Chciałabym porozmawiać o zazdrości. To potępiane przez społeczeństwo, zaprzeczane przez siebie i jednocześnie trawiące uczucie. Przyznaję. (to odważny czyn, Shura!)) Długo temu zaprzeczałam, twierdząc, że to źle, nie ja to czuję. A potem postanowiłam pozwolić sobie na to! Aby walczyć, trzeba znać wroga z widzenia. Musimy ją zaakceptować, ukołysać, ukołysać, wysłuchać, co może powiedzieć o sobie, o swoim pochodzeniu. I okazuje się, że te korzenie są bardzo głębokie! A że karcenie siebie i obwinianie się za to uczucie jest równoznaczne z obwinianiem osoby z przeziębieniem za ochrypły głos, zaprzyjaźniłam się z nią, dużo mi powiedziała i stała się bardziej miękka lub coś bliższego! I zbliżyłam się do siebie... Przestałam się za to karcić i wiele zrozumiałam. W jednej z książek przeczytałam, że „zazdrość to zdradliwe uczucie”. Wspominając bajki dla dzieci, zauważyłem, że całkowicie błędnie zinterpretowałem pojęcie „zdradzieckiego”. W baśniach rozumiano ich jako złoczyńców, którzy popełniają zło i nikogo nie oszczędzają. Ale tak naprawdę „zdradziecki” to po prostu ktoś, kto łamie wiarę!!! I dopiero w towarzystwie słowa „zazdrość” zrozumiałam jego znaczenie. I zrozumienie zazdrości stało się jaśniejsze. Te dwa słowa pasują do siebie jak żadne inne. Oczywiście zazdrość niszczy wiarę, wiarę w siebie, w swoje siły, w lepszą przyszłość... Odbiera energię, która zmierza donikąd, w złość. Nasza Pani ma też pozytywne cechy. Kto inny jak nie Ona opowie nam o naszych niezaspokojonych potrzebach, co jest dla nas w tej chwili ważne, a czego z jakiegoś powodu nie mamy. Jest wskaźnikiem pokazującym, że coś nie jest takie, jak byśmy chcieli. To wskaźnik, a nawet wskazówka - w jakim kierunku iść, aby było dobrze! Na samą myśl o tym znalazłem bardzo dobry cytat, który teraz zdobi moją lodówkę) To jest cytat Ludmiły Petranowskiej, który mówi: „ Życie to gra o sumie niezerowej.” Rzecz w tym, że w życiu, jeśli jeden wygra, drugi nie może przegrać. Każdy może wygrać!