Od autora: Podstawą samooceny jest wewnętrzny obraz samego siebie, nad którym można i należy pracować nie tylko w formie, ale także w jego treść. Pracę z formą można rozpocząć po spojrzeniu na siebie w lustrze. Ale co z treścią? O tym w tym artykule Udawaj, że szanujesz siebie, a oni będą cię szanować Aleksander Dumas Ojciec Dbamy o swój wygląd: kupujemy ubrania, buty, odwiedzamy fryzjera i wykonujemy różne zabiegi. Dobry wygląd jest na liście najważniejszych rzeczy prawie każdego. Niektórzy powiedzą nawet, że „dobry” wygląd to za mało, trzeba jeszcze wyglądać „najlepiej, jak się da”. I będzie miał rację. Nasza samoocena jest przede wszystkim obrazem nas samych. Nie jest to dokładnie ten obraz, który widzimy w lustrze, ale pod wieloma względami jest z nim powiązany. Praca nad poprawą obrazu, który patrzy na nas po drugiej stronie lustra, może poprawić samoocenę. Specjalnie użyłem tutaj słowa „może”. Faktem jest, że kupując świetną fryzurę, kupując fajny garnitur i buty, zmienimy kształt naszego zewnętrznego obrazu siebie. Ale jest też nasz wewnętrzny wizerunek Stworzenie wewnętrznego obrazu siebie, który zaczyna nam się podobać, to duży krok wymagający ciężkiej pracy. Są to działania związane ze zmianą cech obrazu. Jak pokazuje praca z klientami, najbardziej nieoczekiwany szczegół może mieć znaczenie. Na przykład uważa się, że zwiększenie jasności obrazu czyni go silniejszym i atrakcyjniejszym. Jednak jedna z moich klientek stwierdziła, że ​​po „przyciemnieniu” zaczęła bardziej lubić swój wizerunek. Tak czy inaczej, praca z formą to dopiero pierwszy krok w stronę wysokiej samooceny. Na tym jednym kroku nie można poprzestać. Niektórzy ludzie poświęcają cały swój wysiłek zmianie swojego wizerunku zewnętrznego, a nawet zwracają się do usług chirurga plastycznego. Ale wynik jest często katastrofalny. Wewnętrznie te kobiety i mężczyźni nadal uważają się za brzydkich, nawet po operacji plastycznej. Nigdy nie potrafili wewnętrznie zaakceptować swojego wizerunku. Nie pozwala im na to fiksacja na formie, zapominanie o treści obrazu. Tutaj nie pomoże ani stylista, ani fryzjer, ani nawet chirurg plastyczny. To, czym wypełniony jest atrakcyjny pakiet obrazu siebie, w dużej mierze wpływa na to, czy obraz ten zostanie zaakceptowany, czy nie. Treść obrazu poczucia własnej wartości opiera się na naszych przekonaniach na temat siebie, innych i świata. Te same przekonania determinują sposób, w jaki budujemy nasze relacje ze światem jako całością. Rozważmy różne możliwości takich postaw dla siebie i innych w kontekście zdobywania wysokiej samooceny. Załóżmy, że praca z formą obrazu wewnętrznego została już zakończona, czyli zaczęła się podobać. 1. Ja nie jestem w porządku, inni są w porządku. Specjalnie zdecydowałam się zacząć od tej wersji treści siebie - szacunek, gdyż spotykany jest dość często wśród klientów. Tak właśnie jest w przypadku, gdy jakakolwiek najpiękniejsza forma własnego wizerunku i tak zostanie odrzucona. Co więcej, zawsze znajdą się argumenty przemawiające za tym, dlaczego „inni są lepsi ode mnie”. Poczucie własnej niższości w porównaniu z innymi niezmiennie obniży wartość własnego obrazu siebie, niezależnie od tego, jak bardzo się on podoba. . Wewnętrznie będzie to brzmieć mniej więcej tak: „Tak, mój wizerunek stał się atrakcyjniejszy, wyraźniejszy, większy, bardziej szczegółowy, ale nadal coś jest nie tak”. Zalecenia w tym przypadku są dość „rygorystyczne” i można je sformułować jeszcze nie format. Dopóki nie zostanie wyeliminowana postawa „nie jest mi dobrze”, nie można oczekiwać wysokiej samooceny. 2. Ja jestem w porządku, inni nie są w porządku. W tym przypadku treść wewnętrznego obrazu samooceny jest całkowicie odwrotna Poprzedni. Poczucie własnej wartości takiej osoby jest w zasadzie wysokie i wszystko jest w porządku z jego wewnętrznym obrazem siebie. Jednak właścicielka takiej postawy często ma problemy z wyrażaniem uczuć wobec innych ludzi. Może nawet dojść do tego, że taka osoba zacznie nienawidzić siebie za niewrażliwość i bezduszność, wchodząc z kimś w relację. W takich momentach osoba przestaje się akceptować, popadając w wewnętrzny konflikt. Najprawdopodobniej ma w tym udział jego silna wolawygra ten konflikt. Zalecenia tutaj wiążą się z koniecznością zmiany postrzegania innych. Poziom samooceny w tym przypadku jest dość wysoki. Jednak nadal nie obserwuje się całkowitej samoakceptacji. Zapobiega temu chłód i dystans w związkach. 