Zasady technologii binauralnej synchronizacji półkul mózgowych Hemi-Sync to technologia percepcji słuchowej opracowana i opatentowana przez Roberta A. Monroe, znana rosyjskim czytelnikom prawdopodobnie z tłumaczenia jego książki „Podróż” Poza Ciałem”. Technologia ta pozwala w prosty sposób czerpać korzyści z odmiennych stanów świadomości. Nazwa handlowa Hemi-Sync odnosi się do procesu, w którym uczestnicy dobrowolnie słuchają zestawu złożonych rytmów dźwiękowych, w połączeniu z muzyką i różnymi rodzajami hałasu, podczas wykonywania określonego rodzaju koncentracji. W większości przypadków proces Hemi-Sync obejmuje ćwiczenia oddechowe, relaksację sterowaną, sugestię i wizualizację. Elementem tego procesu są dudnienia różnicowe. Mechanizm ich działania polega prawdopodobnie na odpowiedzi na aktywność elektryczną (EEG) mózgu o częstotliwości identycznej z częstotliwością dudnienia różnicowego. Ta obecność odpowiedzi rezonansowej w płatach ciemieniowych mózgu w odpowiedzi na stymulację akustyczną została udokumentowana w wielu badaniach EEG (Smith, Marsh i Brown, 1975). Stymulacja dudnień różnicowych, wraz z innymi elementami procesu Hemi-Sync, ułatwia dostęp do odmiennych stanów świadomości. Skuteczność Hemi-Sync w wywoływaniu odmiennych stanów jest potwierdzona raportami tysięcy użytkowników Hemi-Sync, jak również udokumentowanymi zmianami fizjologicznymi, które z nim zachodzą. Zastosowania Hemi-Sync obejmują relaksację, medytację, łagodzenie stresu, łagodzenie bólu, jakość snu, ogólne samopoczucie (Carter, 1993) i wrażliwość na naukę w celu zwiększonej kreatywności, intuicji, wzroku (McMoneagle, 1993), telepatii i braku świadomości. -doświadczenia ciała. Zrozumienie technologii Hemi-Sync obejmuje dobrze znane anatomiczne implikacje kontroli oddechu i progresywnej relaksacji, a także psychologiczne techniki sugestii i wizualizacji. Obejmuje także fizykę oddziaływań rezonansowych i elektrofizjologię mózgu. W tej notatce będziemy mówić tylko o ostatnim z wymienionych obszarów wiedzy, gdyż te pierwsze omawiane są w wielu źródłach. Fizyka oddziaływań rezonansowych Rezonans układów oscylacyjnych jest dobrze zbadanym i poznanym zjawiskiem w fizyce. Jeśli wzbudzisz kamerton z częstotliwością, powiedzmy, 440 herców i doprowadzisz go do innego, niewzbudzonego, kamertonu z częstotliwością naturalną również 440 herców, wówczas ten ostatni również zacznie brzmieć. W tym przypadku mówi się, że drugi kamerton spowodował rezonację pierwszego. Fizyka interakcji rezonansowych ma również zastosowanie w układach biologicznych. W naszym przypadku interesujące są fale elektromagnetyczne w mózgu. Aktywność elektrochemiczna mózgu prowadzi do pojawienia się w nim fal elektromagnetycznych, które można badać za pomocą specjalnego sprzętu. Częstotliwość tych fal zależy od aktywności neuronów w mózgu. Ponieważ aktywność neuronów ma charakter elektrochemiczny, funkcjonowanie mózgu może zostać zmienione przez podanie specjalnych leków (psychotropowych), indukcję elektromagnetyczną lub interakcję rezonansową z systemami zewnętrznymi. Kofeina, nikotyna i alkohol to leki psychotropowe. Heterodynowane sygnały radiowe i mikrofalowe wokół nas, a także dudnienia różnicowe w technologii Hemi-Sync, są medium rezonansowej interakcji i fizjologii mózgu Dudnienia różnicowe zostały odkryte w 1839 roku przez niemieckiego eksperymentatora G.W. Davom. Zdolność ludzi do słyszenia dudnień różnicowych powstała w wyniku adaptacji ewolucyjnej. Wiele gatunków zwierząt jest w stanie zrobić to samo ze względu na strukturę ich mózgów. Pasmo częstotliwości, w którym zwierzę słyszy dudnienia różnicowe, zależy od wielkości jego czaszki. W przypadku człowieka byłaby to częstotliwość nośna poniżej około 1000 Hz (Oster, 1973). Długość fali takiego sygnału akustycznego nie przekracza wielkości czaszkiczłowieka, w ten sposób zagina się wokół głowy zgodnie z zasadą dyfrakcji. Podobny