Od autora: Często w pracy musisz borykać się z problemami w relacjach. Wysłuchaj niekończących się roszczeń i oskarżeń wobec partnera ze strony klienta. Za tym wszystkim często kryje się postawa dotycząca niedoskonałości partnera – jego niezgodności z jakimś wymyślonym wizerunkiem. Inną opcją rozwiązania rozważanego problemu jest prośba o nieakceptację jakiejś części, cechy osobowości i chęć pozbycia się. tego poprzez terapię. I tu widać brak akceptacji jakiejś zastanej rzeczywistości. Przesyłam swoje spontaniczne refleksyjne przemyślenia na ten temat... NIE DZIEJE SIĘ DOSKONALE... Zdradzę Wam sekret. U nas nie dzieje się idealnie nie jesteśmy z tobą przez przypadek, to nie przypadek, że ty i ja! Tekst piosenki zespołu „Animals” Łatwiej jest odejść… Trzaśnij drzwiami… Po drodze wypluwając roszczenia i wyrzuty… Obrażaj się i rozkoszuj poczuciem bycia „bezużytecznym”… Get zły i nie mówić... Zapomnieć i nie pamiętać... Wymazać z życia... Trudniej zostać... Mów o swojej urazie, złości, bezsilności, strachu... Pomimo silnych uczuć pozostań przy Innym, słuchaj do niego, porozmawiaj i negocjuj. Możesz zostawić Innego. Nie możesz uciec od siebie. I przyjdziesz do innego Innego. Przyjdziesz ze swoimi zwykłymi poglądami, uczuciami, kompleksami, lękami, skargami, problemami i zwykłymi sposobami ich rozwiązania. Koło się powtarza. Z innym Innym i swoim starym sobą Nawet jeśli zostawisz każdego, kto Cię nie rozumie, nie słyszy, nie akceptuje, nie wierzy... Krótko mówiąc, każdego, kto Ci NIE PASUJE! , nie odpowiada Twojemu wizerunkowi, nadal pozostaniesz ze sobą – nieidealnie. Trudno jest pozostać z Innym i sobą! Spotkać się z niedoskonałością, doświadczyć jej, rozczarować się nią, spotkać i zaakceptować rzeczywistość Innego i rzeczywistość siebie. Zwłaszcza, jeśli uczucia są wysokie. I wychodzą poza skalę, bo w konflikcie każdy stara się ukłuć drugiego w piętę achillesową, na szczęście wszystkie słabe punkty partnerów na przestrzeni lat wspólnego życia są dobrze znane. A wtedy bardzo trudno utrzymać kontakt! inny. Jung zauważył kiedyś, że uczucia i rozum znajdują się na różnych biegunach tej samej linii prostej. Krótko mówiąc, im więcej uczuć jest w danej chwili reprezentowanych, tym mniej jest powodu.... Wymaga to umiejętności prowadzenia dialogu z Innym i dialogu z samym sobą. Umiejętność spotykania się, negocjowania, znajdowania kompromisu Wyżej wymieniona umiejętność wydaje się być dość rzadka i moim zdaniem jest jednym z najważniejszych kryteriów dojrzałości osobistej. Częściej można zaobserwować stanowiska biegunowe, których istotą jest ignorowanie Innego lub ignorowanie siebie. W pierwszym przypadku oznacza to zachowanie nieekologiczne w stosunku do Innego (droga socjopaty), w drugim – nieekologiczne w stosunku do własnego Ja (ścieżka neurotyka). Obydwa mają w sobie coś z idealizacji i infantylizmu Sporo związków małżeńskich nie zdało egzaminu rzeczywistości i rozbiło się na ostrych zakrętach idealizacji, po mistrzowsku skonstruowanej przez niedojrzałość partnerów. O idealizacji jako mechanizmie zniekształcania rzeczywistości pisałem szerzej w moich artykułach https://www.b17.ru/article/7836/ oraz https://www.b17.ru/article/31375/Ścieżka idealisty to nieustanna nadzieja na istnienie idealnego związku, idealnego dla mnie Innego, mojej bratniej duszy, którego trzeba szukać czasem przez całe życie. Droga zdrowego psychicznie, dojrzałego osobiście człowieka to umiejętność zaakceptowania rzeczywistości, umiejętność negocjowania, umiejętność BYCIA W DIALOGU oznacza usłyszenie siebie i Innego i znalezienie kompromisu. A w tym celu trzeba zatrzymać się, zatrzymać, zostać, posłuchać siebie i Innego, spróbować zrozumieć, co on chce i czego chcesz. I tu trzeba przyznać, że Inny jest tym, czym jest. Ma prawo być tym, kim jest. A celem jego życia nie jest bycie dla mnie i bycie takim, jakim chcę, takim, jakim go wymyśliłem! Zauważ Innego, przyjrzyj się mu bliżej, odkryj jego rysy, oceń i zaakceptuj je, zaakceptuj jego odmienność, a