Przez długi czas zbierano i przygotowywano materiał do tego artykułu z doświadczeń poradnictwa oraz tych, które mocno zapadają w pamięć wielu osób i uderzają w czoło w kontekście relacji międzyludzkich, zwłaszcza z bliskimi. Zatem... Czym jest karma? Jeśli zignorujemy teraz dyskusyjną kwestię przeszłych wcieleń i weźmiemy codzienny przykład. Wyobraźcie sobie, że we wsi jest sąsiad, który wieczorem pijany wsiadł do traktora i zburzył sąsiadowi płot. To jest wydarzenie, nazwijmy to „węzłem karmicznym”, początkiem fabuły. Przyczyna, która wywołuje skutki. A potem nadszedł poranek, a wraz z nim konsekwencje. Jak rozwiązać „węzeł karmiczny”? Idź przeprosić sąsiada (chociaż wielu woli ponownie spuchnąć z poczucia winy i użalać się nad sobą, że zrujnowało swój biały fartuch). Chociaż logiczne jest pytanie: „jak mogę zrekompensować szkodę” i zadośćuczynić (czyli poprawić konkretny czyn, za który ponoszę konkretną odpowiedzialność)? Ale z duchowego punktu widzenia (ze względu na przyszłość) w tym przypadku korekta karmy: przestań pić lub przynajmniej przestań jeździć po pijanemu. To znaczy wyrosnąć z dawnego siebie, aby sytuacja się nie powtarzała. Zauważ, że nigdzie nie jest powiedziane, że cierpienie jest konieczne. Co więcej, jak zwykle myślą ezoterycy (ja też jestem ezoterykiem, ale bardzo się mylę, jeśli w ogóle), nigdy, w żaden sposób, nie będziesz w stanie skorygować karmy dla innej osoby i zamiast niej. Krewny, kochanek, dziecko. Zamiast sąsiada nie będziesz mógł przestać pić ani jeździć po pijanemu. Oznacza to, że karma jest zawsze osobistym i indywidualnym łańcuchem związków przyczynowo-skutkowych. Tylko sam człowiek: albo wyciąga wnioski i wyrasta z dawnego siebie... Albo... Wtedy moja opowieść będzie dotyczyć tego „albo” i tego, skąd bierze się tyle śmieci, zarówno w sensie fizycznym, jak i duchowym. O śmieciach i zaprzeczaniu obiektywnej winie (odpowiedzialności) Obiektywna wina nie ma nic wspólnego z doświadczeniem „poczucia winy”. To kolejna pułapka myślowa. Każdy w jakiś sposób automatycznie posługuje się pojęciem „poczucia winy”, nie zastanawiając się nad tym, że po pierwsze, uczucie to jest zawsze odczuwane przez ciało (a nie głowę) i sygnalizuje tę czy inną ludzką wartość lub potrzebę. Użyjmy przykładu sąsiada. A rano, po przebudzeniu (o ile to jeszcze nie jest kompletny degenerat - napiszę o tym, jak dochodzą do całkowitej nieczułości stawów, ale później) sąsiad odczuwa bardzo nieprzyjemne odczucia w żołądku i splot słoneczny (to dodatek do kaca), który może objawiać się w postaci myśli: „co zrobiłem, co o mnie powiedzą, skąd dostanę pieniądze na odszkodowanie i co się stanie z moimi przyszłość (zwłaszcza jeśli traktor nie był traktorem osobistym, ale na przykład służbowym)…” Oznacza to, że w istocie narcystyczne „ja” jest zszokowane i zestresowane. I w ogóle nie chodzi tu o inną osobę, która doznała krzywdy, ale o ukochaną osobę, która nie czuje się dobrze z powodu bycia złym w oczach drugiej osoby. To nie jest opłacalne. Ponieważ ma to konsekwencje i dyskomfort, stres związany z zaspokojeniem szeregu znanych potrzeb (pieniądze, relacje, status, reputacja, władza, kontrola). I tu można rozpocząć jednoosobowe przedstawienie. Samousprawiedliwianie zamiast prawdziwej odpowiedzialności i wyrastania z dawnego siebie. W rezultacie nie ma czegoś takiego jak zburzony płot... Nie ma szkody wyrządzonej drugiemu. Chociaż w prawdziwym życiu istnieje. I to właśnie te nierozpoznane szkody stają się śmieciami, które kto wie, kto powinien się pozbyć i naprawić. Otwarty gestalt, który nie wiadomo, kto powinien go zamknąć. I pozostaje otwarta, dopóki nie zostanie rozpoznana i wyrosła. Na poziomie codziennym: śmieci po piknikach na łonie natury = brak odpowiedzialności za korzystanie z przyrody. A to tylko wzór. Ponieważ nie da się wyłączyć wrażliwości na ościeżnice tylko w jednym kontekście (np. o zburzonym płocie). Wrażliwość jest wyłączona we wszystkich sytuacjach, w których wyrządzam lub potencjalnie mogę wyrządzić krzywdę innym, środowisku itp. W ten sposób stają się zdegenerowani.