W czasach pędu i pośpiechu, ciągłych nagłych wypadków i terminów brakuje czasu na to, co najważniejsze – uświadomienie sobie własnych uczuć i poznanie siebie nasze własne Ja. Wydaje się, że nie jest to aż tak istotne w porównaniu z pracą, dbaniem o rodzinę, o wygląd. Ale gdy tylko nasze zasoby się skończą, rozumiemy, że nic nie jest potrzebne, jeśli w duszy nie ma harmonii, nie ma pokoju, nie ma miłości, nie ma sensu. Aby nie wpaść w taką sytuację lub się z niej wydostać, ludzie udają się do psychologa lub psychoterapeuty. Pomoc psychologa może być nie tylko indywidualna, ale często najskuteczniejsza jest w grupie. O terapii grupowej nakręcono już wiele filmów, ale żaden nie odsłania tak naprawdę sensu takiej pracy w grupie. Jak wygląda grupa samopoznania? Jak w prostych słowach przekazać proces zachodzący w grupie? To trudne, ale spróbuję. Wyobraź sobie, że kilka zupełnie nieznajomych osób spotyka się raz w tygodniu, aby pomóc sobie lepiej dostrzec istotę i źródło każdego z ich problemów. Obcy ludzie mówią prawdę o tym, co widzą, ponieważ nie są uwikłani w inne relacje i nie są sobie nic winni. Dlatego często opowiadają o tym, co ukrywają ich bliscy, bo wstydzą się lub boją to powiedzieć. W końcu zależą one od naszego stosunku do nich. Dlatego w takich grupach ludzie często okazują się być osobą bardzo niewygodną, ​​agresywną lub wręcz przeciwnie, osobą, która nie ma własnego zdania, dostosowując się do wszystkich. Nieoczekiwane jest napięcie, którego doświadczają otaczający nas ludzie, niezręczność, strach, irytacja, nieufność lub pogarda. I nie dlatego, że ludzie są w jakiś sposób źli, ale dlatego, że sami aranżujemy w ten sposób interakcje. Że wywołujemy podobne uczucia, ale tego nie zauważamy. Cały czas są jakieś sprawy zewnętrzne i ważne... Albo pandemia, albo kataklizmy społeczne... Wpędzamy się w kąt, tracimy wsparcie otoczenia z powodów wewnętrznych i zewnętrznych. I coraz częściej czujemy się „bardzo zmęczeni wszystkim…”. Grupa samowiedzy jest teraz jak okno w dusznym pokoju. Świeże powietrze daje możliwość myślenia, a nie tylko przetrwania. Wiadomo, że nasze uczucia stają się znośne, jeśli zostaną zrealizowane i przełożone na słowa. Zrozumienie, zrozumienie, pogodzenie się z rzeczywistością i afekt stopniowo przekształca się w doświadczenie Rozmowa z samym sobą i słuchanie innych, tworząc wspólne pole, w którym pojawiają się nowe znaczenia - to właśnie oznacza uczestnictwo w grupie grupowo-analitycznej. Powstała psychoterapia grupowa jako odrębny rodzaj pomocy człowiekowi w bardzo trudnym czasie – u schyłku II wojny światowej. Stwierdzono, że grupa jest skuteczniejsza od psychoterapii indywidualnej właśnie dlatego, że człowiek nie jest zależny od poglądów jednego psychologa, ale porusza się razem z innymi, mając większą swobodę w kształtowaniu własnego punktu widzenia i odnajdywaniu własnej ścieżki. Grupa samopoznania działa w ramach psychoanalizy grupowej. Oznacza to, że kilka osób spotyka się raz w tygodniu, aby pozwolić, aby wydarzyło się między nimi wszystko, co się wydarzy. Żadnych specjalnych tematów, żadnych ćwiczeń. Lider nie przewodzi grupie, ale pomaga jej w samodzielnej pracy. Jak wygląda ta praca? W bezpiecznym i pełnym zaufania środowisku, które stopniowo się rozwija, zaczynamy rozmawiać o tym, co ukrywamy przed wszystkimi, czasami także przed nami samymi. O bólu, urazie, bezsilności, nienawiści, zazdrości, tajemniczej przyjemności czy wstydzie. Rozmawiamy, odpowiadając sobie nawzajem, odzwierciedlając to, co ukryte i sprawiając, że staje się mniej palące. Dzięki takim rozmowom poznajemy siebie i godzimy się ze sobą. Rozumiemy także innych i rozpoznajemy rzeczywistość, oddzielając ją od naszych fantazji. Taką pracę ułatwiają zasady poufności i spontanicznych skojarzeń. „Mów, co przychodzi ci na myśl” – to druga zasada. Jeśli uda nam się ominąć wewnętrzną cenzurę, to nasza nieświadomość pomoże nam poznać siebie. Tacy jesteśmy. Grupa pracuje ze stałym składem uczestników i nie ma w niej przypadkowych osób. Każdy ma swoje zadanie, swoje.