Od autorki: Być dobrą matką to wysokie powołanie, wspaniały cel. Najlepsze matki to kobiety, które poprosiły o pomoc i otrzymały to, czego nie dostały w dzieciństwie... Całe nasze życie to teatr, a my jesteśmy w nim aktorkami... Aktorkami, dopóki nosimy maski i oszukujemy siebie zdrowie rodziców zależy od zdrowia przyszłego dziecka. Ciekawostką jest to, że prawie wszyscy troszczą się o kondycję fizyczną, a jednocześnie nie zwracają uwagi na zdrowie psychiczne. Uważam, że chodzi o zdrowie psychiczne rodziców to jest podstawa kształtowania zdrowej osobowości dziecka jako całości. Problem w tym, że nie jesteśmy świadomi naszych osobistych trudności. Dlaczego więc w naszym świecie jest tyle okrucieństwa? Jednym z głównych problemów wpływających na wychowanie dzieci jest nieodpowiednia samoocena rodziców (wysoka lub niska). Jeśli rodzic ma niską samoocenę, będzie niepewny siebie , wątpliwy, niezdecydowany i bojaźliwy. Wszystkie te sygnały niepewności przekaże swojemu dziecku nieświadomie, a swoimi słowami i czynami przekaże dziecku, że nie wszystko z nim jest w porządku, tj. „przekaż” swoją niepewność. W tym przypadku dziecko dorasta wycofane, niepewne swoich możliwości i możliwości, cierpi na depresję i boi się samodzielnego kroku. Jeśli rodzic ma wysoką samoocenę, która często mylona jest z pewnością siebie, będzie arogancki, samolubny, nie biorący pod uwagę interesów innych ludzi, nie uznający nikogo poza sobą, taki narcystyczny narcyz Z takim rodzicem będzie to bardzo trudne dla dziecka, ponieważ w każdym przypadku dziecko będzie winne. W rezultacie może wyrosnąć na aroganckiego lub „uciskanego”. O poczuciu własnej wartości przeczytasz w osobnej sekcji. W tej części postaram się ujawnić niektóre typy zachowań rodzicielskich, które mogą prowadzić do rozwoju problemów psychicznych u dziecka. Oczywiście obecność tych problemów u matki odgrywa decydującą rolę, ponieważ jest ona całym światem dla dziecka.1. „Rodzice to duchy”. Najczęściej dzieci rodzą się nie z pragnienia, ale dlatego, że „tak jest w zwyczaju”. Są zajęci swoimi zainteresowaniami (karierą, pracą, hobby lub po prostu nic nie robieniem), a dziecko jest dodatkiem do ich statusu i roli. Komunikacja z dzieckiem ma charakter formalny, na poziomie „nakarmiony – obuty – ubrany”. Często są niezadowoleni z dziecka i uważają je za ciężar. Nawet w towarzystwie dziecka odpływają w swoje fantazje. Dziecko nie otrzymuje żywej odpowiedzi na swoje wezwania. Czuje się samotny, opuszczony, przestraszony. Tego typu zachowania rodzicielskie powodują, że dziecko wyrasta na osobę niepewną siebie, nie potrafi budować bliskich relacji, bo nie zdarzyło mu się to w jego doświadczeniu, ma trudności w nawiązywaniu kontaktów, boi się zmian. , często jest przygnębiony, czasem przygnębiony, czasem agresywny. Trudno będzie mu nawiązać bliskie relacje i zbudować silną rodzinę.2. „Rodzice są opiekunami”. Ten typ odgrywa rolę „bardzo troskliwego i kochającego rodzica”. W odróżnieniu od pierwszego typu tak pilnie monitoruje każdy krok i zapobiega wszelkim niepowodzeniom u dziecka, że ​​dziecko nie rozumie, jaka jest jego osobista rola w tym świecie. Taki rodzic ma głębokie poczucie winy i za pomocą „iluzji”. opieki” nad dzieckiem, stara się złagodzić uczucie niepokoju. Nadmierne pochlebstwa, zadowalanie, przypodobanie się dziecku, natychmiastowe zaspokajanie wszystkich jego potrzeb, chronienie go przed wszelkimi trudnościami, prowadzi do tego, że dziecko rozwija niezdrowe ego: przyzwyczaja się. do wiary, że każdy jest mu zobowiązany, każdy na tym świecie jest dla niego, musi coś zrobić, uważa się za lepszego od innych, wyrasta na bezradnego i szuka tych, którzy zrobią dla niego to, co dorasta, dziecko pozostaje osobą niedojrzałą, zapatrzoną w siebie i zaspokajającą swoje potrzeby rękoma innych. Niezadowolony z siebie i otaczających go osób, głęboko nieszczęśliwy w duszy, ponieważ jest bezradny.3. „Rodzice -