Czy to dobrze, czy źle być córką tatusia? Z jednej strony pomaga dziewczynie, a później kobiecie, socjalizować się w społeczeństwie i osiągać szczyty w karierze. Tutaj ważną rolę odgrywa wsparcie i miłość ojca , ponieważ to ojciec jest odpowiedzialny za wprowadzenie dziewczynki do społeczeństwa i co Ona wybierze dla siebie płciowy wzór do naśladowania i będzie budować własne relacje w przyszłości. Ale dziś chciałabym porozmawiać o nadopiekuńczości ojca i niepełnosprawności jego córki... Przykład z życia. „Dziewczyna” ma już 38 lat, a tata nadal ją wspiera, kupuje jej drogie prezenty i płaci za jej „zachcianki”. Wydawałoby się, co w tym złego? Tylko ona narzeka na brak życia osobistego i to, że mężczyźni ją opuszczają. Jednocześnie świadomie odmawia podjęcia działań zmierzających do separacji – straszliwego strachu przed zrobieniem czegoś bez pomocy ojca i wkroczeniem w dorosłe życie. Strach, że sobie nie poradzi, że nie znajdzie godnej siebie partnerki jak tata. Ojciec też nie chce niczego zmieniać i na wszelkie możliwe sposoby trzyma córkę blisko siebie, nie zdając sobie sprawy, że w ten sposób pozbawia ją niezależności. i zdolność przystosowania się w późniejszym życiu pod jego nieobecność. Jednocześnie ojciec zaspokaja swój strach przed starzeniem się - w końcu, choć jego dziecko jest małe, jest ono nadal warunkowo młode i pełne sił, konsekwencje takiej niepełnej separacji mogą być katastrofalne. Teraz „dziewczyna” ma 50 lat, a nadal siedzi sama z kotem i liczy na pomoc ojca, który jednak nie jest już w stanie pomóc lub zmarł. Tworzy się wyuczona bezradność. Oznaki niepełnej separacji: Zależność materialna od rodzica Zależność emocjonalna (przewidywanie nastrojów i próba ich zaspokojenia) Strach przed urazeniem rodzica odmową i wszelkimi sposobami spełnienia próśb (naruszenie osobistych planów, by zadowolić rodzica) Próby ze strony wpływ rodzica na życie dziecka, kontrola Ciągłe „bycie w kontakcie” Komentarze na temat życia osobistego, wagi, niechciane rady – wszystko z „najlepszych intencji i miłości” Co zrobić w tej sytuacji Uświadom sobie, że nadal jesteś „córeczką tatusia” Weź odpowiedzialność i postaraj się podjąć samodzielne kroki. Jeśli nie jest to możliwe samodzielnie i potrzebne jest na tej drodze wsparcie, warto skontaktować się ze specjalistą. Dopiero płynne oddzielenie się od postaci ojca i wejście kobiety w dorosłe życie . Jeśli ten temat Cię nurtuje i potrzebujesz pomocy w przejściu przez rozłąkę z rodzicami, chętnie pomogę w osobistej konsultacji