Witaj drogi przyjacielu, usiądź wygodnie, porozmawiajmy)) Powiedz mi, czy znasz agonię wyboru? Mam na myśli ten ciągły wybór wszystkiego. Którą drogą pójść? Czy lepiej jechać autobusem, czy iść pieszo, nie wydaje się to daleko? Czy powinienem się uczyć, aby zostać programistą czy artystą? Którą pracę mam wybrać? Iść na spotkanie czy zostać w domu? Sałatka jarzynowa czy burger? Papier toaletowy 3- czy 4-warstwowy, teatr czy kino? Czerwona czy niebieska pigułka?)) krótko mówiąc, każdego dnia spada na nas mnóstwo wyborów i za każdym razem, gdy musimy je podjąć, niektóre decyzje są dla nas łatwiejsze, inne trudniejsze i to jest normalne. Ale chciałabym opowiedzieć o ludziach, dla których zawsze trudno jest dokonać jakiegokolwiek, nawet najbardziej pozornie błahego wyboru. Dzieje się tak, gdy nie można dokonać żadnego wyboru i po prostu zamarzasz w oszołomieniu. Odkładasz podjęcie decyzji na wszelkie możliwe sposoby i w ten sposób radzisz sobie ze wszystkimi mniej lub bardziej ważnymi sprawami. Co więcej, złożoność kłopotliwego wyboru może być różna. Niektórzy spędzają pół dnia na wybieraniu tabliczki czekolady z automatu, na próżno słuchając siebie i bojąc się, że dokonają złego wyboru. Co jest powodem takich wątpliwości i co powstrzymuje taką osobę przed dokonaniem wyboru? Przecież wydaje się, że nie ma tu nic skomplikowanego, po prostu rób to, czego chcesz bardziej lub, w wymuszonych okolicznościach, to, czego nie chcesz mniej. Logiczny? Całkiem! Ale faktem jest, że cała logika świata idzie do piekła, jeśli nie wiesz, czego chcesz, w szerokim tego słowa znaczeniu... A czego chcesz, nie wiesz, najprawdopodobniej dlatego, że nie mam odpowiedzi na najważniejsze pytanie... A tu wszyscy przyklejeni do ekranów telewizorów, nawet dziadek w kuchni, po raz pierwszy w życiu odłożył krzyżówki i podkręcił głośność radia. ..)) No cóż, jak mówi jeden z wąsatych panów w bardzo starym programie telewizyjnym, gdzie główną nagrodą jest Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa jedna - zgadnijmy po literze, czy Mamy nazwać całe pytanie?)) I wtedy dziadek z kuchni wrzeszczy prosto do radio - Kim jesteś?? Oto jest pytanie - kim jesteś!!! I to jest absolutnie poprawna odpowiedź!!! Ale ty i ja, nawet bez dziadka, zgadliśmy, co się tutaj dzieje) Oczywiście głównym pytaniem, na które każdy powinien sobie odpowiedzieć, jest pytanie - Kim jesteś i jaki jesteś ? Na tej podstawie możesz już zrozumieć, czego naprawdę chcesz. I od razu staje się łatwiej przy każdym wyborze. Ale teraz mamy o wiele ciekawsze pytanie, na które ten sam dziadek z krzyżówką raczej nie odpowie. Jak dowiedzieć się, kim jesteś i jaki jesteś, jeśli nadal nie wiesz W tym momencie zawsze chcę powiedzieć: Cóż, pieprz choinkę, po prostu spójrz na swój paszport! Powinno być napisane kim jesteś! Niestety w paszporcie jest bardzo mało informacji o Tobie). Ivan Fedorovich Kruzenshtern, mężczyzna, urodzony w 1981 roku, mężczyzna i parowiec (jak w tej kreskówce)! Jak tam statek? Dlaczego parowiec? Czy to człowiek czy statek?? Niestety w paszporcie nie ma takiej informacji i zupełnie nie wiadomo, gdzie ją zdobyć. Ty, mój przyjacielu, już zrozumiałeś, że pytanie - Kim jestem? nie da się znaleźć prostej i szybkiej odpowiedzi, zwłaszcza jeśli człowiek przez całe życie nie rozumiał tego. Z punktu widzenia psychoanalizy taka niewiedza i niezrozumienie siebie wskazuje, że dana osoba nie ma holistycznego obrazu siebie. siebie i bardzo trudno mu odpowiedzieć na pytania, które go charakteryzują. Oczywiście odpowie na kilka pytań o sobie, ale wtedy będą przerwy, które najprawdopodobniej będą się przeciągać. Ponadto tej osobie trudno jest zrozumieć swoje uczucia i pragnienia. W procesie kształtowania struktury swojej osobowości, a zwłaszcza obrazu samego siebie, osoba zwykle musi w pełni zrozumieć, kim jest, jaki jest i czego pragnie. chwili i oczywiście zwykle rozumie, że czuje, nie oszukując siebie, nie tłumiąc ani nie ukrywając przed sobą swoich uczuć. Ale dlaczego nasz Iwan Fedorowicz Kruzenshtern nie mógł stworzyć pełnego i wszechstronnego obrazu siebie? Być może Wania w dzieciństwie to zrobił nie mieć dobrego zwierciadła w postaci wyrozumiałej i akceptującej matki, która mogłaby zawrzeć emocje i uczucia dziecka i zwrócić mu je/odzwierciedlić, tak aby w każdym momencie rozumiało to, co się z nim dzieje i było lepiej świadome.