Perfekcjonizm, oczekiwania i życie No cóż, przyjaciele, wracam po przerwie, w której tyle się wydarzyło. Zarówno dobre, jak i złe. I choć zmagałam się ze wszystkimi problemami tego tygodnia, pomyślałam, że w dobie wysokich oczekiwań i perfekcjonizmu przeżywanie drobnych codziennych trudności nie jest już łatwe. Właściwie sama złapałam się na tym, że w serii kłopotów tak się wydaje mi, że ludzie wokół mnie prowadzą dostatnie życie – bo w ten sposób to demonstrują. Pomyślałem o moim kanale i pomyślałem, że sam wyglądam tak samo jak osoba, która „nie ma żadnych problemów poza tymi chryzantemami”. Tymczasem w tym tygodniu pogorszyły się wszystkie moje choroby laryngologiczne, rozbił mi się ekran telefonu, a także odwołałem i przełożyłem wiele spotkań (w moim przypadku oznacza to również pieniądze), leżąc na łóżku i regenerując siły utknął w sieciach społecznościowych. A historie o sukcesie, bezgranicznym szczęściu, obfitości i osiągnięciach po prostu spadły na mnie. Wywiady, podcasty, a nawet wykłady o pisarzach i naukowcach to historie z kategorii „mógł zrobić wszystko”. Wszystkie te posty, wywiady itp. przesiąknięte są ideą sukcesu społecznego jako głównej radości i sensu życia. Są także przesiąknięci dewaluacją i samokrytyką. Bo nie można tak siebie kochać i chwalić! Dlaczego to mówię? Po raz pierwszy od dłuższego czasu znowu złapałem się na myśleniu, że jestem w tyle, że wszyscy przede mną, że nie nadążam, że nie dam rady itd., itd. I zdałam sobie sprawę, że nasze życie składa się z różnorodnych oczekiwań wobec siebie i świata, zazwyczaj dość wysokich i perfekcjonistycznych. I kiedy walczymy, chwytamy, czepiamy się ich i biegniemy za nimi, tęsknimy za wszystkim innym. Oczekiwania są wieczną pogonią za mirażem, który znika jak poranny świt. Ile jeszcze będziesz musiał zrobić, pokonać i przemyśleć, aby w końcu po prostu żyć? Przyznam szczerze, że trudno mi uwolnić się od oczekiwań, przede wszystkim od siebie. Oczekiwania, które powodują zamieszanie, biorą na siebie więcej niż to konieczne, denerwują i wpędzają w poczucie beznadziejności. Wydaje się jednak, że tylko to należy traktować z największą krytyką. I myślę, że jest to jedna z opcji ożywienia chwili obecnej. W końcu to ten moment, który jest tego wart. Na przykład dostałem papugę, przyszła wiosna i kupiłem książkę, której nie miałem już nadziei kupić. A to właśnie te małe rzeczy, które tak często umykają nam, gdy jesteśmy zajęci prawdziwymi problemami: zdobywanie nowych szczytów, deprecjacja, dostosowywanie życia do naszych zasad.