Od autora: W naszym dziwnym, cynicznym świecie jest to dane nielicznym osobom Bezinteresowne relacje Tak dla rozgrzania się Anna i ja spacerowaliśmy po jesiennym parku. Opadłe liście szeleściły pod stopami. W październiku jest kilka tygodni, kiedy jesień pozwala sobie na szaloną burzę niepowtarzalnych kolorów, rozświetlonych przyćmionym słońcem. Podobał mi się spektakl półtonów rozpadających się klonów i słuchałem jej emocjonalnej opowieści o nieporozumieniach z mężem, jego okresowych napadach alkoholowych i związanych z nimi skandalach. W jej słowach było tyle autentycznych emocji! Znamy się od dawna. Opowiadała, jak nie rozumiała, jak to możliwe, że nadal żyje z osobą, która wydaje jej się zupełnie obca. Od dawna nie mieli wspólnych zainteresowań, z wyjątkiem dorosłego już dziecka, które jednak ma własną rodzinę i żyje własnym życiem. Musimy się rozstać, ale ona nadal nie może się zdecydować, współczuje mu, bez niej będzie całkowicie zagubiony. Jej mąż nie słynął z niezależności. Ona organizowała, negocjowała, zakładała biznes, a on pomagał, ale o niczym nie decydował, nawet nie próbował. Wszystko szło dobrze. Już dawno temu skutecznie zapomniał o swoich ambicjach, jeśli w ogóle istniały, czemu sprzyjały codzienne troski. Upijanie się nie zdarzało się zbyt często, ale było gruntowne, z rozbijaniem naczyń i twarzami towarzyszy picia, co pozwalało wątpić w jego chłód i elitarność. Nigdy nie dotknął jej fizycznie, ale spowodował wiele problemów w jej zachowaniu i złym stanie zdrowia, zmuszając ją do opiekowania się nią po upijaniach. W tych okresach czuła się jak ofiara, nie mogąca wpłynąć na sytuację. Potem zaopiekowała się nim, pomogła mu wyjść z głębokiego kaca i uratowała go, gdy był naprawdę chory. Osiągnąwszy akceptowalny stan, poczuł się winny, a ona sprowadziła na niego słuszny gniew swego prześladowcy, odkupując własne męki. Wszystko to ciągnęło się dość długo, powtarzając się wraz ze spadkiem przemocy męża w związku z jego osłabieniem na skutek pogarszającego się stanu zdrowia. To klasyczny trójkąt Karpmana. Zwykle sympatykiem był bliski przyjaciel. Właściwie to była jej główna rola. Aktywnie brała udział w dyskusjach na temat przygód Anny, a jednocześnie sama zaangażowała się w rolę ofiary, bo każdy mężczyzna jest swój..., co urozmaiciło emocjonalnie jej niezamężne życie. Tym razem mój przyjaciel gdzieś poszedł, a mnie przyciągnął świadek. Zachęcano mnie do aktywnego słuchania. Słuchałem, kiwając ze współczuciem głową. Gdzieś w głębi duszy wiemy o sobie wszystko, ale nie zawsze przed sobą przyznajemy się do prawdziwych motywów naszych działań, wolimy budować akceptowalne mechanizmy obronne, aby we własnych oczach wyglądać normalnie i otrzymywać korzyści od innych. Mimo całego swojego cierpienia Anna nie zamieniłaby tego kalejdoskopu zmieniających się ról i towarzyszących im emocji na spokojną samotność. Rola ofiary orzeźwiała, a jednocześnie dawała możliwość użalania się nad sobą i otrzymania ciosów od przyjaciela, dodająca wzruszenia umiarkowaną tragedią. Uratowanie męża, który cierpiał na wielkiego kaca, podniosło jej własną wartość, nadało jej sens, a wynikająca z niej słuszna złość rozwiązała sprężynę niewypowiedzenia, pozwalając jej uwolnić skumulowane w niej emocje, związane nie tylko z mężem. Wszystko to pozwoliło jej poczuć pełnię życia, a przeszkadzał jedynie niezrozumiały niepokój, który pojawiał się w okresach spokoju, siejąc niejasne wątpliwości, które odpędzała aktywnie uczestnicząc w życiu syna, a które zniknęły wraz z kolejnym objadaniem się męża. Ludzie dążą do powtórzeń, do tego, co znane i zrozumiałe, nie mniej niż do nowego. To, co znane, musi potwierdzać prawidłowy, adekwatny pogląd na otaczającą rzeczywistość. Powtarzanie uspokaja i pomaga się zrelaksować. I może to być smutne, ale zrozumiałe. Nawykowe dialogi, praca, relacje dają poczucie stabilności. Wszystko to jest nudne, a życie czasami wydaje się zbyt mdłe, ale zmiana oznacza ryzyko. Dlatego podążamy znanymi trasami, kupujemy produkty, których reklamy nieświadomie zapisują się w naszej pamięci, szukamy ludzi o podobnych poglądach i podtrzymujemy stare, pozbawione sensu i toksyczne relacje. Życie samotnie oferuje nowe.