Od autorki: Często rodzice nie zastanawiają się nad konsekwencjami ograniczeń, zakazów aktywności, niezależności, ciekawości dziecka... A potem dorosłe dzieci i ich rodzice zastanawiają się: „No cóż, dlaczego tak się dzieje? Tak wiele problemów w życiu? Aby wiedzieć „dlaczego”, trzeba poznać przyczyny, genezę. Często myślą ludzie, zwłaszcza osoby starsze, a zwłaszcza te, które mają pewne trudności w życiu – kłopoty w karierze, wieczny brak pieniędzy, toksyczne relacje w rodzinie. : „Dlaczego mamy problemy? Skąd oni w ogóle pochodzą? Powiedz mi, czy choć raz zastanawiałeś się nad takimi pytaniami? Spróbujmy to wspólnie rozwiązać? Rodzi się dziecko. W rodzinie króluje radość, czułość, podziw i zaspokojenie pilnych potrzeb nowego członka rodziny. Ale potem dziecko dorasta i zaczyna testować samodzielność: chce dotykać, smakować, wszystkiego słuchać... A co z rodzicami? Niektórzy cieszą się z dzieckiem na pierwszych pędach jego samodzielności, zapewniają mu szerokie możliwości dla tych prób (oczywiście w rozsądnych granicach, aby uchronić je przed niebezpieczeństwem dla życia i zdrowia), starannie i uważnie towarzysząc jego pierwszemu dziecku kroki i początki... Dziecko w takich sytuacjach samodzielnie, metodą prób i błędów, krok po kroku rozwija swoje umiejętności, zaspokaja swoją ciekawość, wyciąga własne wnioski, stara się opanowywać nowe przestrzenie otaczającej go rzeczywistości, uczy się zręczności , umiejętni, odnoszący sukcesy i pokonujący pojawiające się przeszkody. Jak myślisz, jakim dorosłym stanie się taki mały człowiek? Czy w jego dorosłym życiu będzie wiele nierozwiązanych problemów? Czy taka osoba będzie w stanie poradzić sobie ze złożonymi problemami na studiach i w pracy? Jak zachowa się w rodzinie taka osoba, aktywna od dzieciństwa: czy będzie płakać i narzekać, leżąc na kanapie, czekając na pomoc rodziców, kierownictwa, męża (żony), czy też podejmie kroki, aby pokonać przeszkody i nawiązać otwartą, przyjazną interakcję ze swoim otoczeniem? Odpowiedź jest oczywiście oczywista! Osoba ta od dzieciństwa jest przyzwyczajona do niezależności, aktywności i przedsiębiorczości. Czyż nie? A co z rodzicami drugiego dziecka? Oni, bojąc się: „cokolwiek się stanie!” - opiekują się dzieckiem, nie pozwalają mu słuchać (niedopuszczalne!), oglądać (nieprzyjemne!), robić za niego to, co sam może zrobić (w przeciwnym razie niechcący zrobi coś złego). Z „miłości do dziecka” „zasłaniają mu oczy, uszy, usta, wiążą mu ręce i nogi”. Podczas szkoleń psychologowie często wyraźnie pokazują „kochającym” rodzicom uroki ich wyimaginowanej miłości, proponując wykonanie podobnego ćwiczenia (jak na zdjęciu). Ćwiczenie wykonuje się tylko raz (trzeba przyznać, że obraz jest smutny), a dziecko zmuszone jest przeżyć lata dorosłości w podobnym stanie! Jakie są konsekwencje rodzicielskich ograniczeń? Czy dziecko w tym stanie będzie mogło skutecznie komunikować się z rówieśnikami, zaspokajać swoje potrzeby, w pełni się rozwijać i być dociekliwe? Jak myślisz, na jaką osobę wyrośnie takie dziecko? Czy życie będzie dla niego łatwe? A co z ludźmi wokół niego? Jest oczywiste, że wszystkie działania i słowa „kochających” rodziców negatywnie wpływają na rozwój dziecka i całe jego przyszłe życie. Drodzy Rodzice, odpowiedzialność za to, jakie życie będzie prowadzić dziecko – samodzielne czy bierne – spoczywa na Was i na mnie. Mamy moc zapewnić naszemu ukochanemu dziecku warunki do własnego rozwoju: możliwość próbowania, popełniania błędów, pokonywania, podejmowania decyzji, rozwijania przedsiębiorczości, aktywności, odwagi... A my, rodzice, póki dziecko jest małe, są zawsze, wesprzemy, doradzimy, znajdziemy właściwe słowa, wzbudzimy zaufanie. Oczywiście, tego też się nauczymy. Ach, jak trudno jest patrzeć na nieudane próby dziecka, często chcesz się załamać, zrobić to za niego, nakrzyczeć na niego (w końcu przysparza nam nowych kłopotów, zmartwień, zmartwień!). A my też jesteśmy ludźmi, my też możemy popełniać błędy, załamywać się, w końcu się męczyć!