Od autorki: Stanowi to podstawę szerokiego pola badawczego, zarówno w nowym spojrzeniu na kryzysy związane z wiekiem, jak i na ich archetypowe korzenie, oraz kulturoznawstwo. Nowe technologie archetypowe. Archetypowa krytyka artystyczna, kryzysy wieku i droga od tradycjonalizmu do postmodernizmu[b][i]. [/b] W pracy tej poddaję analizie obraz I.E. Repina „Mikołaj z Miry ratuje przed egzekucją” (Malarstwo – tutaj https://www.b17.ru/photo.php?foto=1006) metodą „archetypowe badania snów”, opisane w mojej (współautorskiej z E. Naidenovem i A. Isyominem) książce „Archetypowe studium snów”. Badanie malarstwa opiera się na hipotezie, że dzieła kultury (w szczególności malarstwo) , które stały się klasyką, reprezentują pewien przekaz nieświadomości zbiorowej i z tego punktu widzenia można je uznać za sen generowany przez nieświadomość zbiorową. Zatem: wchodzę w obraz i znajduję się w tłumie otaczającym kata, skazaniec klęczący przed katem, pozostali dwaj skazańcy w stanie przerażenia i podniecenia, zastygli w oczekiwaniu na skrzydłach. Ręka Mikołaja z Miry powstrzymuje miecz kata wzniesiony nad głową skazańca. Wokół jest tłum. Jestem w tym tłumie. Tłum czeka na spektakl – egzekucję. W tle są góry. Zwracam uwagę na kilka głównych obrazów, które są dla mnie najbardziej interesujące i to pokazuje moją swobodę interpretacji fabuły: - kat, - Mikołaj z Miry, - skazany na kolanach, - dwóch innych skazańców zakutych w łańcuchy... - miecz to osobny symbol, który będzie przejściem do kolejnego tematu. Zacznę od wizerunku kata. Wolne skojarzenia: gigant, cyklop, robot – beznamiętnie wykonujący swoją pracę, pamiętam ten film. o Khoja Nasreddin - epizod, w którym emir skazał na śmierć kilkanaście osób, które uważał za ukrywaczy Nasreddina, a następnie Nasreddin prosi go, aby wypuścił ich, jeśli znane jest nazwisko głównego ukrywacza, pamiętam, jak ci skazani kłamali twarzą do góry na rusztowaniach i wzniesionymi nad nimi toporami, wtedy pamiętam nomadów, Mongołów, grot topora, zimną beznamiętność kata - to właśnie Ten symbol wydaje się być najważniejszy. Jestem wcielony jako kat. Jestem katem. Nawet mój wzrok jest nieostry, jestem całkowicie oderwany od tego, co robię, to tylko praca, miecz w moich rękach wykonuje monotonne ruchy, widzę, gdzie uderzyć, ale ludzie są dla mnie wyciętymi z tektury. Z jakiegoś powodu chcę powiedzieć, że jestem ucieleśnieniem filozofii tradycjonalistycznej [ii], dla której nie liczy się życie ludzkie, ważna jest tylko wola Boża, taka, jak ją rozumiem lub jak mi ją wpojono. Siekam i tnę głowy, coraz więcej nowych osób jest zawiedzionych, gdy nagle czuję, że nie mogę kontynuować mojego monotonnego ruchu – ktoś silną ręką złapał mnie za rękę, w świecie wewnętrznym jestem katem, ja symbolizują manipulację ludźmi, którzy zresztą sami są narażeni na manipulację, występując pod postacią kartonowych postaci – zombie. Jestem tą bezosobową siłą, która umiejscowiona jest w przestrzeni tradycjonalizmu, nie są dla mnie ważni ludzie, ważne są tylko pewne superzadania postawione przez kogoś, zadania ze świata abstrakcyjnych ideałów. To zadanie w tym przypadku zostało, jak sądzę, postawione przez Kronosa. Zadanie polega na wejściu w przestrzeń Ducha, dla której doświadczenia mentalne nie mają żadnej wartości i wszystkiego, co