Adolescencja (11-15 lat) to trudny okres w życiu każdego dziecka i jego bliskich. To wiek buntu, etap przejściowy od dzieciństwa do dorosłości, kiedy dziecko aktywnie broni swojej niezależności, a jednocześnie pragnie zrozumienia i akceptacji. Dzieci w tym wieku często zadają sobie pytania: „Dlaczego wszystko i wszyscy mnie denerwują?”. , „Dlaczego mnie to tak złości?” Czy moi rodzice denerwują?”, „Kim jestem?”, „Jakie jest moje miejsce na tym świecie?” Nastolatkowi trudno jest poradzić sobie ze zmianami hormonalnymi i wahaniami nastroju, dlatego ma tendencję do obwiniania o wszystko rodziców i przyjaciół. Rodzice irytują swoimi żądaniami, pouczeniami i instrukcjami, przyjaciół - niestałością, „głupotą” itp. W świecie nastolatka wszystko zmienia się bardzo szybko: rano wszystko jest cudowne, wieczorem – „Nie chcę żyć!”, a najlepszy przyjaciel zamienia się w najgorszego wroga i odwrotnie. Zadaniem rodziców w tym przypadku jest wyjaśnienie, że są to przejściowe wahania nastroju, że każdy człowiek ma swoje wady i zalety, nikt nie jest doskonały. Swoją drogą ważne jest, aby dorośli potrafili przyznać się do swoich błędów i swoim zachowaniem dawać przykład, jak pracować z niedociągnięciami. Nastolatkom trudno jest zrozumieć swoje doświadczenia, są nimi pochłonięci i pewni swoich emocji są wyjątkowe i nikt przed nimi nie doświadczył takiego cierpienia i takiej rozkoszy. Jednocześnie trudno im zrozumieć uczucia otaczających ich ludzi, okazywać współczucie i empatię. Trzeba rozmawiać o uczuciach, wyrażać je, podawać przykłady z literatury klasycznej lub filmów fabularnych na temat doświadczeń bohaterów. W społeczeństwie nastolatek jest często nieśmiały, zagubiony i niepewny siebie. Albo ukrywa się i zachowuje tak cicho, jak to możliwe, albo zaczyna źle się zachowywać i obrażać wszystkich wokół siebie. To także sposób na radzenie sobie z niską samooceną i przyciąganie uwagi. Nastolatkowie są maksymalistami; ważne jest dla nich, aby wszystko było albo czarne, albo białe. Nie tolerują opcji pośrednich. Z jednej strony są gotowi walczyć o prawdę i sprawiedliwość, z drugiej strony słabo radzą sobie w trudnych sytuacjach życiowych. Dlatego mogą nie być po stronie akceptowanej przez rodziców. Nastolatek bardzo chce być dobry, a jeśli nie może być dobry, czuje się zły i bezsilny. I bardzo nie lubi być wychowywany. Zalecenia dla rodziców nastolatka: nie nadużywajcie kar i zakazów, nie krytykujcie, szukajcie przyczyny złego zachowania, pamiętajcie, że każde dziecko potrzebuje indywidualnego podejścia, okażcie szczere zainteresowanie; hobby nastolatka, wspierajcie go we wszelkich przedsięwzięciach (mniej pytajcie o studia, więcej o zainteresowania); w sytuacjach konfliktowych starajcie się zrozumieć motywy działań dziecka, dyskutujcie o tym, co się stało i wspólnie szukajcie wyjścia; nastolatka i rozwijaj go, dając mu wykonalne zadania; wierz w swoje dziecko i wspieraj go, zauważaj jego dobre uczynki, chwal go; pomagaj mu być dobrym, mądrym, miłym, pielęgnuj te cechy, szanuj osobowość dziecka i zachowuj się wobec niego tak, jak ty chciałbym, żeby się z tobą zachowywał. Jeśli masz trudności z wychowaniem nastoletniego dziecka, możemy omówić je osobiście, online lub podczas konsultacji demonstracyjnej na forum b17. Można zapisać się poprzez link. Prowadzone są także zajęcia grupowe dla dzieci w wieku 11-15 lat, których celem jest rozwijanie umiejętności komunikacyjnych.