Od autorki: Svetlana Yuryevna Berleva Mój pierwszy kontakt z „piaskiem” miał miejsce podczas studiów na autorskim kursie „Praktyka Terapii Piaskiem” (Woroneż). Od tego czasu nie mogę pozostać obojętna na ten temat, aktywnie wykorzystuję technikę „terapii piaskiem” w praktyce poradnictwa indywidualnego i rodzinnego. Piasek występujący w jego naturalnym środowisku zachęca człowieka do spontanicznej aktywności artystycznej. Każde dziecko uczy się wypełniać foremki piaskiem i lepić „ciasta”, zostawiać na piasku odciski dłoni i stóp, rysować linie, tworzyć zjeżdżalnie z piasku, kopać doły i tunele, a także kopać mokrym piaskiem, próbując budować zamki. Dziecko zakopuje w piasku poszczególne przedmioty lub części swojego ciała, a następnie usuwa je z piasku. Zabawy piaskiem to popularna forma rozrywki dzieci i dorosłych wypoczywających na plażach. Tworzenie bardziej skomplikowanych konstrukcji z piasku przyczynia się do rozwoju zdolności artystycznych i przynosi człowiekowi głęboką satysfakcję wynikającą z realizacji jego potrzeb twórczych i otrzymania pozytywnej oceny od innych. Jednak piasek zawsze powraca do swojego naturalnego, bezkształtnego stanu, dlatego życie dzieł wykonanych z piasku jest krótkie. Albo zostają zniszczone przez samych twórców, gdy wracają do domu, albo pozostają przez jakiś czas nietknięte, dopóki nie zostaną nieuchronnie zniszczone przez ludzi lub procesy naturalne. Porównanie zabaw piaskowych w środowisku naturalnym z terapią piaskową odbywającą się w chronionej przestrzeni psychologa biurze można dostrzec kilka istotnych różnic: 1) jedną z nich są odmienne motywy i cele działalności. Zabawy piaskiem na plaży pozwalają na równe prawa wszystkich ludzi na uczestniczenie w nich jako jeden z rodzajów rozrywkowych eksperymentów z tym naturalnym materiałem i wiążą się z tworzeniem określonych form. Gabinet psychologa to z kolei przestrzeń chroniona, przeznaczona do indywidualnej pracy z piaskownicą i materiałami będącymi wytworem produkcji przemysłowej; 2) plaża piaszczysta nie ma określonych granic i wymaga swobodnego dostępu do piasku, wody, muszli i kamieni; jednak zakres materiałów jest do nich ograniczony. Przestrzeń gabinetu psychologicznego jest znacznie mniejsza od plaży i ma określone wymiary; ma duży wybór materiałów. Daje mu to nieograniczone możliwości symbolicznej ekspresji, pozwalając mu tworzyć dowolne kształty z piasku. Potrzeby kreatywności są zatem realizowane poprzez tworzenie symbolicznych obrazów, które odzwierciedlają niepowtarzalny wewnętrzny świat klienta 3) na plaży człowiek jest jak miniaturowa figurka; W gabinecie psychologa podczas terapii piaskiem jest czymś więcej niż obrazami, które tworzy. Klient postrzega je z pozycji zarządzania tymi obrazami po odnalezieniu przez nie swojego konkretnego ucieleśnienia; 4) zabawa piaskiem na plaży jest formą aktywności fizycznej, która angażuje różne części ciała. Ograniczona wielkość gabinetu psychologa i piaskownicy nie daje klientowi możliwości wykorzystania innych części ciała poza rękami; 5) przebywając na plaży można bawić się samym piaskiem. Być może ktoś tylko okazjonalnie będzie zwracał uwagę na to, co robi. W procesie doradczym psycholog jest stale obecny przy kliencie w roli świadka, wspierając go w kreowaniu obrazów wizualnych, wczuwając się i obserwując cały proces twórczy, a nie tylko mając na uwadze jego finalny produkt. Obecność zainteresowanego obserwatora w osobie psychologa podkreśla wagę kreowanych przez Klienta obrazów. Liczy się nie tylko końcowy produkt twórczości wizualnej klienta, ale także doświadczenie jego interakcji z psychologiem, które staje się własnością wewnętrznego świata klienta. Piaskownica i liczne miniaturowe obiekty stanowią arenę symboliki.