wiąże się z życiem ludzi, ich cierpieniem, strachem przed egzekucją itp. - wszystko to jest mają, iluzją. I w tej iluzji ktoś odcina komuś głowę. Duch beznamiętnie obserwuje grę tych żywiołów. Zadaniem Ducha jest dążenie do celu - zjednoczenia z transcendentalnością, depersonalizacji, wymazania ego. W tym przypadku postacie Cienia zostają wymazane. Nie widzę, jako kata, czegoś, co spełnia wolę Ducha, tego, który trzyma mnie za rękę. Po prostu czuję, że jest to potężna siła, której nie mogę pokonać. Wtedy ja (V.L.) podchodzę do obrazu i staję obok postaci Mikołaja z Miry, czuję potężny przepływ energii i.Od razu jestem przekonany, że pomimo biblijnej fabuły, siłą stojącą za wizerunkiem Mikołaja z Miry jest Svarog, zainteresowany integralnością Duszy i Ducha. Svarog zaświadcza, że ​​Duch nie może zaniedbać postaci Duszy i w żaden sposób osiągnąć celu, jak to pośrednio dzieje się w tradycjonalizmie. Potrzebne jest połączenie Ducha i Duszy. Światy, z których jeden opisywany jest symbolem krzyża – podporządkowania, hierarchii, wyższego-niższego, celu, centrum itp., a drugi opisywany jest symbolem kłącza – labiryntu, gdzie nieprzewidywalnie kręte ścieżki mają wszystkie możliwości wyobrażalne i niepojęte - przecinać się, przechodzić równolegle, uciekać, gdzie nie ma dualności wyższego-niższego, dobra-zła i innych. Świat Ducha jest niekompletny bez Duszy i odwrotnie. Krzyż należy połączyć z kłączem[iii]. Na to właśnie czeka Svarog. To właśnie powinno przydarzyć się w idealnym przypadku każdemu człowiekowi. Następnie wchodzę w wizerunek Mikołaja z Miry. Z tym obrazem mam podwójne skojarzenia: szerzy on chrześcijaństwo, a zatem jest siłą, która skazuje heretyków na śmierć, ale jednocześnie uwalnia także trójkę skazanych. Jakaś dziwna życzliwość. To znowu jest zrozumiałe, jeśli żyjemy w obrębie tradycjonalizmu, ale we współczesnym społeczeństwie już tego nie rozumiemy. Ze stowarzyszeń, które wciąż powstają - chrześcijańscy starsi, Starszy Zosima z Braci Karamazow[iv], Optina Pustyn, dokąd chodzili Tołstoj i Dostojewski, Jezus, ktoś surowy i sprawiedliwy... Przyzwyczaiłem się do tego obrazu. Jestem Mikołaj z Miry. Czuję za sobą skrzydła. Jakiś bezcielesny duch zamieszkuje mnie i powstrzymuje rękę kata. W odróżnieniu od kata widzę twarze ludzi, widzę za nimi ich losy, ziemskie radości i cierpienia, widzę ich jako dzieci, młodzież, młodzież, starców, widzę chamstwo i wzruszenie w różnych momentach ich życia, Widzę człowieczeństwo w tych ludziach, którzy oczekują egzekucji, widzę, jak napięty jest kark i ramiona tego, który klęczy i czeka w oszołomieniu na śmierć. Widzę jego los od urodzenia do tej chwili. W jego losie widzę coś bardzo ważnego, widzę w nim osobę, tak jak w tej dwójce. Te trzy postacie są same w sobie interesujące: ta klęcząca pod podniesionym mieczem to zdeklarowany heretyk, druga to młody mężczyzna, sądząc po ubiorze kobiety, konkubina, przedstawiciel mniejszości seksualnych nieakceptowalnych w tradycyjnym społeczeństwie, trzecia to stary człowiek, opętany jakąś siłą, którą świat chrześcijański skłonny jest oceniać jako „nieczysty”. Z tych trzech: Wytrwałych, Zdeprawowanych i Chorych, tradycyjne społeczeństwa (od średniowiecznych po faszystowskie) są zwykle oczyszczane. Patrząc w przyszłość, powiem, że zabicie tych