Pełna lista typowych problemów, z którymi rodzice zwracają się o poradę, zajęłaby więcej niż jedną stronę. Jednak wielu rodziców po prostu nie zauważa lub nie uważa pewnych problemów u swojego dziecka za istotne. Bardzo często pojawiają się skargi, że nie da się nauczyć dziecka czytać (przed pójściem do szkoły). Ale prawie nie ma skarg, że nie można nauczyć dziecka zabawy - „lekarz”, „córka-matka”, „szkoła”. Tymczasem to właśnie poprzez zabawę dziecko się rozwija. Dzięki zabawie dziecko może zapamiętywać, uczyć się i opanowywać wszystko. Dorosłym pozostaje tylko wymyślić grę i serię sytuacji w grze, w których po prostu nie dałoby się obejść bez aktywności dziecka. Możliwości kreatywnego podejścia są tu szerokie. Charakter skarg rodziców jedynie nakreśla możliwy zakres przyszłego poradnictwa. Może ona przebiegać w przyszłości w formie długotrwałej, żmudnej pracy zespołowej (psycholog – rodzice – dziecko), która jest wymagana i staje się konieczna, gdy skargi rodziców dotyczą trudności w zachowaniu, zaburzeń komunikacji, rozwoju osobistego i innych trudności dziecka. Osoba dorastająca Ten rodzaj pomocy psychologicznej rodzicom został opracowany przez czołowych psychologów naszego kraju. Okresowo do grup konsultacyjnych rekrutowanych jest 10-15 rodzin, z którymi przez cztery do pięciu miesięcy intensywnie pracują wyspecjalizowani psycholodzy. Formy pracy są różnorodne: wykłady, pogadanki, zajęcia dla rodziców, osobne zajęcia dla dzieci; wspólne zajęcia rozwijające umiejętności prawidłowego dialogu rodziców z dziećmi oraz komunikacji wewnątrzrodzinnej. Nie wszystkie rodziny przeżywają ten okres nauki. Jednak efekt w rodzinach, które ukończyły cały cykl poradnictwa i zajęć w całym okresie, przekracza oczekiwania. Często powodem skontaktowania się z psychologiem dziecięcym jest nieporozumienie i wyobcowanie pomiędzy rodzicami a młodzieżą w rodzinie. Niestety, rodzice (wyczuwszy to znacznie wcześniej) zaczynają mówić o wyobcowaniu dziecka, gdy więź z nim została już zerwana i praktycznie nie ma kontaktu. Zdarza się to często i jest wręcz typowe dla okresu dojrzewania, zwłaszcza dla dorosłych chłopców. Badania psychologiczne, czyli testowanie dziecka, mające na celu ustalenie przyczyny, postawienie „diagnozy psychologicznej” odbywa się w najbardziej przejrzystej formie. dziecku: opowieści na podstawie obrazków, rysunek rodziny, rysunek nieistniejącego zwierzęcia. Na podstawie takich opowieści i rysunków można ocenić system wartości dziecka, jego postawy psychiczne, jego wyobrażenia o świecie. Obraz rodzinny jest informacją o kontaktach rodzinnych dziecka. Rysunki najczęściej odzwierciedlają to, z kim chce się widzieć – mamą czy tatą. A może będzie próbował odsunąć się od nich obu? Jaki jest w jego umyśle obraz rodziny – czy jest to grupa zjednoczona, czy rozdzielona? Kogo spróbuje narysować dokładniej i ozdobić dodatkowymi szczegółami? Kto w rodzinie jego zdaniem „rządzi”? Rysując nieistniejące (wyimaginowane) zwierzę, dziecko daje mu to, co jego zdaniem niezbędne do życia, a pomija to, bez czego może się obejść. Jeśli np. dziecko zawsze podkreśla oczy wszystkich zwierząt, wówczas dla dziecka istotne są wartości intelektualne (książki, inteligentne rozmowy, sztuka, chęć wyrażania siebie, kreatywność). Dzieci rysujące zwierzęta z przerażającymi pyskami i pazurami to z reguły dzieci agresywne (oczywiście, jeśli zwierzę woli samo atakować, niż bronić się przed wrogami). Leniwemu nie przyszłoby do głowy wyposażyć wymyślone przez siebie zwierzę w jakiekolwiek narządy niezbędne do porodu (ramiona, macki). Smakosz nie zapomni przedstawić ust i brzucha Rysunki dzieci są swego rodzaju wskaźnikiem zdrowia psychicznego i prawidłowego rozwoju. Bardzo pożądane jest, aby rodzice o tym wiedzieli i umieli z tego korzystać, tak jak za pomocą termometru określają swój stan fizyczny. Ale w żadnym wypadku nie należy dokonywać niezależnej diagnozy psychologicznej na podstawie rysunków i.