nie próbuj go przerabiać. Nie jest to łatwe, a dla niektórych nieosiągalne. Często nie wystarczy na to całe życiezachodzi w przestrzeni intrapersonalnej. Tutaj możemy zaobserwować te same procesy, co w konflikcie interpersonalnym. Tylko tutaj widzimy konflikt nie pomiędzy Jaźnią a Innym, ale pomiędzy Jaźnią a Jaźnią, konflikt pomiędzy dwiema częściami Jaźni, z których jedna utożsamiana jest z Jaźnią, a druga z nie-Jaźnią nieakceptowane przez Jaźń. Najczęstsze konflikty wewnątrz Jaźni to konflikty pomiędzy „chcę” i „muszę” oraz „chcę” i „chcę odpocząć”. Leżę, nie jestem za nic odpowiedzialna... Muszę pracować, rozwijać się zawodowo, osiągać sukcesy... Chcę jeść czekoladki, ciasta, chcę być szczupła i szczupła. Każda część ma prawo głosu, za każdą stoi jakaś ważna potrzeba. Część nieakceptowana, nierozpoznana, odrzucona będzie wymagać uwagi i uznania i na różne sposoby przedostanie się do psychicznej sceny życia. Często będzie to robił pośrednio, okrężnymi drogami. Przełamanie, maskowanie objawów psychicznych i somatycznych, niespodziewane działania, wypadki... Zemści się... Jak tu być? I tutaj sprawdzi się ta sama zasada dialogu - dialogu intrapersonalnego. Te same procesy-etapy jak w przypadku konfliktu interpersonalnego: Zauważ – uświadom sobie – rozpoznaj potrzebę – zaakceptuj – pozwól być – znajdź kompromis – zgódź się Bardzo ważne jest, aby zrozumieć, że wszystko, co jest we mnie, jest ważne i potrzebne. Nie ma nic zbędnego, nie ma nic dobrego ani złego. Instalacja „chirurgiczna” jest tutaj niedopuszczalna, a nawet szkodliwa. Akceptowalna i użyteczna postawa to postawa „holistyczna”, akceptująca ideę ważności i konieczności wszystkiego, co zostało mi dane. A na deser nieco nietypowa i mniej popularna (w przeciwieństwie do powszechnie znanej) przypowieść o dwóch połówkach... Powiedziałbym, że to przypowieść dla ludzi dojrzałych psychicznie, podczas gdy tradycyjna jest dla idealistów. Przypowieść o dwóch połówkach Filozof rzucił jabłko w dłoni, obrócił je, oglądając z różnych stron i powiedział w zamyśleniu: „Ludzie wierzą, że ich dusze są jak jabłka”. - Pod względem? – zainteresował się jego uczeń. „A dokładniej połówki” – poprawił się filozof. O to chodzi. Ostrożnie przeciął jabłko na dwie części i położył je na stole. Wierzą, że dla każdego człowieka istnieje idealna para. Wydaje się, że Bóg przed wysłaniem dusz na świat przecina je na pół, na połowę męską i żeńską. Jak jabłko. Więc te połówki wędrują dookoła, szukając się nawzajem. I znaleźli? Jak to sobie wyobrażasz? Jakie jest prawdopodobieństwo takiego spotkania? Czy wiesz, ilu jest ludzi na świecie? - Dużo. - Otóż to. A poza tym... cóż, odnajdą się i co wtedy? Czy myślisz, że zrobią całe jabłko i będą żyć w pokoju i harmonii? - No tak. Czyż nie tak?” Student był zaskoczony. - Nie, nie tak. Nauczyciel wziął w dłonie pół jabłka i podniósł je do twarzy: - Oto dwie świeże dusze schodzące w świat. Co świat robi z ludzkimi duszami? Filozof z chrupnięciem odgryzł jedną połówkę. „Świat” – kontynuował z pełnymi ustami – „nie jest statyczny”. I okrutny. Wszystko szlifuje dla siebie. Tak, czy inaczej. Odcina go kawałek po kawałku, odgryza, a nawet miele na dziecięce puree. Ugryzł drugą połówkę i zamilkł na chwilę, przeżuwając. Uczeń wpatrywał się w oba rdzenie i nerwowo przełknął. „I tak” – uroczyście oznajmił Filozof – „spotykają się!” ...połączył ugryzione połówki - Czy pasują do siebie? ……HERE!!! „Teraz spójrz tutaj” Nauczyciel wziął jeszcze kilka jabłek „Każde przecinamy na pół, dodajemy losowo dwie połówki różnych jabłek - i co widzimy?” „Nie pasują” – Student skinął głową. - Spójrz dalej. Składając ze sobą dwie różne połówki, gryzł jednocześnie jedną i drugą stronę i zademonstrował wynik. - No i co widzimy? Czy teraz tworzą parę? „Tak” – uczeń w zamyśleniu pokiwał głową. „Teraz idealnie do siebie pasują”. - Bo świat ich gryzł nie pojedynczo, ale razem! Ludzie, którzy się kochają, stają się jednością: cieszą się razem życiem i wspólnie się akceptują