trzech symbolicznych postaci oznacza wyparcie ich w zbiorowej nieświadomości. A represja pociąga za sobą skutki uboczne znane każdemu, kto choć trochę zna psychoanalizę w którymkolwiek z jej wariantów - objawy nerwicowe lub psychotyczne, tj. kryzys samego tradycyjnego społeczeństwa, który doprowadził do rozłamu tradycjonalizmu i pojawienia się modernizmu. Czas cykliczny uległ przekroczeniu w czasie i pojawiła się droga bohatera, droga indywiduacji, droga epoki modernizmu, tj. epoki od Woltera do końca XX wieku. Dalej jest to bardziej skomplikowane i jest to odstępstwo od analizy obrazu. Zatem ja, Mikołaj z Miry, powstrzymuję rękę kata. Od współczucia – w wymiarze ludzkim (wymiar modernizmu), a także od woli Svaroga, który kieruje świat dalej od nowoczesności do ponowoczesności – po tworzenie niepowtarzalnych, indywidualnych mitologii. Do pojawienia się nowych mitów, wszelkiego rodzaju wariantów różnych istniejących mitów, wszelkiego rodzaju interpretacji, gdzie każdy mit ma orientację Ducha, ale Psyche (Dusza) w każdym micie żyje zgodnie z geometrią kłącza i to wszystko mity przecinają się wzdłuż geometrii kłącza, a wśród niezliczonych szans ich trajektorii i postmodernistycznych interpretacji nie wyklucza konfiguracji krzyża i kryształowej osi Ducha Świata, na której wyrasta całe to „miąższ” kłącza Ja – Mikołaj z Miry – jestem, w przeciwieństwie do kata, w samym środku samsary, ale jednocześnie jestem także w nirwanie. Jeśli spojrzysz na zdjęcie, jakby to było jakieśarchetypowa fabuła rozgrywająca się w duszy każdego człowieka (która może rozwinąć się w każdym człowieku, jeśli jego los przejdzie przez odpowiedni kontekst Duszy uniwersalnej), wówczas pewne części osobowości muszą zostać zrealizowane (to znaczy stłumione w nieświadomości). Dla mnie, jako Mikołaja z Mirliki, wszyscy są cenni, słuchając głosu Svaroga, rozumiem, że nie da się osiągnąć uczciwości, jeśli wypiera się w sobie coś lub kogoś, dlatego Svarog za moim pośrednictwem daje tym hipostazom szansę na transformacja, a całość (dusza indywidualna, społeczeństwo) – na integralności. Mikołaja z Miry kojarzony jest z przejściowym etapem rozwoju społeczeństwa – modernizmem i tą formą tradycji, która wciąż odpowiada procesowi historycznemu – w tym przypadku taką formą chrześcijaństwa jak reformacja i protestantyzm, a następnie – humanizm. Historia potoczyła się tak – przed nadejściem modernizmu miały miejsce potężne ruchy heretyckie, prowadzące do reformacji i protestantyzmu, a następnie do humanizmu. A kiedy mówi się, że za Mikołajem stoi Svarog, to nie jest to już Svarog, który był na początku czasu, to jest Svarog z jednego z nowych mitów, który dzieje się teraz. Fabuła jest taka, że ​​​​człowiek lub społeczeństwo to robi nie zaakceptować czegoś w sobie – tego, a Svarog zatrzymuje wypieranie w Cień tego, co nie jest akceptowane, dając mu szansę na przemianę lub po prostu na dawne istnienie w postaci rozdwojonej osobowości (pamiętam książkę Deleuze’a i Guattari „Kapitalizm i schizofrenia” - Anty-Edyp daje nam możliwość swobodnego tworzenia światów i mitów, jest ich wiele na raz - metaforą jest tutaj „Ogród rozwidlających się ścieżek” [v]). Jestem ucieleśniony w obrazie o skazańcu, który klęczy i czeka, aż miecz przeniknie mu szyję. Ręce przyciskam do piersi z