Kontynuujmy dyskusję na temat nerwic. Jeszcze raz zaznaczę, że rozważam miejsce psychoterapii klinicznej szkoły domowej (Myasishchev, Svyadoshch) we współczesnych interpretacjach (Terapia analityczno-katartyczna Aleksandrowa) i trendach (pogłębione badanie psychotraum metodą Makulowa). Nacisk położony jest na nerwice, jako kliniczny poziom problemów psychologicznych. Powstawanie nerwicy, a co za tym idzie i nasza uwaga, opiera się na wewnętrznym konflikcie, w szerokim tego słowa znaczeniu, na który składają się: Sytuacja i doświadczenie charakterystyczne dla konkretnego pacjenta. Jak powstaje zwiększona wrażliwość na sytuacje? Dlaczego na przykład dla jednego rozwód jest po prostu trudnością, a dla innej sytuacją wywołującą nerwicę? Pomijając historię rozwoju zagadnienia, zwrócę uwagę na główne punkty: wrażliwość na psychotraumę bazującą na doświadczeniu danej osoby (całość podejścia analitycznego sugeruje, że tego typu psychotrauma ma swoje korzenie w dziecięcych psychotraumach skojarzeniowych o „podobnym typie zagrożenie"). Przykładowo pacjentka po rozwodzie z mężem zaczęła skarżyć się na problemy natury neurotycznej (napady lęku o podtekstach wegetatywnych, kardiofobia, pojawiająca się hipochondria). W procesie hipnoanalizy „odkryto” szereg psychotraum o podobnej treści („rozdzielenie”, „pozostanie w spokoju”), których zdarzenie stanowiło „rdzeń” określający wrażliwość na tego typu zagrożenie, w pierwszej połowie życia w postaci długotrwałego pozostawania bez jedzenia (długoterminowego z punktu widzenia dziecka). W koncepcji analitycznej pracujemy nad „dopełnieniem” przeszłych psychotraum, przeżywaniem na nowo tych wydarzeń, odreagowań, zamknięciem gestaltu itp. Osoba z reguły dobrze pamięta traumę psychiczną, ale niezwykle rzadko pamięta wydarzenie, które położyło podwaliny pod wrażliwość na traumę psychiczną („rdzeń” według Makulowa). Jednak jedna świadomość, jeden wgląd często nie wystarcza. Konflikt wewnętrzny wynikający ze sprzecznych relacji, ich niezgodności i kolizji z wymogami życia. Konflikt wewnętrzny jest najważniejszą siłą napędową nerwicy. Przeciwieństwo tendencji i pragnień, ich niezgodność, zmusza człowieka do nieświadomego poszukiwania sposobów przezwyciężenia tych sprzeczności. Ponieważ zachowanie niedopuszczalne jest subiektywnie odczuwane z ogromnym dyskomfortem (przede wszystkim na skutek stresu psychicznego w postaci lęku), powstaje napięcie emocjonalne, które z czasem przekształca się w napięcie wegetatywne. A jeśli pojawiające się objawy przyniosą jakąś korzyść, utworzą, nawet lokalnie, strefę względnego sukcesu – ten nowy mechanizm zapanuje i uformuje chorobę. Na przykład pacjent jest w długotrwałym, niezadowalającym związku. Nie może wyjechać (dla niej opuszczenie męża jest dla niej subiektywnie niezwykle trudną sytuacją. Patrz punkt 1), ale też nie chce zostać. Konflikt typu „Chcę, ale nie chcę” lub „Nie chcę, ale nie mogę”. W jedno ze świąt, po nadużywaniu alkoholu, rano poczułem się źle i wziąłem Alka-Seltzer, aby złagodzić objawy. Ale zamiast poprawy pojawiły się nudności, zawroty głowy i zemdlała. I oto potem mąż stał się „bardziej uważny”. Sytuacja chorobowa rozwiązała konflikt z dwóch stron jednocześnie: z jednej strony „jak wychodzę, jest mi źle, jestem chora”, a z drugiej „jest już lepiej, mój mąż stał się bardziej uważny.” W pewnym sensie nerwica stara się pomóc osobie przetrwać konflikt, uczynić go mniej ostrym. Oczywiście tę samą funkcję pełni każda „ucieczka od problemu”: wchodzenie w chorobę, pójście do pracy, oddawanie się fantazji, zabawom, internetowi, wchodzenie w narkotyki (alkohol, nikotyna, narkotyki), wchodzenie w kontakty („ „rozmawianie” problemów). Najczęściej konflikt wewnętrzny jest nieświadomy. Na tej podstawie pojawiła się opinia, że ​​wystarczy jedna świadomość tego, aby wyleczyć, bo zniknie potrzeba wtórnej korzyści. Jednak w praktyce konflikt jest prawie zawsze konsekwencją osobistej nietolerancji wobec sytuacji, a nie po prostu walką między dwoma motywami. Naruszenie znaczących relacji. Najpopularniejsza koncepcja w tej chwili.