Od autora: Krótki komentarz na temat rozpoczęcia psychoterapii dla jednego z serwisów popularyzujących pomoc psychologiczną. Druga część tytułu nawiązuje do... klienta Pierwszy klient Przed spotkaniem z klientem panował nastrój na pierwszą sesję terapeutyczną, związany z pewnym niepokojem. Oczywiście nie zabrakło świadomości przyczyn lęku: jest to brak, a właściwie minimum wiedzy o kliencie i w związku z tym wątpliwości w nawiązaniu szybkiego kontaktu roboczego, tzw. rapportu. W stłumieniu lęku pomogły wskazówki terapeutyczne zgodnie z kolejnością pierwszego spotkania. Jest to przede wszystkim standardowy zbiór informacji o kliencie: wiek, wykształcenie, zawód, stan cywilny i inne informacje, które można uzyskać od klienta w procesie opowiadania o sobie. Oczywiście już w tym czasie próbowałem zastosować aktywne słuchanie. Następnie zapytałem klienta o problemy, z którymi przyszedł i kto lub co jego zdaniem było ich źródłem. Następnie konieczne było zapytanie, co klient chciałby otrzymać w ramach pracy doradczej, czyli doprecyzowanie jego prośby, co też zrobiłem. Jeśli zatem dodamy do tego warunki finansowe i poufne uzgodnione wcześniej we wstępnej korespondencji, wówczas uznaje się, że główne postanowienia kontraktu terapeutycznego z klientem zostały uzgodnione. Potem, moim zdaniem, temat rozmowy w naturalny sposób skręcił w stronę historii życia klienta, począwszy od dzieciństwa. W trakcie procesu pojawiały się także pauzy, które pomimo specjalnego przeszkolenia w pracy z ciszą klienta, trzeba było znosić z pewnym napięciem. Z drugiej strony zrozumiałam, że poziom zaufania klienta już na pierwszym spotkaniu był w dalszym ciągu niewystarczający i nie było potrzeby intensyfikacji pracy poprzez prowadzenie interwencji terapeutycznych. Głównym i niewątpliwie pozytywnym efektem pierwszego spotkania było to, że Klient nie wyraził niezadowolenia z jego wyniku i zgodził się na kontynuację prac doradczych. Pod tym względem poczułem satysfakcję z pewnego przypływu energii. Oczywiście pojawiały się wątpliwości, jak zawsze związane z żalem, że „nie zrobiłem tego” i „nie należało tego zrobić w ten sposób”, ale znowu, jeśli naprawdę podejdzie się do tego procesu, pomyślałem (i nadal uważam, że ), że zrobiłem prawie wszystko, co było do zrobienia i nie traktowałem tych wątpliwości poważnie. Ponadto stworzyłam hipotezy terapeutyczne dotyczące kierunku, w którym powinnam podążać podczas kolejnego spotkania.