Zależność w związkach Zapytaj dowolną osobę w dowolnym kraju na świecie: „Czy on naprawdę kochał?” , większość odpowie: „Och, tak!” Niektórzy będą pamiętać doświadczenia pierwszej miłości, inni będą starali się przypomnieć sobie, jak pięknie zaczął się związek z ich obecnym partnerem, jeszcze inni spróbują ocenić, do którego z wielu partnerów czuli więcej uczucia.. W świadomości większości ludzi słowo to „miłość” kojarzy się z przeżyciami emocjonalnymi, burzą emocji, tęsknotą, pożądaniem, oddychamy tym samym powietrzem... Zastępujemy pojęcia, znaczenia, uczucia. Jak odróżnić miłość od uzależnienia? Zależność w związku to ciągłe skupianie myśli na „ukochanej” osobie i uzależnienie od tej osoby. Relacje zależne w dużej mierze determinują stan emocjonalny i fizyczny danej osoby, jej wyniki i relacje z innymi ludźmi. Okazuje się, że od tych relacji zależy całe życie osoby uzależnionej. A te relacje wpływają na życie w sposób daleki od najlepszego. Sprawiają, że człowiek jest bardziej nieszczęśliwy niż szczęśliwy. Ale całkiem niedawno, podczas poszukiwań, właśnie w tych związkach człowiek pokładał nadzieję na szczęście! Miał nadzieję, że całe jego cierpienie psychiczne, zwątpienie, wszystkie kompleksy zostaną wyleczone miłością. I na początku mogło się wydawać, że tak właśnie się stało. Ale to uczucie nie trwało długo. Zaczęły się konflikty, nieporozumienia, niezadowolenie z obiektu „miłości” i z siebie. Nie zauważając tego, człowiek cierpi jeszcze bardziej niż sam, a przed nim nieuchronna separacja i nowy, wielki ból... Dlaczego zdarza się to pewnej osobie, a historia powtarza się w każdym nowym związku Dzieje się tak dlatego, że tak osoba na tym etapie życia - zależna Istota relacji zależności polega na tym, że osoba zależna czuje się gorsza, potrzebuje zapełnienia się Innym, jest to dla niej sprawa życia i śmierci. Jest gotowy tolerować każdą postawę wobec siebie, aby nie zostać odrzuconym, po prostu nie zostać samym. Miłość w związku zależnym jest sposobem na zrekompensowanie własnych niedociągnięć, a małżonek jest obiektem, który ma uzupełnić ten niedostatek w pełnię Ja. „Nie czuję, że żyję, kiedy tak nie jest w związku miłosnym z nim (nią).” „Bez niego (niej) nie czuję się pełnoprawną osobą”. Tak mówią uzależnieni. Relacje zależne charakteryzują się nienasyceniem. Zadanie napełnienia się przy pomocy drugiej osoby jest niemożliwe, bo... wewnętrzną integralność, kompletność można osiągnąć jedynie w wyniku rozwoju zasobów intrapersonalnych, w wyniku rozwoju osobowej więzi z Bogiem. Postawienie drugiego człowieka w miejsce Boga i służenie mu aż do zapomnienia o sobie nie eliminuje własnej niewystarczalności. Nic dziwnego, że Biblia mówi: „Nie będziesz czynił sobie bożka”. Zależność jest odmową siebie i Boga. W takich relacjach terytorium psychologiczne jednej osoby zostaje wchłonięte przez terytorium psychologiczne drugiej osoby, tracąc swą suwerenność. Człowiek nie żyje własnym życiem, ale życiem „ukochanej osoby”. Jednocześnie prawie nie ma już miejsca na swobodny rozwój jednostki, ale ciągły i obowiązkowy rozwój jednostki jest obowiązkiem człowieka. Człowiek otrzymuje wyjątkowe zdolności, które odróżniają go od wszystkich innych podmiotów i wraz z ich rozwojem tworzą „symfonię”: integralną, wysoką społeczność ludzi, którzy się uzupełniają. Rozwijanie i prawidłowe wykorzystywanie tych zdolności - talentów - jest obowiązkiem człowieka wobec Boga, siebie i bliskich. Osoby uzależnione często mówią: „Żyję tylko dla niej”, „Zrobiłem wszystko dla niego”. Jednocześnie nie rozumieją, że drugi nie potrzebuje takiej ofiary, nie zaspokaja to jego potrzeby duchowej, bo nie jest to spowodowane miłością, ale pragnieniem bycia kochanym (ukochanym w tam zależnych relacjach). nie ma prawdziwej bliskości małżonków, nie ma prawdziwego zaufania. Jednocześnie relacje mogą być bardzo intensywne emocjonalnie, co można