Wszyscy rodzimy się z pewnym typem temperamentu, skłonnościami i cechami osobistymi. Niektórzy są bardziej niespokojni, niektórzy bardziej pobudliwi, niektórzy są bardziej emocjonalni, nieśmiali itp. Zależy to od predyspozycji genetycznych – pewne cechy dziedziczymy po rodzicach. Ale równie ważnym elementem jest edukacja rodziców, czyli charakterystyka systemu rodzinnego, w którym dziecko dorasta. W zdrowym systemie rodzinnym osobiste „wyostrzenia” można wygładzić, zrekompensować, wyrównać i skierować we korzystnym kierunku. W niezdrowej sytuacji nasila się, zaostrza, tym samym ze stabilnych cech charakteru (akcentowanie), o niekorzystnym przebiegu, rozwija się dalej w zaburzenie osobowości, okresy dekompensacji. Rozważmy taką cechę charakteru człowieka, jak „utknięcie” i jej patologiczny odpowiednik - rozwój paranoidalny. Utrwalone cechy, jeśli zostaną pozytywnie rozwinięte, mogą być pozytywne, jeśli przejawiają się w postaci zdrowych ambicji. Jednocześnie człowiek „nie przesadza” i nie ponosi z tego powodu negatywnych konsekwencji ze strony otoczenia. Taka osoba jest odpowiedzialna, uważna, celowa i wytrwale osiąga wyniki, które przyczyniają się do jej rozwoju. Jeśli w rodzinie panowało „wychowanie wahadłowe”, wówczas cecha ta może w niesprzyjających warunkach rozwinąć się w stronę wyrażonej podejrzliwości i wrogości - cechy paranoidalne: „Wychowanie „wahadłowe”, jak je nazywam, często ma katastrofalne skutki. Polega na ciągłych oscylacjach pomiędzy przesadną surowością a delikatnym, czułym traktowaniem. Służy to jako podstawa wahań, które prowadzą do afektu paranoidalnego. Dziecko skazane jest na ciągłe balansowanie pomiędzy realizacją swoich pragnień a nałożeniem na nie zakazu” (K. Leongard, 1981). Dziecko otrzymujące takie „kołysanie” może w taki sposób zacząć „radzić sobie” z nim. sposób patologiczny - utknięcie na długi czas w określonych stanach afektu i intensywnej zmiany. Tacy ludzie wyrastają na podejrzliwych, wrażliwych na naruszanie ich egoistycznych interesów. Ich psychika też sama potrafi sobie takie „huśtawki” zorganizować – są do tego tak przyzwyczajeni, tak bardzo się przystosowali. Mogą też pojawić się tak zwane idee supercenne, które całkowicie przejmują myślenie danej osoby, wyczerpując ją. Co jednak dzieje się w sferze relacji takiej osoby? „Jeśli ten sam nauczyciel „waha się” niczym wahadło pomiędzy jedną a drugą czynnością, wówczas u dziecka rozwija się uczucie podobne do opisanej powyżej nienawiści-miłości, tj. Dorosły ten okazuje zarówno wielką czułość, jak i zawziętą izolację (K. Leongard, 1981). Ta cecha wychowania będzie dalej wpływać na styl relacji człowieka z innymi ludźmi. Jeśli istnieje podejrzenie, tacy ludzie często mogą doświadczyć patologicznej zazdrości i doświadczyć ataków miłości lub nienawiści. Często zdarza się, że tacy ludzie znajdują partnera, który „prowokuje” takie impulsy zazdrości i wahania emocjonalne. Ponadto ta cecha charakteru danej osoby może odzwierciedlać się w ciągłej chęci do sporu. Tam osoba doświadcza zwykłych „wzlotów” i „upadków” - wygrywa i przegrywa. Czasami sam przedmiot sporu może nie mieć tak naprawdę istotnego znaczenia. Jakie jest podsumowanie tego artykułu: w procesie wychowania stałość wymagań i nagród, pozycja rodzica, jedność decyzji obojga rodziców, równość decyzji obojga rodziców. Stabilność osobista każdego z nich, pewność siebie i spokój są niezwykle ważne. Mój kanał TG: https://t.me/berdnikova_psy Dołącz do nas!