Często ludzie o narcystycznej organizacji wewnętrznej czują się nieistotni i niepotrzebni, ale starają się to ukryć pod pozorem wielkości i wielkości. Jednocześnie tacy ludzie wybierają idealizację lub dewaluację jako strategię lub model zachowania to proces przeniesienia wizerunku znaczącej osoby dorosłej na wizerunek partnera w związku i nadanie mu odpowiednio wszelkich możliwych i niewyobrażalnych pięknych cech. Swoją drogą, nie liczy się tu nawet to, jak piękny jest partner rzekomo, ale jak pięknie widzi swojego narcystycznego partnera. Zadaniem jest otrzymać miłość, troskę i podziw, jakich nie otrzymywano w dzieciństwie. Problem pojawia się na etapie, w którym okazuje się, że partner nie dostrzeże w narcyzie ósmego cudu świata. To znaczy, gdy tylko opadnie początkowa miłość, kiedy wszyscy patrzą na siebie przez różowe okulary. Osoba z zaburzeniami narcystycznymi reaguje na to zdenerwowaniem, urazą, histerią i próbami manipulacji. Inaczej mówiąc, zachowuje się jak kapryśne dziecko – logicznie rzecz biorąc, przyjmuje postawę dziecięcą, jak w relacji z znaczącą osobą dorosłą. Patologia zaczyna się na etapie, w którym zaczynamy idealizować w stosunku do innych ludzi, podczas gdy sami już nimi nie jesteśmy dzieci. Idealizowanie rodziców w młodym wieku jest czymś normalnym; idealizowanie potencjalnego partnera nie jest normalne. Drugą strategią jest dewaluacja. Zawsze łatwiej jest doszukać się w kimś tony braków, by na tle tych niedociągnięć, nawet tych wyimaginowanych, poczuć się jak najlepszy i niezastąpiony. Deprecjacja w tym przypadku jest kolejną psychologiczną obroną przed spotkaniem prawdziwej opinii o sobie. Osoby z komponentem narcystycznym charakteryzują się nienaturalnymi reakcjami i nadmiernym napięciem. Jednocześnie na zewnątrz zawsze starają się prezentować jak najbardziej reprezentacyjnie, podczas gdy wewnątrz są solidną czarną bryłą. Zapisz się na konsultację: WhatsApp, Telegram +79202946939 Skype: ktatian1