Dzisiaj świat szybko się zmienia i niestety już nigdy nie będzie taki sam. Nieco ponad sto lat temu przez Europę i cały świat przetoczyła się pandemia „hiszpańskiej” grypy. W latach 1918–1919 (18 miesięcy) około 550 milionów ludzi, czyli 29,5% światowej populacji, zostało zarażonych tą chorobą. Hiszpańska grypa na całym świecie. Zmarło około 90-100 milionów ludzi, czyli 2,7-5,3% populacji Ziemi, co pozwala uznać tę epidemię za jedną z największych katastrof w historii ludzkości. Zatem śmiertelność wśród zakażonych wynosiła 10-20%. Epidemia rozpoczęła się w ostatnich miesiącach I wojny światowej i szybko przewyższyła pod względem ofiar ten największy wówczas konflikt zbrojny. Uważa się, że rozwojowi pandemii sprzyjały trudy wojny – niehigieniczne warunki, złe odżywianie, przeludnienie w obozach wojskowych i obozach dla uchodźców. Współczesna pandemia Covid-19 rozwinęła się jednak w stosunkowo zamożnym świecie materialnym nieprzygotowani na wyzwania społeczności „cyfrowej”, które wymagają racjonalnych wyjaśnień tego, co się dzieje. Jednym z ważnych kryteriów oceny tego, co się dzieje, jest zdrowie psychiczne i psychiczne społeczeństwa XXI wieku. To, co się dzieje, z pewnością wpływa na kształtowanie się portretu psychologicznego współczesnego człowieka, jego motywacji do istnienia w tym świecie, poczucia własnej wartości i poszukiwania sensu życia. Żyjemy w społeczeństwie high-tech, którego celem jest zaspokajanie własnych potrzeb; społeczeństwo zapomina o swoim prawdziwym celu, jakim jest bycie twórcą nie tylko świata rzeczy według Platona, ale także świata idei. O zaspokojeniu potrzeb ludzkości nie może decydować chwilowe pragnienie posiadania lub otrzymywania; ze swej natury muszą być skorelowane z rozwojem duchowym i intelektualnym. Naturą człowieka jest bycie podmiotem wiedzy o świecie. Czy to, co się teraz dzieje, jest wiadome? Oczywiście jest ona możliwa do poznania, ale jak w przypadku każdej znanej i poszukiwanej rzeczy, źródłem wiedzy jest samoistność jednostki, osobowość. Obecnie zapewniamy pomoc psychologiczną ludności, która stała się zakładnikiem wirusa atak z zewnątrz, który przyszedł i panował dzięki naszej nieostrożności i lekceważeniu natury i własnego zdrowia. Analizując apele i prośby obywateli o konsultację psychologiczną, można je podzielić na trzy kategorie: a) Somatyczne objawy „choroby”, tj. sugestywność i podatność na problem; b) odnalezienie w sobie „objawów” choroby, które manifestują się na poziomie podświadomego „pragnienia” bycia „ofiarą”; c) chęć zrozumienia własnego życia, podsumowując „rezultat” i pytanie o „przyszłość”, chęć mistyfikacji tego, co się dzieje. Wszystkie trzy kategorie mają charakter systemowy, tj. podyktowany algorytmem bytu, który jest podyktowany wewnętrznymi postawami podmiotu zmierzającymi do własnej indywidualizacji, czyli egoizmem. Współcześni ludzie w większości nie mają przejawów empatii, mających na celu zrozumienie i pogodzenie się z sytuacją, nie ma chęci zidentyfikowania przyczyny problemu, powiązania tej przyczyny ze skutkiem. Słynny austriacko-amerykański psycholog i logoterapeuta Viktor Frankl wymienił trzy sposoby, dzięki którym człowiek może nadać swojemu życiu większy sens: tworzenie, zdobywanie nowych doświadczeń i w istocie odnajdywanie sensu w samym życiu, także w cierpieniu[1]. Nadszedł czas na ponowną ocenę wartości, ludzkość musi ponownie przemyśleć swoje wyznaczanie celów, równoważąc się z naturą i własnym Ego, które z definicji jest lustrzanym odbiciem przeciwności losu i choroby, która nadeszła. Konieczne jest naukowe i pragmatyczne podejście do badania własnej egzystencji, terapia indywidualności, uzdrowienie z negatywnego „ja” z ekstrapolacją na „My”. Troska o innych nadaje sens naszemu życiu, ale niekoniecznie czyni nas szczęśliwymi. Jednocześnie psychologowie widzą drogę do uzdrowienia z przejawów somatycznych w poszukiwaniu sensu. „Istnienie człowieka jest zawsze skierowane ku czemuś lub komuś innemu niż on 5-04-005753-9.