bezsilności, jestem cały spięty, dosłownie skamieniały i tylko czekam na ustąpienie napięcia, które osiągnęło swój punkt kulminacyjny. Jestem pierwszym wrogiem reżimu (lub centrum Ego), ponieważ ucieleśniam ideę przeciwną - jestem zadeklarowanym heretykiem, najniebezpieczniejszym „wrogiem” świata wewnętrznego i zewnętrznego. Manifestując się w świadomości - na powierzchni świata, natychmiast spodziewam się represji (represji). Wciąż nie wiem, że uchroniono mnie od egzekucji, represji, a mój dalszy los zależy od interpretatora mitu (w tym przypadku od autora eseju, choć częściowo, bo na zdjęciu w jakimś obiektywnym istnieją dobrze zdefiniowani bogowie, odczuwani przez każdą wrażliwą osobę, jak pewnego rodzaju przepływy energii). Kontynuuję zagłębianie się w obraz, który w tym przypadku służy zarówno jako obraz projekcyjny, jak i obiektywny symbol nieświadomości zbiorowej - w miejscu tego przecięcia następuje akt tworzenia nowego mitu. A więc - jestem buntownikiem. Ale przyzwyczajając się do tej postaci i czując oczywistą obecność Nemezisa na obrazie, czuję się nie jak prawdziwy buntownik, ale błazen, który zasypuje mi oczy kurzem i marudzi o wszelakich swobodach itp. ale nie sądziłem, że to wszystko jest poważne i że będę musiał odpowiadać za te kazania. Oddałam swoją siłę Nemezisowi dla iluzji bezpieczeństwa przed zemstą, a gdy kara była już blisko, nie byłam na nią wewnętrznie przygotowana, dlatego byłam tak napięta, a na zdjęciu widać, jak układają się mięśnie mojej szyi i ramiona spuchły. Nie sądziłam, że wszystko zajdzie tak daleko, chciałam się popisać, utwierdzić się w tym. Podchodzę do obrazu i zwracam się do Nemezis – czy ja, błazen-buntownik, mogę odzyskać moc, którą jej oddałam, wrócić. to sobie. Nemezisowi to nie przeszkadza. Czuję przypływ siły, dojrzałości. Byłem na linii Uran-Kronos (Uran jest mieczem uderzającym). Mam około czterdziestu lat (kryzys wieku średniego), a moją wewnętrzną esencją jest esencja nastolatka, ponieważ w okresie dojrzewania, w obawie przed kastracją przez Wielką Matkę[vi], oddałem swoje moce Nemezisowi dla iluzji bezpieczeństwa, a teraz Pozostaję Puerem (starzejącym się młodzieńcem – przeciwstawieniem Kronosa), który w tym wieku przeżywa nieoczekiwane spotkanie z tym, kim naprawdę jest. Svarog daje mi szansę odebrania sił Nemezisowi, a cios miecza (Uranusa) zostaje ode mnie odbity. Mój zabawkowy bunt skierowany był przeciwko porządkowi świata, centrum, osi- Ego (Boga). Teraz mam siłę, aby albo zintegrować się z ego, albo stworzyć mu realną opozycję i zamienić świat wewnętrzny (lub zewnętrzny) w świat prawdziwego (!) pluralizmu, a nie zabawki. Jeżeli pozostałe figury podążą za tym, nowy mit będzie mitem o przywróceniu pluralizmu, w którym ego (bóg) jest tylko jedną z figur szachowych o równej wartości w grze życia. Następnie rozpoczyna się faza postmodernistyczna, faza równoważności wszystkich możliwości, wszystkich mitów, a w każdym micie bogowie pozostają podporami tradycjonalizmu. Ale nie weszliśmy jeszcze w postmodernizm. Na razie pozostaje to najbliższym horyzontem. Wiele, wiele osób w tym micie musi zwrócić się do Nemezis, aby odzyskać swoje moce. Tymczasem znajdujemy się na granicy nowoczesności i ponowoczesności i droga jest otwarta, także do regresji, za którą opowiadają