Każdy z nas w taki czy inny sposób spotkał się z „amortyzacją”. Możemy czuć się poniżeni przez naszych bliskich i bliskich. Często jest to związane ze strachem i niepokojem. A zdarza się, że w ten sposób ulegamy dewaluacji, mijając, gdy nie spełniamy czyichś oczekiwań. Najczęściej (czy zawsze?) dewaluacja polega na manipulacji, ktoś podejmuje wysiłek i chce, żeby go doceniono. Nieważne co. Zrobiłem sobie ładną fryzurę, ugotowałem pyszną zupę, wykonałem swoją pracę, wymyśliłem koło na nowo lub wyrzuciłem śmieci. Chcemy, żeby nasze wysiłki zostały docenione. Są różne historie: - Kobieta w średnim wieku wychowująca nastolatkę: „On w ogóle nie docenia tego, co dla niego robię, ale w nocy nie spałam, nie mam butów, a on zgubił telefon znowu trzeci telefon w ciągu sześciu miesięcy! A wiesz, ile kosztuje iPhone? - Młoda żona: „Zrobiłam barszcz. Nie byle jaką zupę, ale swoją ulubioną. I jadł ją w milczeniu! Wcale nie docenił, że spędziłem pół dnia w kuchni.” – Mężczyzna, którego cena samochodu się zbliża cena mieszkania: „Zainwestowałem w nią (moją ukochaną) tyle, ile nie zainwestowałem w swój biznes. A gdzie jest wdzięczność? Poszła do jakiegoś pracowitego człowieka. Myślałem, że to tylko w tanich serialach Nie doceniła tego, co dla niej zrobiłem. Małe fragmenty, a tyle w nich różnych znaczeń i uczuć. Można sobie wyobrazić te historie jako wielowarstwowy deser: Wiśnia to resentyment („Tak wiele zrobiłem, ale wszystko na próżno”) Bita śmietana to porównanie („Ja jestem dobry, on jest zły”) A potem reszta składników to strach, wstyd, poczucie winy. A na górze syrop użalający się nad sobą. Finał jest szalony „zapomnij o tym, nie warto”. Dlaczego robimy ten deser? Powodów może być wiele: zerwane relacje rodzic-dziecko prowadzące do współzależności, słaba i niestabilna samoocena, zawyżone wymagania wobec siebie i innych. „Muszę być lepszy, muszą potwierdzić, że jestem najlepszy”. Jak przestać jeść taki deser? Spróbujmy spojrzeć na siebie. Na siebie jako na osobę zajętą ​​bardzo ważną sprawą. Wszystko, co teraz robisz, jest bardzo ważne, ale robisz to DLA SIEBIE. Bo tylko poprzez siebie, zauważając siebie, możemy coś zmienić. Skoncentruj się na sobie, a nie na reakcjach innych ludzi – „Stać mnie na buty, ale CHCĘ KUPIĆ trzeciego iPhone’a nastolatkowi, który ze względu na swój wiek nie rozumie jeszcze wartości pieniędzy”. Proszę zwrócić uwagę, że nie skupiamy się na wartości działania, ale na rzeczach, bo dziecko nie ma doświadczenia w zarabianiu pieniędzy. Decyduję się kupić mu trzeciego iPhone'a, żeby nasza relacja była spokojna. TO DLA MNIE WAŻNE. WYBIERAM TO.” Zaczynamy brać odpowiedzialność za nasze uczucia i działania, na które wpływają nasze potrzeby. W takim przypadku utrzymuj równą relację z nastolatkiem, a nie załatwiaj sprawy, przeklinaj itp. Mamy prawo sprostać tej potrzebie. Ale bądźmy szczerzy. Przyznaj się szczerze przed sobą dla kogo to robimy. - „Mogę sobie pozwolić na pół dnia na eksperymenty kulinarne, bo mam mnóstwo energii, a nie ze względu na wdzięczność”. Albo jest to interesujące i jesteś pochłonięty procesem i robisz to dla siebie, albo jeśli nie jesteś zainteresowany, jest dostawa jedzenia. A potem warto zastanowić się, co kryje się za potrzebą wdzięczności? Na przykład, żeby poczuć swoją wartość? A potem, jak wdzięczność za zupę uspokoi Cię i sprawi, że poczujesz się wartościowy dla drugiej osoby... Prawdopodobnie jesteś czymś więcej niż talerzem, nawet najsmaczniejszej zupy. A co z poczuciem własnej wartości i potrzebą? Czy powiedzenie „dziękuję” za zupę pomoże Ci się uspokoić na długi czas? - „Mogę sobie pozwolić na wydawanie pieniędzy na osobę, którą jestem zainteresowany, ponieważ wiem, jak je zarobić, a nie dlatego, że jestem strasznie samotny”. Możesz być bardzo zły, że nie możesz kupić osoby, związać go ze sobą. Wtedy sensowne jest nie zatykanie dziury samotności innymi ludźmi, ale najpierw zamknięcie tego, co napływa z wnętrza. W końcu nie wszyscy ludzie są odpowiedni i nie wszystkie metody są odpowiednie. A w pośpiechu można się pomylić. To będzie zupełnie inna energia i inne poczucie siebie, gdy zaczniesz zbliżać się do tego, czego nie masz.