Od autora: Artykuł ukazał się po raz pierwszy na stronie... i dopóki dusza nie wykona manewru akrobacyjnego - „pętli”, dopóki dusza nie wróci do tego, przed czym uciekała, nie ma kompletność, jest strata Sergey Bykov Jaki obraz masz, gdy słyszysz słowo „psychoterapeuta”? Jakie skojarzenia masz, gdy słyszysz słowo „psychoterapia” Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się nad zwróceniem się do psychoterapeuty? zajmuję się psychoterapią, tym trudniej powiedzieć, jaka ona jest. Definicji tego procesu jest ogromna ilość, od bardzo krótkich, jak np. psychoterapia to leczenie duszy (jest to dosłowne tłumaczenie z greckiego słowa „psychoterapia”), po definicje zajmujące kilka strony podręcznika lub encyklopedii. W tym artykule chcę być jak najbardziej jasny dla tych, którzy z tego czy innego powodu zdecydowali się zwrócić do psychoterapeuty lub zastanawiają się, czy warto to zrobić. Dlatego sformułuję definicję tak, jak to zwykle robię na pierwszej konsultacji. Psychoterapia to więc eksploracja siebie, lepsze zrozumienie siebie przy pomocy psychoterapeuty i w relacji z psychoterapeutą, mające na celu odkrycie w sobie i otaczającym nas świecie możliwości rozwiązania problematycznych sytuacji widzieć, jak przytaczam bardzo konkretne problemy, które chcieliby rozwiązać. Na przykład depresja, stany lękowe, lęki, problemy rodzinne, trudne relacje z bliskimi i mniej bliskimi ludźmi, uzależnienia, zwątpienie, straty, samotność i wiele innych. A przede wszystkim naturalnie chcieliby jak najszybciej pozbyć się tych problemów. Jak to zrobić? A jak psychoterapeuta może się w tym przydać? Rozwiążmy to. Wydaje mi się, że przydatna będzie tutaj koncepcja, że ​​dana osoba w pewnym sensie stwarza dla siebie problematyczne sytuacje, objawy i inne trudności. Tylko nie myl tego z poczuciem winy. Nie oznacza to, że dana osoba sama jest winna swoich problemów. W żadnym wypadku. Kto przy zdrowych zmysłach celowo wyrządziłby sobie krzywdę? Jeśli uznasz, że problem tkwi w innych osobach, w niesprzyjających okolicznościach, w położeniu gwiazd lub w jakichś innych czynnikach zewnętrznych, to zupełnie nie wiadomo, co z tym zrobić i jak można to zmienić, szczególnie będąc w biurze psychologa lub psychoterapeuty. Może być tylko jeden sposób - zrozumieć, w jaki sposób uczestniczę w tworzeniu sytuacji problemowej. I co mogę zrobić, aby wydarzenia i relacje z innymi ludźmi były bardziej komfortowe i satysfakcjonujące. Tutaj potrzebny jest dobry psychoterapeuta. Najczęściej ludzie zwracają się do psychoterapeuty, gdy ich samodzielne próby znalezienia wyjścia kończą się ślepym zaułkiem. I to jest bardzo ważny moment rozpoznania ślepego zaułka, wymagający od człowieka dużej odwagi. Przyznam, że jest problem i w tej chwili nie wiem, co z tym zrobić. W tym miejscu rozpoczyna się psychoterapia. W większości przypadków nie jest nam łatwo zrozumieć swoje uczestnictwo w sytuacji problemowej, gdyż robimy to nieświadomie, stereotypowo. Gdyby zdawali sobie z tego sprawę, postąpiliby inaczej. Ale nie jest łatwo uświadomić sobie to „wrzenie w sobie”. Jesteśmy tak skonstruowani, że po prostu nie widzimy, nie słyszymy i nie czujemy pewnych rzeczy w sobie. To są nasze martwe punkty. Nieświadomie ich unikamy, postrzegając je jako coś niezbyt przyjemnego lub coś oczywistego. A w tych nieświadomych strefach znajduje się źródło rozwiązania problemu. Zadaniem psychoterapeuty jest stworzenie bezpiecznego, komfortowego środowiska, w którym możliwa byłaby otwarta i głęboka samopoznanie, a także profesjonalne towarzyszenie osobie w tym procesie świadomości. Kiedyś skontaktowała się ze mną kobieta, która: w ciągu jednego roku został złapany 8 razy (!!!) w wypadku samochodowym, dzięki Bogu, bez poważnych obrażeń. Doświadczenie w prowadzeniu auta od ponad 10 lat, z czego 9 minęło bezwypadkowo. Popadła w głęboką depresję i po prostu nie rozumiała, co dzieje się w jej życiu. W wyniku psychoterapii odkryliśmy, że miała bardzo silne, stłumione poczucie winy w związku z pewnymi wydarzeniami w swoim życiu. Było poczucie winytak silny, że