efekt obserwuje się podczas propagacji fal radiowych – sygnały radiowe o niskiej częstotliwości (fale długie i średnie) docierają w dowolne miejsce na planecie, niezależnie od przeszkód na ich drodze w postaci gór, budynków itp. Fale radiowe o wysokiej częstotliwości (krótkie), takie jak radio VHF i FM, telewizja i kuchenka mikrofalowa, rozchodzą się w linii prostej i nie mogą okrążyć Ziemi. Góry i wysokie budynki blokują ich rozprzestrzenianie się. Ponieważ sygnały akustyczne o częstotliwości mniejszej niż 1000 Hz rozchodzą się po głowie, słyszą je oba uszy. Ponieważ jednak między uszami jest pewna odległość, mózg „słyszy” dochodzące z nich sygnały o różnych fazach, tj. każde ucho słyszy inną część fali owijającej się wokół głowy. To właśnie ta różnica faz pozwala mózgowi dokładnie określić lokalizację źródła dźwięku o częstotliwości mniejszej niż 1000 Hz. Przy częstotliwości dźwięku powyżej 8000 Hz ucho zewnętrzne jest już dobre w lokalizowaniu źródła. Prawie wszystkie dźwięki wydawane przez zwierzęta mają częstotliwość poniżej 1000 Hz. Nietrudno zrozumieć, dlaczego potrzebowali umiejętności dokładnego obliczania wzajemnego położenia. Ta zdolność właściwa człowiekowi, zastosowana do naszych zadań, umożliwia słyszenie dudnień różnicowych. Kiedy w prawym i lewym uchu obecne są sygnały o dwóch różnych częstotliwościach, mózg oblicza różnicę faz między tymi sygnałami. W normalnych warunkach dostarczyłoby to informacji o kierunku dźwięku. Jednak w naszym przypadku, gdy dźwięk pochodzi ze słuchawek lub głośników stereo, mózg nakłada te dwa sygnały, w wyniku czego powstaje trzecia, „różnicowa” częstotliwość dudnienia, słyszana jako dudnienie różnicowe. Postrzegane jest jako dudnienie z częstotliwością równą różnicy częstotliwości słyszanych przez prawe i lewe ucho. Badania wykazały, że przestrzennie uderzenia te pochodzą z oliwki górnej, zlokalizowanej w pniu mózgu – pierwszego punktu integracji przeciwstronnej narządów słuchowych (Oster, 1973). Badania sugerują również, że odpowiedź rezonansowa pochodzi z wzgórka dolnego (Smith, Marsh i Brown, 1975) - (Owens i Atwater, 1995). Aktywność ta przekazywana jest do kory mózgowej, gdzie może zostać zarejestrowana za pomocą EEG. Dudnienia różnicowe są wyraźnie słyszalne przy niskich częstotliwościach (poniżej 30 Hz), co odpowiada widmu EEG (Oster, 1973). Zjawisko to, jak również odpowiedź częstotliwościowa mózgu na fonogramy binauralne (Hink, Kodera, Yamada, Kaga i Suzuki, 1980), pomaga zrozumieć, w jakich warunkach ten rodzaj interwencji jest najskuteczniejszy w osiąganiu zmienionych stanów świadomości. Istnieje ogromna ilość ustnych dowodów i coraz większa liczba prób naukowych eksperymentów dotyczących zmian w świadomości wywołanych dudnieniami różnicowymi. „Subiektywne doświadczenie słuchania dudnień różnicowych może działać stymulująco lub uspokajająco, w zależności od częstotliwości dudnienia” (Owens i Atwater, 1995). Donoszono, że dudnienia różnicowe w pasmach delta (1–4 Hz) i theta (4–8 Hz) są powiązane ze stanami relaksu, medytacji i kreatywności (Hiew, 1995) i są stosowane jako pomoc w zasypianiu. Dudnienia różnicowe o częstotliwościach alfa (8–12 Hz) pobudzają odpowiednie fale mózgowe (Foster, 1990), które odpowiadają stanowi spokojnego czuwania, natomiast dudnienia o częstotliwości beta (zwykle 16–24 Hz) wiążą się ze zwiększoną koncentracją i czuwaniem (Monroe , 1985), a także z lepszą pamięcią (Kennerly, 1994). Bierne słuchanie ścieżek dźwiękowych z dudnieniem różnicowym niekoniecznie wprowadzi Cię w zmieniony stan świadomości. Pamiętaj, że proces Hemi-Sync składa się z kilku elementów, a dudnienia różnicowe są tylko jednym z nich. Każdy człowiek ma pewną bezwładność natury psychofizjologicznej związaną z homeostazą, która zakłóca wpływ dudnień różnicowych na świadomość. Te warunki homeostazy są zwykle kontrolowane przez warunki życia, pozostając jednocześnie