uznać zamiłość: „Bycie zazdrosnym oznacza kochanie”. W związkach zależnych ludzie wykorzystują się nawzajem do zaspokajania swoich nieświadomych potrzeb i odgrywania zniekształceń swoich dusz. Ale te potrzeby pozostają niezaspokojone. Z reguły relacje zależne rozwijają się według kilku scenariuszy: 1. Odmowa własnej przestrzeni, pomysłów, zainteresowań i rozpuszczenie swojego terytorium psychologicznego na terytorium partnera. Osoba całkowicie żyje w interesie swojego partnera - „Istnieję, aby spełniać jego (jej) pragnienia”. Partner otrzymuje także pełną odpowiedzialność za swoje życie. Wraz z nim człowiek rezygnuje ze swoich pragnień, celów i aspiracji. W tym przypadku „ukochany” pełni rolę rodzica.2. Absolutne posiadanie i zniszczenie psychologicznego terytorium obiektu miłości. Pełna władza nad partnerem, tak jak nad rzeczą, pozwala ci czuć się silnym i znaczącym. Odpowiedzialność za życie partnera jest deklarowana, ale nie realizowana – partner jest jedynie wykorzystywany. Sprawdza własną zdolność do rządzenia, kontrolowania, kierowania nie tylko działaniami, ale i uczuciami.3. Refleksja w „ukochanym”. Wybiera się partnera, który zawsze będzie udowadniał, że jestem osobą niezwykłą. Musi mnie podziwiać, okazywać mi swoją miłość, starać się zaspokoić wszystkie moje pragnienia, codziennie zabiegać o moje uczucie. Musi udowodnić, że jestem lepsza od innych i godna miłości. Jeśli partner przestał być „lustrem”, poszukuje się innego partnera. We wszystkich tych modelach nie ma miejsca na prawdziwą intymność i miłość. Przyczyny uzależnienia emocjonalnego sięgają dzieciństwa. Kiedy rodzi się dziecko, pozostaje ono w relacji zależnej od matki. Natura zapewniła symbiotyczną relację między matką i dzieckiem, w której nie czują się one od siebie oddzielone. To dar natury, który gwarantuje dziecku potrzebną mu opiekę, poczucie ochrony i zaufania. Etap ten trwa do około 9 miesiąca życia, do momentu, gdy dziecko zacznie raczkować i stawać na nogach. Najważniejszym zadaniem okresu zależności pomiędzy matką a dzieckiem jest nawiązanie więzi emocjonalnej, która stanowi podstawę zaufania dziecka do świata i jego rozwoju. Dzieci, które w pełni przeżyły ten etap, które mają dobry kontakt emocjonalny z rodzicami, które otrzymały wystarczającą ilość miłości i opieki, nie boją się poznawać świata, łatwo nawiązują kontakt z innymi ludźmi, są otwarci i otwarci na naukę. Jeśli na tym etapie rozwoju nastąpi jakaś porażka, np. matka była zdystansowana, w rodzinie była napięta sytuacja, spodziewali się chłopca, ale urodziła się dziewczynka itp., a między nimi istnieje ścisły związek emocjonalny. matka i dziecko nie byłyby nawiązane, dziecko nie miałoby poczucia bezpieczeństwa. Takie dzieci boją się otaczającego ich świata i zmian. Do innych ludzi podchodzą nieśmiało i ostrożnie, co utrudnia im eksplorację nieznanego. Takie dzieci wydają się być „przywiązane” do rodziców. Brak miłości, uwagi i troski czyni je bezbronnym i „przyklejonym” do rodziców, a w przyszłości zależnym od innych ludzi. Im pełniejsze dziecko łączy się z matką i ojcem w pierwszych dniach i miesiącach życia, tym łatwiej wtedy to on i jego rodzice muszą pomyślnie przeprowadzić proces separacji. Proces ten jest niezbędny do rozwoju pełnoprawnej osobowości. To kolejny etap rozwoju dziecka. W kolejnym okresie rozwojowym, który osiąga szczyt między 18. a 36. miesiącem życia, głównym zadaniem rozwojowym jest separacja. Dziecko ma silną motywację do poznawania świata i izolowania się („sam chcę to zrobić”). Na tym etapie dziecko powinno słyszeć „tak” dwa razy częściej niż „nie”. Środowisko musi być dostępne do eksploracji i bezpieczne. Rodzic musi być w pobliżu, obecny fizycznie i emocjonalnie, zapewniając bezpieczeństwo i wsparcie, ale nie ograniczając impulsu eksploracyjnego. Dziecko musi mieć poczucie, że samo może coś zrobić, że jest wartościowe i ważne dla