wytrąciła go ze przytomności. Jednak podświadomie nadal czuła się winna i „szukała” kary. Stąd wypadki i przewlekła depresja. Kiedy przyznano się do winy i konstruktywnie zajęto się nią, poczuła wielką ulgę. Wróciła jej radość i poczucie sensu życia. Wypadki również ustały. Teraz jeździ tak pewnie jak wcześniej. Dla mnie psychoterapia jest jak podróż, która rozpoczęła się w miejscu, które nie jest dla człowieka najprzyjemniejsze (można to nazwać problemem). A celem tej podróży w poszukiwaniu siebie jest przede wszystkim wejście w inny, bardziej komfortowy i satysfakcjonujący stan. Po drugie, aby zrozumieć, jak znalazłem się w tym nieprzyjemnym miejscu, aby w przyszłości nie trafić do tego i podobnych miejsc. I po trzecie, w ogóle, naucz się podróżować po przestrzeniach wewnętrznego wszechświata, czerpiąc z tego jak najwięcej przyjemności. Psychoterapeuta jest z tego punktu widzenia profesjonalnie przeszkoloną osobą towarzyszącą. Kto ma doświadczenie w takich wędrówkach i zna techniki biegu na orientację (jest to efekt treningu). A on (to ważny warunek) wielokrotnie odbywał wycieczki po swoim własnym wszechświecie, ważne jest bowiem, aby przewodnik nie pomylił miejsc, w których się znajdujesz, z miejscami, w których on sam jest (jest to także efekt wysokiej wysokiej jakości szkolenia zawodowe). Nawiasem mówiąc, Twój przewodnik najprawdopodobniej nie wie z góry, jak i dokąd musisz się udać. To temat waszej wspólnej pracy. Psychoterapeuta towarzyszy Ci w tej podróży, a nie prowadzi. To, gdzie chcesz się udać, zależy od Ciebie. Cóż, kto jeszcze? A zadaniem specjalisty jest pokazanie Ci tych miejsc, w których kręcisz się w kółko i nie posuwasz się do przodu, a także pomoc w określeniu, w którym momencie się znajdujesz. A teraz trochę o samym procesie psychoterapii. Zazwyczaj psychoterapeuta pracując z klientem zwraca uwagę na dwa wektory: „tam i wtedy” oraz „tu i teraz”. Pierwszy wektor to praca z problemami, które pojawiają się w życiu człowieka poza gabinetem psychoterapeuty, drugi to odkrywanie siebie w relacji z psychoterapeutą „tu i teraz”. Pierwszy wektor jest dość jasny, ale do czego służy drugi. Faktem jest, że psychoterapia to sytuacja szczególna, pod wieloma względami różniąca się od innych sytuacji w naszym życiu. A relacja z psychoterapeutą to też relacja szczególna, jednak uczestniczymy w niej całą naszą uczciwością, całym naszym życiowym doświadczeniem. W związku z tym będziemy budować te relacje w sposób, który jest nam znany. Często sposób, w jaki budujemy relację z terapeutą, będzie podobny do tego, jak robimy to w życiu codziennym. A to „tu i teraz” bardzo często można porównać do tego, co dzieje się „tu i wtedy” w problematycznej sytuacji w naszym życiu. A będąc w przytulnym gabinecie psychoterapeuty możemy bezpośrednio zobaczyć, poczuć i zrozumieć problematyczne, nawykowe zachowania, zgłębić je, a także spróbować nowych rzeczy w bezpiecznym środowisku. A potem zastosować te ustalenia na korzyść naszego życia. Przykładowo klient mówi psychoterapeucie, że czuje się samotny, nawet w towarzystwie ludzi, wydaje mu się, że nie jest zauważany i rozumiany. Jednocześnie nie patrzy na psychoterapeutę, unikając na wszelkie możliwe sposoby kontaktu wzrokowego, a mówi cichym, monotonnym głosem. Psychoterapeuta stawia hipotezę, że w ten sam sposób izoluje się od kontaktów życiowych z innymi ludźmi, nie zauważając ich i czyniąc siebie nieciekawym. Psychoterapeuta zwraca na to uwagę i okazuje się, że chęć uniknięcia kontaktu i odizolowania się wynika z chęci uniknięcia naturalnego podniecenia i zawstydzenia, które pojawiają się, gdy dochodzi do kontaktu dwojga ludzi. W tym momencie krzyżują się „tam i wtedy” oraz „tu i teraz”. I ten epizod jest swego rodzaju wątkiem, który pozwolił nam rozwikłać całą plątaninę skomplikowanych relacji klienta z innymi ludźmi. Dlatego bardzo ważne jest, aby otwarcie rozmawiać o uczuciach, które pojawiają się w trakcie psychoterapii. To jest klucz do skutecznej terapii. A to polega na otwartości i odwadze, aby rozmawiać z klientem o sobie i swoich uczuciach