„Moja nastolatka cały czas kłamie!” - częsta prośba. Przyczyny kłamstwa mogą być różne. Wie, że kary nie da się uniknąć, więc jeśli skłamie, „pozostanie nietknięty”. Pragnienie wymknięcia się spod kontroli. Nastolatek potrzebuje wolności jak kaczka wody. W tym przypadku nastolatek kłamie nawet w przypadkach, gdy nie jest to wcale konieczne. Na przykład okłamuj rodziców, że byłeś u znajomego, choć sam byłeś na treningu. To kłamstwo, próba ukrycia swojego świata, swojej rzeczywistości przed kontrolą rodziców. Kłamią, by zwrócić na siebie uwagę rówieśników. Upiększają swoje życie lub wymyślają historie ze swojego życia, aby sprawiać wrażenie bardziej interesującej osoby. Czasami powodem kłamstwa jest niechęć do rodziców. Rodzice dadzą się ponieść młodszemu dziecku lub cały czas się kłócą i nie zwracają uwagi na nastolatka. A to jest strategia zemsty, którą nastolatki kłamią, jeśli znajdą się w „paskudnej sytuacji”. Na przykład rozgrywka z kolegami z klasy lub dług finansowy. Nie potrafią samodzielnie się wydostać, spada ich samoocena, wstydzą się prosić rodziców o pomoc. „Kłamstwo, by uratować przyjaciela” jest typowe dla nastolatków. Nie postrzegają tego jako oszustwa, ratują przyjaciela. Jak reagować na kłamstwa. Powiedz swojemu nastolatkowi, że wiesz o oszustwie. Tylko spokojnie, bez radości, rozczarowań i histerii. Zgłoś tę informację jako suchy fakt. Mów bezpośrednio i otwarcie, ale bez agresji. Twoim zadaniem jest dowiedzieć się, dlaczego to zrobił. Przeanalizuj, czy to kłamstwo mogło być koniecznym środkiem. Opcje: Niemożliwe bariery, niemożliwe zadania, które wyznaczyłeś. Na przykład obiecałeś, że dziecko już nigdy nie dostanie piątki w szkole, wygra olimpiadę, nie zapomni czegoś zrobić itp. Niewyjaśnione zakazy nie są przez rodziców kwestionowane: „Nie będziesz idź odwiedzić, bo powiedziałem”. Takie podejście powoduje, że nastolatki są zbuntowane i chcą być traktowane jak dorośli. Na każde wykroczenie reagujesz agresywnie. Jeśli powie prawdę, nie zostanie skarcony; jeśli skłamie, nie zostanie skarcony. Nastolatek zyskuje na czasie, opóźniając nieuniknioną karę. Wszystkie wymienione przyczyny nie zwalniają nastolatka od kary, ale w przyszłości należy uwolnić dziecko od „pokusy” kłamstwa. Dotyczy to również kar, za które nie jesteś nadzorowany. Zostali ukarani aresztem domowym, a sami musieli pracować. Pokusa jest wielka... Podaj wyjście z sytuacji. Dziecko może chcieć się przyznać, jeśli obiecasz mu złagodzenie/anulowanie kary. To zmotywuje Cię do zabrania głosu. Ustal i wyegzekwuj kary za oszustwo. Przedyskutuj, jaka kara następuje po oszustwie. Skuteczne jest nagradzanie i karanie nastolatków z pewną dozą swobody: „Jeśli żyjesz uczciwie, oznacza to, że jako dorosły możesz mieć większe zaufanie, na przykład możesz wychodzić na dłużej. Jeśli kłamiesz, oznacza to, że nie możesz mu ufać jak dorosłemu. Wtedy mniej chodź, podejmuj mniej decyzji. Jest to najskuteczniejsza strategia, ponieważ... wolność jest główną potrzebą nastolatka Kłamstwa można zminimalizować, przestrzegając prostych zasad: Bądź przykładem uczciwej osoby. Nie kłam nawet w małych sprawach. Nie stwarzaj pokusy do kłamstwa. Zmniejsz liczbę zakazów, zadbaj o to, aby były one kontrolowane, stałe i odpowiednie. Jeśli nie potrafisz zapanować nad swoimi zahamowaniami, nie stwarzaj pokusy oszukiwania. Reaguj spokojnie, jeśli nastolatek zdecyduje się porozmawiać o jakiejś nieprzyjemnej sytuacji. To tworzy atmosferę zaufania. Najpierw porozmawiaj o faktach, a nie o tym, jak bardzo jesteś sfrustrowany. Oddziel problem od szczerości. Możesz skarcić go za problem, jeśli uważasz, że jest to konieczne, i pochwalić go za wyznanie go, jeśli chcesz uczciwej komunikacji. Naucz swojego nastolatka rozwiązywania problemów, a nie „chowania głowy w piasek”. Jeśli borykasz się z problemami zakłamania u swojego nastolatka i jesteś zdeterminowany, aby je rozwiązać przy pomocy profesjonalnego psychologa dziecięcego, zapraszam Cię na konsultację. Psycholog dziecięcy, Tatyana Ott.