swoich rodziców, a owoce jego działań też są ważne i cenne. To ważne dla dzieckaczuć, że nawet jeśli rodzica nie ma teraz w pobliżu, nadal jest kochany i rodzic powróci. Wszystkie te warunki są niezbędne, aby później, jako osoba dorosła, człowiek czuł się spełniony, szanował siebie i innych, potrafił wchodzić w głęboki kontakt emocjonalny z innymi ludźmi, był aktywny i odpowiedzialny w życiu. Rozwój przebiegał inaczej, psychologicznie urodzenie dziecka nie nastąpi. „Utknie” w zależnej relacji z rodzicami (najczęściej matką), odczuje wzmożony niepokój, świat będzie dla niego straszny, a impuls badawczy zostanie ograniczony. Trudno będzie mu budować ciepłe relacje z ludźmi; wszystko będzie zatrute strachem i nieufnością. Jako dorosły nabierze sił w przekonaniu, że nie wszystko z nim jest w porządku. Nie będzie czuł się odrębną osobą, zdolną do zadbania o siebie, odpowiedzialną za swoje czyny. Relacje, w które taka osoba wejdzie, będą w takim czy innym stopniu zależne, tj. nie darmowy. Będą one obowiązkowe, niezbędne do przetrwania, motywowane strachem o życie. Na tym etapie rozwój nie kończy się, a człowiek w okresie wzrostu przechodzi przez kolejne etapy rozwoju, podczas których można wyleczyć wczesne uszkodzenia. Ale jeśli nie nastąpi uzdrowienie, dorosły wejdzie w zależne relacje z innymi ludźmi. Jeśli potrzeba miłości i opieki nie została zaspokojona w dzieciństwie, wówczas nie doszło do psychologicznej separacji od rodziców. Relacje z rodzicami mogą być negatywne, mogą być zdystansowane emocjonalnie, mogą być nadmiernie zależne – wszystko to jest oznaką braku separacji. Nieoddzielona osoba z niezaspokojoną potrzebą miłości i akceptacji utknie w relacjach z innymi ludźmi. Podstawą relacji zależnych jest strach przed życiem, zwątpienie, poczucie niższości i wzmożony niepokój. Poszukiwanie miłości będzie obsesyjną potrzebą, warunkiem przetrwania. Niepokój i niestabilność, których człowiek doświadczy w wyniku ciągłego wewnętrznego konfliktu między potrzebą otrzymania miłości a pewnością, że nie jest tego wart, sprawia, że ​​jego pragnienie otrzymania miłości drugiej osoby i napełnienia nią swojego Ja jest głównym i obsesyjnym cel istnienia. Czym osoby uzależnione różnią się od miłości? Nawiązanie głębokiej więzi emocjonalnej z drugą osobą możliwe jest jedynie poprzez uzyskanie autonomii psychologicznej. Relacje te wyróżniają się poczuciem radości, która wypływa z takiej pary na otaczających ich ludzi oraz wolnością. Motywacją do wejścia w taki związek jest miłość. Cechą takich relacji jest głębokie uczucie do partnera, współpraca i zaufanie. Szacunek dla granic swoich i innych, dla własnych i cudzych interesów oraz potrzeb. Dojrzała miłość mówi: „Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby pomóc ci zmaksymalizować twoje możliwości, nawet jeśli czasami będzie to oznaczać, że będziesz musiał być z dala ode mnie i robić rzeczy beze mnie”. W dojrzałym związku zawsze jest dużo przestrzeni na zaspokojenie własnych potrzeb, realizację własnych celów i indywidualny rozwój osobisty. W takich relacjach zawsze jest miejsce dla Boga. Prawdziwa miłość nie jest miłością zaborczą, szanuje i podziwia partnera, nie wykorzystuje go do zaspokajania jego potrzeb. W związkach zależnych partner postrzegany jest jako własność. Prawdziwa miłość przynosi poczucie satysfakcji i harmonii w życiu. Niewiele jest w niej niepokoju i wrogości. W związkach zależnych nie ma poczucia satysfakcji i harmonii, jest dużo niezadowolenia i stłumionej złości, mnóstwo roszczeń wobec siebie. Prawdziwie kochający są od siebie niezależni, autonomiczni, nie zazdrośni, ale jednocześnie są starają się pomóc drugiej osobie w samorealizacji, są dumni z jego zwycięstw, hojni i troskliwi. Dojrzała miłość mówi: „Mogę żyć bez ciebie, ale cię kocham i dlatego chcę być blisko ciebie”. Osoby uzależnione są ze sobą zjednoczone, a każdy z nich nie.