Czy zdarzyło Ci się kiedyś, że doświadczyłeś negatywnych lub pozytywnych emocji w stosunku do jakiejś osoby i nie rozumiałeś dlaczego? Oznacza to, że Twoja sympatia lub antypatia była czysto subiektywna? Zwykle możesz wyjaśnić swoją odmowę pewnymi obiektywnymi czynnikami, na przykład „ona źle traktuje zwierzęta” lub „on śmierdzi”. Zdarza się jednak, że wyzwalacz uczuć nie zostaje natychmiast wykryty. Jedna z klientek (nazwę ją Ira) napotkała następujący problem: przeprowadziła się z prowincji do Moskwy, znalazła dobre mieszkanie przy czystym wejściu do nowoczesnego budynku, niedaleko jest park, nie zajmuje to dużo czasu dojechać do centrum - ale jest jedna rzecz... W tym mieszkaniu gospodyni wynajmuje dwa pokoje, jeden pokój przypadł Irze, a drugi pokój wynajmowała dziewczyna mniej więcej w jej wieku, Ksyusha. Po pierwszym tygodniu wspólnego życia Ksyusha zaczęła budzić w Irze uporczywą niechęć. W pierwszej chwili Ira nie mógł zrozumieć, z czym wiąże się ta niechęć, po prostu powiedziała, że ​​Ksyusha ją denerwuje. Kiedyś z irytacji pokłócili się. „Jeśli tak dalej pójdzie, prawdopodobnie będę musiał się wyprowadzić, ale nie chciałbym – to miejsce jest bardzo dobre” – narzekał Ira. Na początku ona i ja próbowaliśmy ustalić obiektywne czynniki irytacji: może Ksyusha wszędzie zostawiała swoje rzeczy, nie myła naczyń po sobie, była hałaśliwa w nocy? Oczywiście było na co narzekać, ale te czynniki nie były aż tak istotne. Następnie przeszliśmy do badania czynników subiektywnych. Ira powiedziała, że ​​denerwuje ją sama osobowość swojej współlokatorki. - Spędza czas na bezczynności, nie pracuje, całymi dniami leży na kanapie, przegląda portale społecznościowe i przegląda społeczności stylistyczne. Z rozmów z nią wiem, że ta osoba interesuje się wszystkim po trochu i niczym konkretnym, tak naprawdę - trochę reżyserią, trochę malarstwem, coś zaczęła, potem się poddała, swoje przemyślenia publikuje okresowo na blogu. Czasami przychodzi do niej facet, który ją wspiera i płaci za jej czynsz. Tacy bezczynni ludzie są irytujący, wspierają innych, nie mają jasnego celu w życiu, nie dążą do niczego, rezygnują z tego, co zaczęli... Zapytałem Irę, czy ci ludzie przypominają jej kogoś z przeszłości? Dziewczyna od razu przypomniała sobie matkę. - Moja mama zawsze irytowała mnie swoją biernością, bezwładnością i zależnością finansową od ojca, który w ogóle jej nie cenił. Tak naprawdę nie przejmowała się mną. Kiedyś chciałam zostać aktorką, ale nie poszłam do szkoły teatralnej, potem pogrążyłam się w pisaniu jakichś wspomnień, pisałam na stole i nigdy nie opublikowałam ani jednej książki. Emocjonalnie zawsze była nieco zdystansowana, nadawała na swoich własnych falach. Powiedziałam sobie, że nigdy nie będę taka jak ona. Skończyłem studia, przeprowadziłem się do Moskwy, pracuję, utrzymuję się, nie jestem od nikogo zależny. Głośno odnotowywałam osiągnięcia Iry, a jednocześnie wydawało mi się, że jest ona nieco kategoryczna w ocenie trybu życia swojej sąsiadki, swojej matki. Praktyka często pokazuje, że jeśli ktoś jest kategoryczny wobec innych, jest także kategoryczny wobec siebie. W tym przypadku czarno-białe myślenie sprawdza się, gdy świat jest podzielony na ludzi żyjących prawidłowo i tych, którzy żyją niepoprawnie. Zapytałam Irę, czy były w jej życiu sytuacje, w których wykazywała wobec siebie kategoryczny stosunek? Ja: Właśnie wczoraj. Wracałem z pracy i padał deszcz i śnieg. Z zasady nie dzwoniłam po taksówkę, mówiłam sobie, że jestem silna, że ​​dam radę i że zaoszczędzę. W rezultacie wróciłem do domu zmęczony i zmarznięty do szpiku kości, w mokrych butach. P: Co czuło w tym momencie Twoje wewnętrzne dziecko? I: Poczuł się niekochany, opuszczony, niechciany. P: Jak myślisz, czego potrzebował? Ja: Zaopiekować się nim: wezwać dla niego taksówkę, przygotować w domu gorącą herbatę z cytryną. P: Co zrobiłeś, kiedy wróciłeś do domu zmęczony i wychłodzony? Ja: Chciało mi się płakać, ale szybko ugotowałam sobie kluski, zalałam wrzątkiem torebkę herbaty w filiżance i poszłam do swojego pokoju do pracy. P: Czy sądzisz, że w tamtym momencie byłeś w stanie zapewnić niezbędną opiekę swojemu porzuconemu, niechcianemu dziecku? Ja nie. kontynuowałem ©