Nadal mówimy o fenomenie rodziny narcystycznej. Pierwszy artykuł: https://www.b17.ru/article/431531/Drugi artykuł: https://www.b17.ru/article/431535/Wszystkie rodziny mają zasady. , oni są różni. Istnieje jednak wiele niewypowiedzianych „zasad”, według których żyją rodziny narcystyczne. Zatem dzisiaj przyjrzymy się dwóm strategiom komunikacyjnym w rodzinach narcystycznych. Pierwszym miejscem jest komunikacja pośrednia. Często nawet najprostsze prośby wyrażane są bardzo umiejętnie i bogato. Na przykład zamiast: „Córeczko, pomóż mi w sprzątaniu”, mówi się: „Gdyby tylko ktoś pomógł mi posprzątać...” i na koniec zawsze następuje ciężkie westchnienie. To samo dzieje się z wyrażaniem swoich uczuć. Przykładowo, jeden z członków rodziny odczuwa irytację i złość w stosunku do drugiego, ale zamiast powiedzieć „teraz jestem na ciebie zły, bo…”, nie mówi się w ogóle nic, ale takie zachowanie jest wyraźnie demonstrowane – napięta cisza, odpowiedzi poprzez zaciśnięte zęby, nagłe ruchy, głośne pukanie do drzwi itp. Kiedy tę osobę pyta się, co się stało, jaka jest najpopularniejsza odpowiedź? Zgadza się – „Wszystko w porządku!” Ogólnie rzecz biorąc, dzieje się wszystko, co nazywa się agresją pasywną. Na drugim miejscu jest piękne słowo – triangulacja. Bardzo często, gdy dorośli nie potrafią sobie poradzić z napięciem między sobą, „po pomoc” wzywają osobę trzecią – najczęściej okazuje się, że jest to dziecko. Na przykład rodzice się kłócą, ilość złości nie pozwala wypowiedzieć ani słowa, a potem pojawia się następujący obrazek: „Wasya, powiedz tacie, że obiad jest gotowy”. Notabene wszyscy uczestnicy znajdują się w tej samej przestrzeni. Zdarza się, że analizując system rodzinny, okazuje się, że małżonkowie budują całe swoje życie rodzinne wokół dziecka. Oznacza to, że pozostali jedynie w roli rodziców i całkowicie zapomnieli o swoich relacjach męsko-żeńskich. Niezależnie od tego, jak nieprzyjemnie to zabrzmi, w tym przypadku dziecko wydaje się chronić je przed wzajemną intymnością. Inną możliwą opcją triangulacji jest „zjednoczenie się” z dzieckiem przeciwko małżonkowi. To wszystko momenty, kiedy któreś z rodziców narzeka na wszelkie możliwe sposoby, wyraża swoje niezadowolenie z partnera i stara się pozyskać wsparcie dziecka. Myślę, że możemy o tym porozmawiać osobno, jak widać, we wszystkich przypadkach triangulacji trudności pojawiają się na płaszczyźnie relacji damsko-męskich, ale nie rodzicielskich. Czy angażowanie się w życie osobiste rodziców jest korzystne dla dziecka? Bardzo w to wątpię.