W dzisiejszym poście, kontynuując temat stanów ego, chcę podsumować niektóre zasady psychoterapii opartej na stanie ego. Wielu badaczy zajmujących się psychologią odkryło, że osobowość człowieka nie jest wspólnota niepodzielna, ale składa się z wielu elementów, służących różnym celom. Jean-Pierre Janet (1907) użył terminu „dysocjacja” do opisania systemów idei oddzielonych od innych idei jednostki. Uważał, że takie wzorce osobowości mogą istnieć na poziomie nieświadomości, a nawet pojawiać się spontanicznie, podatne na obserwację i interakcję. W połowie XX wieku Paul Federn (1952) po raz pierwszy zaczął systematycznie wykorzystywać koncepcję stanów ego w psychodynamicznym rozumieniu. zachowanie. Dziś termin „stan ego” możemy zdefiniować jako zorganizowany system zachowań i doświadczeń, którego elementy są ze sobą powiązane jakąś wspólną zasadą, oddzielone od innych podobnych stanów mniej lub bardziej przepuszczalną granicą (Watkins i Watkins, 1997). W zależności od przepuszczalności granic stany ego mogą objawiać się na różne sposoby. U wielu osób pojawiają się one jedynie jako zmiany nastroju. W innych przypadkach stany ego działają na poziomie nieświadomości i można je bezpośrednio aktywować jedynie poprzez hipnozę. U osób skłonnych do dysocjacji, które doświadczyły w dzieciństwie wszelkiego rodzaju przemocy, stany ego mogą występować w postaci trwałych, oddzielonych fragmentów osobowości, często mających swój własny wiek, płeć, imię i inne cechy, manifestujące się spontanicznie lub w hipnozie , mając dostęp do wspomnień innych osób. Wreszcie, w przypadku prawdziwej osobowości wielorakiej, stany ego są odrębnymi subosobowościami w obrębie jednej istoty ludzkiej, posiadającymi własną historię i własne cechy. Takie subosobowości mogą być aktywowane spontanicznie, a każda subosobowość amnezuje okresy życia, w których inna subosobowość była aktywna. Są to wszystkie odmiany dysocjacyjnego zaburzenia osobowości/tożsamości. Bez wchodzenia w szczegóły teoretyczne, psychoterapia stanu ego obejmuje wykorzystanie technik terapii indywidualnej, grupowej i rodzinnej w celu rozwiązania konfliktów pomiędzy różnymi stanami ego, które tworzą „wewnętrzną rodzinę” jednostki (Watkins i Watkins, 1997). O ile rzadko spotykamy prawdziwe osobowości wielorakie, o tyle praca z ukrytymi stanami ego jest zazwyczaj możliwa jedynie przy pomocy technik hipnotycznych. Czy był tam chłopiec? Trzeba powiedzieć, że samo istnienie stanów ego, subosobowości, a zwłaszcza prawdziwych osobowości wielorakich staje pod znakiem zapytania kwestionowane przez wielu ekspertów. Wiele osób jest zniesmaczonych myślą, że niektóre procesy zachodzące w ich psychice mogą znajdować się poza ich wolicjonalną kontrolą lub stanowić niezależne fragmenty osobowości z własnymi celami, zainteresowaniami i pragnieniami. Sytuację pogarsza fakt, że czasami stany ego stają się dostępne do bezpośredniej obserwacji dopiero po wielu godzinach, tygodniach, miesiącach, a nawet latach psychoterapii. Wymaga to również w miarę opartej na zaufaniu i bezpiecznej relacji z terapeutą. Trudność polega na tym, że nawet sceptycyzm terapeuty co do istnienia stanów ego może stać się przeszkodą w ich manifestacji. Czynniki te powodują wiele nieporozumień i sporów wśród psychiatrów i psychoterapeutów, z których wielu nadal nie uznaje istnienia stanów ego, ponieważ nigdy ich nie widziało i nie może ich zobaczyć, ponieważ ich sceptycyzm nie pozwala pacjentom się otworzyć Wyrażono opinię, że nieostrożne sugestie psychoterapeuty u pacjentów skłonnych do dysocjacji mogą prowadzić do powstawania artefaktów – przejściowych fragmentarycznych stanów ego. Pacjenci podatni na hipnotyzację mogą je stworzyć wystarczająco szybko, na przykład, aby zadowolić terapeutę lub „być dobrym pacjentem”. Jednakże większość psychoterapeutów zajmujących się stanem ego obecnie się z tym zgadza.