Od autora: Aby być kochanym, trzeba kochać siebie. To popularne zdanie słychać na każdym rogu. Ale co to dokładnie oznacza? Przedstawiam Twojemu sądowi moje przemyślenia na ten temat. W przypadku problemów w związkach, we wszystkich czasopismach, codziennych rozmowach, programach telewizyjnych, serialach, artykułach psychologicznych, a nawet dziełach literackich, brzmi jeden jedyny werdykt: najpierw trzeba pokochać siebie. Idea wydaje się jasna, a wszystkie słowa z osobna są zrozumiałe, jednak przy łączeniu tych słów pojawia się pytanie: „A jak to jest?” Ani jeden, ani dwóch klientów na konsultacji nie powiedział mi: „Kochać siebie? Tak, w pewnym sensie kocham siebie... Albo co dokładnie masz na myśli?”, mówią, nie oszukujcie mnie tymi abstrakcyjnymi sformułowaniami, ale wyjaśnijcie bezpośrednio, o czym mówicie. I rzeczywiście, trudno nie zgodzić się z takim okrzykiem klientów, gdyż „miłość własna” przypomina w swojej tajemnicy i panaceum powszechności takie działania, jak akceptacja, przebaczenie, skrucha i inne „rzeczy same w sobie”, które są trudne do pokonania. rozłożyć na etapy. A jednak nie możesz obejść się bez miłości własnej. Ale nie udawajmy, że jest bardzo jasne, jak kochać siebie (mam na myśli miłość duchową), ale spójrzmy, jak konkretnie można zrealizować to zadanie. Pierwsze jest najbardziej zrozumiałe, ale nie najprostsze. Miłość to przede wszystkim uczucie. Uczucie, które można opisać słowami: radość, czułość, duma, przyjemność, podziw, chęć obserwowania i bycia blisko, obserwowania i towarzyszenia, wspierania i pomagania. Miłość zawiera więc dwa składniki: czuć coś i robić coś w stosunku do ukochanej istoty. Jeśli zastosujemy tę formułę do siebie, to zakłada się, że nasze bycie, istnienie, działania, wygląd powinny dawać nam przyjemne uczucia. Faktycznie przeżywanie takich doświadczeń i kultywowanie ich w sobie i wobec siebie jest dość trudne, często niezwykłe i na pewno nie wpojone, dlatego współcześnie wykształcony człowiek, który wie, że nie wypada nie kochać siebie, skłonny jest uciekać się do trików. . Często maskuje niechęć do siebie za pomocą wszelkiego rodzaju sztuczek, ukrywając przed sobą fakt braku szacunku wobec siebie. Na przykład „wyimaginowana miłość własna” może przybierać następujące formy Brawury: „Oczywiście, kocham siebie, jak tu nie kochać takiej urody, spójrz na te nogi, na ten wzrost, na tę figurę!” (w głosie jest ironia, czasem gorycz, przypominająca intonację szydzących rodziców). Kiedy mówię o rodzicach, nie mam na myśli, że tak właśnie wyglądało wychowanie. Jest to raczej przykład, który pomaga dokładnie zrozumieć, jak niechęć będzie wyglądać z zewnątrz. Samozadowolenie: „Kocham siebie, więc muszę sobie sprawić prezent: sam zjem ciasto, albo jeszcze lepiej: tort. kubeł lodów, bo mnie na to stać!” (tutaj, jak się zdaje, zostaje rozpoznana chęć wysłuchania siebie, ale później - wyrządzenie sobie oczywistej krzywdy, co przypomina postępowanie litościwej, ale niedojrzałej matki). , nie stać mnie na pisanie zwykłym długopisem i wyjmowanie go ze zwykłej torby. (Miłość własną zastępuje się drogimi akcesoriami, których cena ma na celu podniesienie własnej „ceny”, ale u podstaw tego zachowania leży postawa oceniająca. Podobnie jak w przypadku idealizowania i zawstydzania rodziców. System ocen: „Od tygodnia jestem na diecie, taka jestem mądra, nie ma nikogo lepszego ode mnie.” (Miłość własna waha się od podziwu w okresie „dobrego zachowania” do płonącej nienawiści do siebie w okresie „załamań”, „słabości”, niepowodzeń, a to prowadzi do niespójnej, emocjonalnej edukacji). , spróbuj sobie wyobrazić, jak „wygląda” szczera, bezpośrednia, pełna nieoceniającej miłości własnej? Czy łatwo to zaakceptować? A może pojawiają się jakieś myśli, które nie pozwalają Ci cieszyć się tym uczuciem? Drugie, mniej zrozumiałe, ale prostsze (moim subiektywnym zdaniem). Miłość własna wiąże się nie tylko z pewnymi uczuciami, ale także w jakiś sposób"