3. Nie jestem w porządku, inni nie są w porządku Ze wszystkich opcji „wypełnienia” obrazu siebie, jest to najbardziej nieekologiczne. Mówiąc dokładniej, jest to destrukcyjne dla samej koncepcji poczucia własnej wartości. Najprawdopodobniej przy takich ustawieniach nie będziesz w stanie nawet pracować z formularzem, aby stworzyć własny, atrakcyjny wizerunek. W zasadzie w wewnętrznym świecie właściciela nie ma akceptacji dla takich postaw wobec siebie i innych. Zalecenia w tym przypadku sprowadzają się do przetworzenia całej historii osobistej, począwszy od momentu urodzenia. 4. Ja jestem w porządku, inni też OK. Taka postawa jest optymalna do stworzenia harmonijnej samooceny zarówno pod względem formy, jak i treści. Całkowita bezwarunkowa akceptacja siebie i innych, połączona z atrakcyjnym obrazem siebie, kształtuje wysoką samoocenę adekwatną do rzeczywistości. Oczywiście możesz zagłębić się w treść swojego obrazu siebie i znaleźć w nim cechy, których nie masz. nie lubisz w sobie. I dzieje się tak nawet przy postawie „U mnie wszystko w porządku, u innych wszystko w porządku”. Ale lepiej uznać to za obszar natychmiastowego rozwoju. W końcu, jeśli nie ma już żadnych cech osobistych, które można poprawić, rozwój takiej osobowości zatrzyma się. Z tego punktu widzenia nawet lekkie niezadowolenie z siebie może się przydać, bo wtedy wiadomo, że jest miejsce na rozwój. Chciałabym zakończyć ten artykuł przypowieścią o poczuciu własnej wartości i tym, kto go kiedyś realizuje człowiek przyszedł do Mistrza i powiedział: „Przyszedłem do Ciebie, bo czuję się tak żałosny i bezwartościowy, że nie chce mi się żyć”. Wszyscy wokół mnie mówią, że jestem frajerem, partaczem i idiotą. Proszę Cię, Mistrzu, pomóż mi. Mistrz, rzucając krótkie spojrzenie na młodzieńca, pospiesznie odpowiedział: „Przykro mi, ale jestem teraz bardzo zajęty i nie mogę Ci w żaden sposób pomóc”. Muszę pilnie załatwić jedną bardzo ważną sprawę” i po chwili namysłu dodał: „Ale jeśli zgodzisz się pomóc mi w moich sprawach, to ja chętnie pomogę Ci w twoich”. – mruknął, zauważając z goryczą, że po raz kolejny zostaje zepchnięty na drugi plan. – OK – powiedział Mistrz i zdjął z lewego małego palca mały złoty pierścionek z pięknym kamieniem. - Zabierz konia i jedź na rynek! Muszę pilnie sprzedać ten pierścionek, aby spłacić dług. Staraj się uzyskać za niego więcej i pod żadnym pozorem nie zgadzaj się na cenę niższą niż złota moneta! Zeskocz i wróć jak najszybciej. Młodzieniec wziął złoty pierścień i pogalopował. Przybywszy na rynek, zaczął oferować pierścień handlarzom, a oni początkowo z zainteresowaniem przyglądali się jego towarom. Ale gdy tylko usłyszeli o złotej monecie, natychmiast stracili zainteresowanie pierścionkiem. Niektórzy otwarcie śmiali mu się w twarz, inni po prostu odwracali wzrok i tylko jeden starszy kupiec łaskawie wyjaśnił mu, że złota moneta to zbyt wysoka cena za taki pierścionek i że mogą mu dać tylko monetę miedzianą, albo przynajmniej srebrną. jeden. Usłyszawszy słowa stary, młodzieniec bardzo się zdenerwował, ponieważ przypomniał sobie rozkaz Mistrza, aby w żadnym wypadku nie obniżać ceny poniżej złotej monety. Obszedłszy cały rynek i ofiarowując pierścionek około stu osobom, młody człowiek ponownie osiodłał konia i wrócił. Bardzo przygnębiony niepowodzeniem wszedł do Mistrza. „Mistrzu, nie mogłem spełnić Twoich poleceń” – powiedział ze smutkiem. „W najlepszym razie mógłbym dostać kilka srebrnych monet za złoty pierścionek, ale nie kazałeś mi zadowolić się mniej niż złotą monetą!” Ale ten pierścionek nie jest tyle wart. - Właśnie powiedziałeś bardzo ważne słowa, synu! – odpowiedział Mistrz. – Przed próbą sprzedaży pierścionka warto ustalić jego prawdziwą wartość! Któż może to zrobić lepiej niż jubiler? Idź do jubilera i zapytaj, ile nam zaoferuje za pierścionek. Nieważne co ci odpowie, nie sprzedawaj pierścionka, ale wróć do mnie. Młodzieniec ponownie wskoczył na konia i poszedł do jubilera. Jubiler długo przyglądał się złotemu pierścionkowi!