przedmiotem wpływów wolicjonalnych, zarówno świadomych, jak ipodświadomości i ten opór trzeba pokonać, jeśli chcemy zmienić stan świadomości. Subiektywne doświadczenia dotyczące efektów dudnień różnicowych mogą wynikać z szeregu czynników pośredniczących. Ważna jest na przykład chęć i umiejętność słuchacza do relaksu i skupienia. „Rytmy ultradźwiękowe w układzie nerwowym powodują okresowe zmiany w stopniu przebudzenia i w ogóle stanu świadomości” (Rossi, 1986; Shannahoff-Khalsa, 1991; Webb i Dube, 1981). Te naturalne zmiany w świadomości mogą być przyczyną niektórych niepotwierdzonych dowodów na to, że skutki dudnień różnicowych są niespójne. Mogą w grę wchodzić także inne czynniki zewnętrzne.” (Owens i Atwater, 1995) Mówi się na przykład, że biały szum zwiększa wrażliwość na dudnienia różnicowe (Oster, 1973), dlatego też biały szum jest często używany jako tło w tego typu zaburzeniach. nagrania „Wykorzystano muzykę, kierowane obrazy i sugestie werbalne, aby zwiększyć wpływ dudnień różnicowych na stan świadomości” (Owens i Atwater, 1995). Aby „przełamać” nieświadomy wewnętrzny opór niektórych uczestników, nucenie, tonowanie i oddychanie jako tło stosowano także ćwiczenia, trening autogenny i/lub biofeedback (Tart, 1975). Kontrowersje wokół związku pomiędzy mózgiem, umysłem, świadomością i ciałem nie ucichły od czasów wczesnych filozofów greckich. Współcześni neurobiolodzy zamknęli świadomość w mózgu i uważają ją za wynik elektrochemicznej aktywności neuronów. Istnieją jednak dowody na odwrotny porządek, a ich liczba rośnie. Rzeczywiście, żadne badania neurofizjologiczne nie wykazały w przekonujący sposób, że najwyższe formy świadomości (intuicja, wgląd, kreatywność, wyobraźnia, myślenie, zrozumienie, osąd, wnioskowanie, intencja, decyzja, wiedza, wola, duch i dusza) są zlokalizowane w tkance mózgowej (Hunt , 1995). Rozwiązanie kontrowersji związanych z wyższymi formami świadomości i samoświadomości, a także ogólnie z interakcją umysł-ciało, może wymagać zmiany epistemologicznej w celu uwzględnienia pozaracjonalnych sposobów poznania (de Quincey, 1994), ponieważ nie można tego osiągnąć wyłącznie na podstawie badań neurochemicznych mózgu. Obecnie przeżywamy rewolucyjny okres w badaniach nad świadomością (Owens, 1995). Penfield, wybitny współczesny neurobiolog, odkrył, że ludzki umysł nadal pracuje nawet w znieczuleniu, pomimo całkowicie stłumionej aktywności mózgu. Fale elektryczne w mózgu praktycznie nie są rejestrowane, chociaż umysł pozostaje prawie tak aktywny jak w stanie czuwania. Jedyną różnicą jest zawartość umysłu. Idąc za Penfieldem, inni badacze (Hunt, 1995) potwierdzili obecność świadomości w stanie śpiączki, a pojawia się coraz więcej dowodów na możliwą aktywność świadomości w warunkach zmniejszonej aktywności korowej (Fischer, 1971; West 1980; Delmonte, 1984). ; Goleman 1988; Jevning, Wallace i Beidenbach, 1992; Stany te opisano jako trans, medytacyjny, zmieniony, hipnotyczny, hipnagogiczny i zmierzch (Budzyński, 1986). Podsumowując, można powiedzieć, że najróżniejsze formy stanów odmiennych opierają się na utrzymywaniu aktywności świadomości przy jednoczesnym zmniejszeniu aktywności fizjologicznej, charakteryzującej się dominacją układu przywspółczulnego (Mavromatis, 1991). Niedawne badania fizjologii osób wysoce podatnych na hipnozę i osób medytujących wykazały, że przynajmniej u niektórych osób rzeczywiście możliwe jest utrzymanie świadomości, gdy aktywność korowa jest stłumiona, czy to w ramach naturalnej zdolności, czy też umiejętności wyuczonej (Sabourin, Cutcomb, Crawford i Pribram, 1993). Coraz większa liczba naukowców wyraża wątpliwości co do neurofizjologicznego modelu interakcji umysł-ciało, ponieważ nie jest on w stanie odpowiedzieć na zbyt wiele pytań dotyczących naszych zwyczajnych doświadczeń, nie mówiąc już omistyczne lub duchowe. Same dowody naukowe potwierdzające zjawisko dalekowzroczności