– Mamo, dlaczego mnie nie szanujesz? – powiedziałam, próbując przerwać monolog mojej mamy. Ale ona nawet tego nie zauważyła i mówiła dalej: „Mamo, mamo, słyszysz mnie?” Dlaczego mnie nie szanujesz? - Co masz na myśli? - jakimś cudem mnie usłyszała. „Ciągle mówisz, jak bardzo ci się to nie podoba, jak trudno jest ci z ojcem, jak nieprzyjemnie jest ci z powodu tego wszystkiego”. – Komu jeszcze mam to powiedzieć – nie mam nic przeciwko temu, żeby cię wysłuchać. Ale jestem przeciwny temu, żeby nic z tym nie robić, nie zmieniać swojego życia, swoich relacji, tylko narzekać. I to jest dla mnie nieprzyjemne, bo martwię się o Ciebie, boli mnie, gdy słyszę, że czujesz się źle. Ale najbardziej bolesne jest to, że jutro i pojutrze też będziesz się źle czuć, a ja nie będę w stanie nic z tym zrobić, bo sama się nie ruszasz. I to jest twój brak szacunku do mnie - ciągle do mnie dzwonisz i ranisz opowieściami o tym, jak źle się czujesz - Co się stało? Zawsze mnie słuchałeś, zgadzałeś się, wspierałeś, dawałeś rady - Byłeś głupi, słaby, nie mogłeś się sprzeciwić, przestań. Pomyślałem, że tak właśnie powinno być. „Więc mam do ciebie już nie dzwonić?” – Zadzwoń, opowiedz, co jeszcze dzieje się w Twoim życiu, poza tym negatywnym. Powiedz nam, co robisz, aby rozwiązać swoje problemy. Dziel się sukcesami i tym, co nie jest jeszcze możliwe. Mów o tym, co robisz, a nie o tym, że stoisz w miejscu i jak cię to boli. Jeśli znowu zaczniesz narzekać, a ja zorientuję się, że nic nie robisz, po prostu się rozłączę. Ty oczywiście nie masz obowiązku zmieniać swojego życia, masz takie prawo i ja je szanuję, po prostu pozbądź się tej części swojego życia, z którą nie chcesz nic zrobić. Przecież jest mnóstwo innych tematów na nasze rozmowy z Państwem – A do kogo wtedy pójdę? Moje dzieci w ogóle mnie nie potrzebują – Zgadza się – jestem Twoim dzieckiem, a nie psychologiem, nie dziewczyną czy przyjaciółką. Tak, mam już czwartą dekadę, ale nadal jestem Twoim dzieckiem. Możesz udać się do znajomych, do psychologa, na szkolenie, porozumieć się z rówieśnikami na tematycznych formularzach w Internecie, przeczytać książki dotyczące Twoich problemów, zwrócić się do kogoś innego, kto może realnie pomóc w rozwiązaniu Twoich problemów. A ja będę tylko szczęśliwy dla ciebie i będę cię wspierać (także finansowo), jak syn, który kocha swoją matkę i chce, żeby z matką było wszystko w porządku. „Więc zostawiasz mnie?” „Zróbmy to jeszcze raz …”, potem jeszcze raz powtórzę to, co już powiedziałem. Dużo czasu poświęcono na obelgi, przerywanie komunikacji, histerię, oburzenie, manipulację i powtarzanie tego, co już powiedziałem. A bez tego nie ma mowy – na pewno potrzeba czasu, dużo czasu i cierpliwości oraz wytrwałości, po której przyjdą upragnione zmiany. W mojej relacji z mamą te zmiany pewnego dnia nadeszły. Czy człowiek koniecznie się zmieni? NIE. Czy warto więc zaczynać, jeśli jest obarczone konfliktami, napięciami w związkach i nie ma gwarancji pożądanego rezultatu??