby na rzecz drugiej, a poza tym nie uważałam, że tylko on jest winien rozwodu. Obydwoje są zawsze winni. Mój ojciec odszedł do innej kobiety, a ja stałam się celem gniewu mojej matki. Nie mogłam tego długo znieść i zamieszkałam z ojcem. Macocha była zwyczajną kobietą, bez konfliktów, ale coś mnie w niej zaniepokoiło. Nigdy nie wyrażała na głos swojego zdania, starała się unikać tematów drażliwych, trudno było nawet zrozumieć, jaka ona jest… Taka szara eminencja. Po roku mieszkania z ojcem, po ukończeniu pierwszego roku w instytucie, grzecznie wskazano mi drzwi). No właśnie, komu potrzebne jest cudze dziecko... chociaż dzieckiem już nie jestem (w końcu mam 18 lat). Zacząłem mieszkać z kolegą z klasy w wynajętym mieszkaniu, moja dusza była smutna i zimna. Mój ojciec pomagał pieniędzmi. Ale te pieniądze nigdy nie zastąpią wszystkiego, co może dać ukochana osoba. To było tak, jakby straciła grunt pod nogami, taka dotkliwa, wymuszona separacja, kiedy wydawało się, że wczoraj miałeś rodzinę, a teraz jesteś sam i nikogo nie obchodzi, jak to przeżyjesz. Desperacko potrzebowałam tego, co utraciłam, a mianowicie miłości, zrozumienia, opieki. W tym czasie poznałam mojego przyszłego męża (już byłego męża). Byłam młoda, głupia i zakochana, więc niczego nie zauważyłam. I było wiele dzwonków alarmowych. Na przykład ciągle sprawdzałem telefon pod kątem SMS-ów i połączeń innych osób, prawie przestałem widywać się z przyjaciółmi, ponieważ musiałem poświęcić mu cały swój czas, a jeśli nie, obraziłby się lub wpadł w złość. Moja praca mu nie odpowiadała; kiedy dziecko się urodziło, z jakiegoś powodu jego matka wiedziała lepiej, czym i kiedy je karmić. A kiedy zmarł mój ojciec, zaczął otwarcie deklarować, że nie ma mnie kto chronić, więc powinnam milczeć „w łachmanach”, jeśli coś mi się nie podoba. W związku z tym wszystkie moje osobiste granice zostały całkowicie zniszczone. Zapomniałem kim jestem, po co tam byłem, został mi tylko jeden przyjaciel, którego widywaliśmy rzadko. Myślałam, że nie zasługuję na miłość, bo jedyna bliska mi osoba tak mnie potraktowała. Zniosłem wszystko, żeby ocalić moją rodzinę. To oczywiście była moja wielka głupota. Nie było już czego ratować, skoro mężczyzna w końcu stał się bezczelny, co niewątpliwie było moją winą. Pozwoliłem na to. Doszło do tego, że jeśli coś mu się nie podobało, dziecięca zabawka lub jakikolwiek przedmiot, który wpadł mu w ręce, mógł do mnie lecieć. Mógłbym płakać całą noc, ale wstydziłem się komuś o tym powiedzieć, a nie lubię narzekać. Po prostu nie chciałam żyć w dosłownym tego słowa znaczeniu. Jedyną osobą, która się zatrzymała, było dziecko, które nie zasługiwało na taki los, będąc sierotą. Żaden z moich znajomych nie miał pojęcia, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami. Dlatego mój rozwód był dla wielu szokiem, byli pewni, że z nami wszystko w porządku. W pewnym momencie zrozumiałam, że nie chcę już tak żyć, nie chcę, żeby moje dziecko żyło w takiej atmosferze. Bałam się tego, co będzie dalej, bo tak naprawdę nie miałam żadnego wsparcia, we wszystkim mogłam liczyć tylko na siebie. Po kolejnej aferze, kiedy mój telefon został rozbity o ścianę, po prostu wyszłam, donikąd. Prawdopodobnie był to stan szoku lub afektu, kiedy nie rozumiesz, co czujesz, po prostu musisz uciekać, nie oglądając się za siebie, gdzieś, gdzie będziesz bezpieczny fizycznie i psychicznie. Na początku było ciężko, wspierała mnie przyjaciółka, zawsze sprowadzała mnie „na ziemię”, gdy traciłam zapał. Z biegiem czasu nauczyłam się sobie radzić i uświadomiłam sobie, jaką ulgą jest żyć swoim życiem, nie robiąc nikomu wymówek, nie spodziewając się niezasłużonej agresji czy krytyki wobec mnie. Z przyjemnością wróciłem do domu, gdzie czekał na mnie mój ukochany syn Maxim. Poczułam się, jakbym odrzuciła pijawkę, która wysysała ze mnie siły witalne. Kiedy teraz wspominam ten czas, rozumiem, dlaczego tak długo to znosiłam.❤