wystarczą, aby wykazać, że świadomość i umysł nie są bynajmniej zjawiskami lokalnymi (McMoneagle, 1993). Ale jeśli umysł i świadomość nie są tożsame z mózgiem, dlaczego nauka kojarzy je z falami mózgowymi? I dlaczego Hemi-Sync wykorzystuje dudnienia różnicowe do wpływania na częstotliwości tych fal? Pierwsze pytanie można sprowadzić do techniki pomiaru – nie ma obiektywnych, instrumentalnych sposobów pomiaru umysłu czy świadomości. Najwyraźniej są to zjawiska posiadające właściwości pola oddziałującego z ciałem i strukturami nerwowymi mózgu (Hunt, 1995). Współczesny sprzęt nie pozwala na bezpośredni pomiar tego pola. Z drugiej strony potencjał fal elektrycznych w mózgu można łatwo określić ilościowo. Problemem jest tutaj nadmierne uproszczenie obserwacji. Wzorce EEG mierzone w mózgu są wynikiem aktywności elektrycznej neuronów w mózgu. Ale ta aktywność nie jest świadomością i umysłem. Oznacza to, że EEG jest jedynie pośrednim sposobem uzyskania dostępu do interakcji umysłu-świadomości ze strukturami nerwowymi mózgu. Mimo całej swojej prymitywności, EEG było wiarygodną metodą oceny stanu świadomości w oparciu o proporcje pewnych częstotliwości EEG. Innymi słowy, pewne wzorce EEG są historycznie powiązane z pewnymi stanami świadomości. Warto mieć na uwadze, przeglądając współczesną literaturę na temat EEG, że jeśli na EEG pojawia się określony obraz, to jest on powiązany z pewnym stanem świadomości. Drugie pytanie postawione w poprzednim akapicie wymaga bardziej złożonego wyjaśnienia. Proces Hemi-Sync obejmuje tak potężne narzędzie, jak ekspozycja na dudnienia różnicowe, ponieważ zmiana środowiska elektrochemicznego mózgu pozwala na zmianę umysłu. Kiedy mózg jest wychwytywany przez niskie częstotliwości i jednocześnie utrzymuje się świadomość, pojawia się wyjątkowy stan. Praktycy Hemi-Sync nazywają ten stan hipnagogiczny „przebudzonym umysłem/ciałem śpiącym”. Nieco wyższe częstotliwości w mózgu mogą prowadzić do stanów nadmiernej sugestii. Stany o jeszcze wyższych częstotliwościach. EEG wiąże się z czuwaniem i skupioną aktywnością umysłową niezbędną do optymalnego wykonywania wielu zadań. Postrzegana rzeczywistość zależy od stanu świadomości postrzegającego (Tart, 1975). Niektóre warunki zawężają to postrzeganie, inne wręcz przeciwnie, je rozszerzają. Większość stanów świadomości zmienia się w odpowiedzi na wpływ stale zmieniającego się środowiska wewnętrznego i zewnętrznego. Na przykład stan świadomości może zostać zmieniony przez leki psychotropowe oraz rytmy dobowe i ultradobowe (Rossi, 1986; Shannahoff-Khalsa, 1991; Webb i Dube, 1981). Specjalnych stanów świadomości można się także nauczyć w formie zachowań adaptacyjnych (Green i Green, 1986). Proces Hemi-Sync zapewnia dostęp do szerokiej gamy doświadczeń odmiennego stanu. Bardziej szczegółowe spojrzenie na problem Wybrano termin Hemi-Sync, ponieważ wiele stanów świadomości osiąganych dzięki tej technologii wiąże się z unikalną synchronizacją półkul mózgu na określonej częstotliwości. Od dawna wiadomo, że synchroniczne oscylacje w mózgu są cechą stanów medytacyjnych i hipnagogicznych, ale tym, co czyni Hemi-Sync wyjątkowym, jest to, że może wywoływać i pogłębiać takie stany świadomości. Powodem tego jest fizjologia. Każde ucho jest „przyczepione” do obu półkul mózgu (Rosenzweig, 1961). Każde ucho ma swój własny przyśrodkowy korpus kolankowaty (ośrodek przetwarzania dźwięku), który odbiera sygnały z każdego ucha. Kiedy taka struktura fizjologiczna dostrzega rytm obuuszny, w każdej półkuli pojawia się fala stojąca o tej samej częstotliwości i amplitudzie. Oznacza to, że dudnienie różnicowe sprzyja synchronizacji półkuli obserwowanej w medytacyjnych i hipnagogicznych stanach świadomości. Rytmy te mogą również poprawić funkcjonowanie mózgu, pomagając słuchaczowi świadomie nawiązać międzypółkulowe połączenia nerwowe na pożądanej częstotliwości. Dwie półkule mózgu.