Najgorszą rzeczą dla rodziców jest choroba dziecka. Nie życzyłbyś tego nikomu. Ale jeśli tak się stanie, a Twoje dziecko będzie chore od najmłodszych lat, musisz nauczyć się z tym żyć, aby dziecko wyrosło na osobę z ludzką duszą, a nie użalającą się nad sobą, bardzo wymagającą od innych , o którym mówią: „U niego rozwinął się „kompleks osoby niepełnosprawnej!”. W klubie dla dzieci pojawiła się nowa dziewczyna, Nastya – ciekawa, spokojna. Przed zajęciami rodzice poinformowali nauczycielkę, że dziewczynka w niemowlęctwie przeszła operację serca i wymaga delikatnego leczenia oraz mierzonej aktywności fizycznej. Przychodzili na zajęcia, żeby dziewczynka mogła porozumieć się z dziećmi. Ponieważ nie ma możliwości, aby ktoś ją popychał lub obrażał, potrzebne są zajęcia w małej grupie. Podczas opowiadania moja mama w tajemnicy ocierała łzy. A ojciec wzruszająco trzymał żonę za rękę, jakby wspierał ją w tarapatach. Jest to duży problem, jeśli dziecko choruje niemal od urodzenia. Często rodzice obwiniają się za to, co się wydarzyło (choroby genetyczne, infekcje, urazy porodowe). Ale jeśli nic nie da się naprawić, w takiej sytuacji może pomóc tylko jedno: naucz się tego samodzielnie i naucz dziecko prawidłowego leczenia problemów zdrowotnych. Właśnie tak eksperci radzą leczyć na przykład cukrzycę. Dolegliwości sercowe u dzieci wymagają takiego samego uważnego podejścia do codziennej rutyny, ruchu i odżywiania. To określa ograniczenia w komunikacji (nie możesz pchać, nie możesz biegać, kiedy chcesz!). Ale jeśli Twoje dziecko rozwinie właściwe podejście do swojego zdrowia, to bardzo szybko nauczy się, co może jeść, a czego nie, jak ostrożnie musi zachować się w obecności innych dzieci, jakie ruchy może wykonywać, a czego nie (na przykład , bieganie, pochylanie się). Rodzice odgrywają w tym bardzo ważną rolę. Nie trać spokoju! Nawet nieuleczalnie choremu mówi się, że wyzdrowieje – aby miał siłę walczyć z chorobą, aby siła ducha nie umarła przed ciałem. A dla małego człowieka, który musi żyć i żyć ze swoją chorobą, Wasz spokój i pewność siebie są tak potrzebne! Twój stosunek do chorego dziecka nie powinien różnić się od Twojego stosunku do innych dzieci. Nie bój się być wymagającym i surowym. I żadnej łzawej litości! Nabierz przekonania, że ​​chore dziecko to nie tylko problem, ale i sukces! Jeśli czujesz, że opuszczają Cię siły psychiczne i coraz częściej denerwujesz się na widok chorego dziecka, zwróć się o pomoc do psychologa. Trzeba nauczyć się „odbudowywać” taki nastrój, aby (nie daj Boże!) nie umknęło Ci stwierdzenie „Wszystko złe w życiu pochodzi od Ciebie”. Następnie porozmawiamy o powstaniu u dziecka nie „kompleksu osoby niepełnosprawnej”, ale raczej kompleksu niższości i poczucia winy. Nie musisz też obwiniać się za chorobę dziecka. Jeśli rodzice próbują wytłumaczyć zły stan zdrowia dziecka własnymi błędnymi obliczeniami, wówczas na drodze do tzw. „kompleksu osoby niepełnosprawnej” pojawia się kolejny krok – próby „pomocy” dziecku we wszystkim, tak bardzo się nim opiekować że łatwiej mu podjąć każdy kolejny krok, każdy ruch, czyli inaczej nadopiekuńczość. Jak myślisz: co robili rodzice Nastenki po zajęciach, skoro postrzegają rzeczywistość tak boleśnie i łzawie, że trudno ją zmienić? Starannie ubrali dziecko, które oddało albo stopę za but, albo rękę za bluzkę, mimo że samodzielne ubieranie w wieku 5 lat wcale nie było przez lekarzy zakazane. Taka nadopiekuńczość nie przyniesie korzyści dziecku, a jedynie zainspiruje go, że wszyscy wokół niego są mu coś winni, ponieważ jest chory. Dlatego czasami dorośli z niepełnosprawnością w dzieciństwie, zanim o coś poproszą (zażądają), ostrzegają, że chorują od dzieciństwa. Przyzwyczajeni do swojej wyłączności, ludzie ci nie akceptują, gdy ktoś postrzega ich jako osoby zdrowe i stawia im wymagania, które są normalne dla każdego człowieka. Można także przypomnieć zjawisko „kompleksu sierot” Wielkiej Wojny Ojczyźnianej: otrzymanie szczególnej uwagi od innych ze względu na to, że przegrali w czasie wojny.