O „złej” matce Matka w wielu kulturach świata jest symbolem ciepła i miłości. „Najpiękniejsza z kobiet to kobieta z dzieckiem na rękach”; „Mama jest pierwszym słowem, najważniejszym słowem w każdym przeznaczeniu”. Obraz matki, która albo czule trzyma dziecko w ramionach i strzeże jego snu, albo obserwuje jego pierwsze kroki i jest zawsze gotowa do wsparcia; radość, uśmiechy, czułość: „dziecko to szczęście”. I jak trudno jest zmierzyć się w sobie z faktem, że kultywowany w społeczeństwie tęczowy i półanielski obraz macierzyństwa nie odpowiada, odkryć, że w Twojej postawie wobec dziecka i z dzieckiem są inne aspekty. Ogromny ciężar fizyczny i emocjonalny, jaki spada na barki kobiety wraz z narodzinami dziecka, znaczne ograniczenia w zaspokajaniu własnych potrzeb, w naturalny sposób powodują irytację i złość, które nie przystają do bardzo wzruszającego, czułego obrazu matki, sprawiając, że czuje się winna. I tutaj uważam za przydatne podanie linku do dzieł D.V. „Małe dzieci i ich matki” Winnicotta oraz „Rozmowy z rodzicami”: jego koncepcja „wystarczająco dobrej matki” pomaga lepiej zrozumieć, dlaczego ludzie, w tym matki, nie mogą być aniołami, i lepiej zaakceptować brak skrzydeł. Oprócz wyżej wymienionych ogólnych rzeczy istnieją okoliczności, które mogą znacznie pogorszyć i sprawić, że macierzyństwo będzie szczególnie bolesne. Kiedy rodzi się dziecko, matka utożsamia się z nim. Dla małego dziecka, które nie potrafi mówić, dostrojenie się matki do niego jest niezbędne: aby zrozumieć, czego potrzebuje w tym czy innym czasie; Identyfikacja mamy z nim pomaga w tym dostrojeniu. Ale jeśli jej własne dzieciństwo, jej relacje z własnymi rodzicami były traumatyczne, to wraz z narodzinami dziecka, jego dorastaniem, matka wydaje się na nowo przeżywać swoje traumy i ból; jest to dla niej silnym źródłem bólu, który w związku z tym może być źródłem złości i nienawiści do dziecka. Ważne jest, aby rodzic miał wspomnienia swoich uczuć i doświadczeń trudnych sytuacji z dzieciństwa. Są rodzice, którzy wprost lub pośrednio mówią: „Pamiętam, jak to było... Pamiętam, jak się bałem, kiedy mój ojciec krzyczał... Pamiętam, jak płakałem, kiedy zostawili mnie w szpitalu samego... Nie wiem Nie chcę, żeby moje dziecko przechodziło przez coś podobnego”. W tym przypadku pamiętanie siebie jako małego dziecka pomaga poczuć, co dzieje się wewnątrz dziecka, być wrażliwym na jego doświadczenia i pomaga budować z nim relację, biorąc pod uwagę jego doświadczenia. Ale aby te wspomnienia istniały, konieczne jest, aby w dzieciństwie, przynajmniej czasami, był w pobliżu ktoś, kto mógł zrozumieć, co czuje dziecko; kogoś, kto byłby w stanie go usłyszeć. Trudno jest matce usłyszeć swoje dziecko, odpowiedzieć na jego płacz, jeśli jej własny krzyk nie został choć raz usłyszany. Trudno mu współczuć i współczuć mu, jeśli ona sama nie współczuła. Trudno zrozumieć, jak samotne i opuszczone czuje się małe dziecko, gdy odchodzi, jeśli nikt nie rozumiał jego poczucia samotności i opuszczenia. W tym przypadku być może po prostu odtwarza ona własną traumę w swojej relacji z dzieckiem, odchodząc, odrzucając niego: nie ma dostępu do bólu dzieciństwa, bo w sobie nie było i nie ma dostępu do tego bólu. Kiedy w jej życiu pojawia się ktoś, kto jest w stanie usłyszeć ten właśnie płacz, którego wcześniej nie słyszała, zyskuje zdolność usłyszenia go w sobie, a co za tym idzie, usłyszenia płaczu swojego dziecka. Wysłuchaj go i chroń go przed powtórzeniem jego własnej przeszłości. Współczując samej sobie, potrafi współczuć swojemu dziecku. Praca S. Fraiberga „Duchy w żłobku: Psychoanalityczne podejście do problemów zaburzonych relacji niemowlę-matka” opowiada o pracy terapeutycznej prowadzonej z matkami niemowląt, które doświadczyły. poważnej deprywacji w dzieciństwie i opisuje dynamikę, jaka rozwinęła się w relacjach matek z dziećmi równolegle ze wspomnieniami własnych uczuć matek w sytuacjach traumatycznych.