się konserwatyści i tradycjonalistyczni fundamentaliści. Obraz jest wciąż w fazie zamrożenia. Aby przejść dalej musisz rozprawić się z mieczem. Symbol ten (podparty Uranem) odsyła nas do psychoanalizy strukturalnej[vii], do jej głównego symbolu – fallusa (do którego nawiązuje miecz), a z psychoanalizy strukturalnej wyłonił się teoretyczny postmodernizm. Aby wejść w praktykę świata ponowoczesnego, w którym powstają nowe mity, okazało się, że nie da się ominąć Junga, a co najważniejsze postjungistów – w filozofii nie było to dotychczas poruszane w filozofii, ale w na próżno... Kontynuuję swoje wyimaginowane studiowanie obrazu. W obrazie postaci wyzwolonego buntownika, który odebrał władzę Nemezisowi, stoję przed Mikołajem i kładziemy sobie ręce na ramionach – jest to gest rycerskiej (tradycyjnej) inicjacji. Mikołaj mówi mi, że mój sprzeciw może nie być zewnętrzny, skarb jest we mnie, w środku jest Święty Graal (tradycjonalizm). Ale jeśli tak jest i Święty Graal – poszukuje się i odnajduje nie tylko Ego (jak na klasycznej jungowskiej ścieżce bohatera, ścieżce indywiduacji), ale każdą z postaci świata wewnętrznego, wówczas otrzymujemy połączenie tradycjonalizmu i postmodernizmu, które trzeba jeszcze zrozumieć, zrozumieć i przetrwać, bo na razie jest niezrozumiałe. Być może, oswajając się ze strukturalizmem, wciąż dotrzemy do żywego ogrodu rozbieżnych ścieżek wzajemnie tworzących się mitów. Ten esej zawiera kilka dość zasadniczych wątków. Po pierwsze, ujawnia nową archetypową technologię pojmowania sztuki i kultury. bada drogę od tradycjonalizmu przez modernizm do postmodernizmu, przy czym dokonuje się odkrycia, że ​​przez Lacana do żywego postmodernizmu nie da się przejść (albo okaże się dokładnie tak, jak straszą nas konserwatyści z Aleksandrem Duginem na czele[viii]) – jest konieczne jest włączenie obejścia przez Junga i koniecznie dalsze – poprzez postjungistów – w szczególności Hillmana. Po trzecie, proponuje się tu wersję żywego postmodernizmu. Teraz kilka słów o psychologicznym i psychoterapeutycznym znaczeniu tego wątku: Trzy postacie skazane na egzekucję: buntownik, zaabsorbowany seksualnie i mający obsesję – to trzy archetypowe obrazy, które zaczynają aktywnie ujawniać się (szczególnie u mężczyzn) w fazie kryzysu wieku średniego – tj. około 42 lata + - ). To właśnie w tym okresie ludzie porzucali żony dla młodych kochanek lub po prostu oddawali się szaleństwu, rozpoczynali jakąś działalność buntowniczą (od rozmów w kuchni po wstąpienie do partii opozycyjnych) lub popadali w obsesję na punkcie „przewartościowanych idei” (religijnych, sekciarskich, politycznych itp.) itp.) - i najczęściej wszystkie trzy ścieżki prowadzą albo do przemyślenia (tutaj odzwierciedla się przemieniająca rola Mikołaja z Miry) i mądrości, albo do upadku, a często oczywiście do śmierci wieki, ale szczyt takich wydarzeń przypada na lata 40-42, o czym świadczy także archetyp stojący za postacią Kata (Kronosa) i mieczem, który jest wzniesiony nad heretykiem (Uranem) na zdjęciu. W astrologii tranzytowa opozycja Uran-Saturn (Kronos) przypada właśnie na ten wiek, a astrologowie twierdzą, że ta opozycja niesie ze sobą wiele pokus i niebezpieczeństw[ix]. Ciekawostką jest to, że Repinowi nakazano po prostu namalować twarz Mikołaja z Miry (Cudotwórca),.