Od autora: Oryginał artykułu ukazał się na stronie: Niedawno zadzwonił pierwszy dzwonek dla pierwszoklasistów. Emocje związane z tym wyjątkowym dniem minęły, ale jest za wcześnie na relaks, bo na dziecko czeka nie mniej ważna codzienność. Chodzi o przystosowanie się do nowych warunków. Artykuł ten poświęcony jest temu, jak rodzice mogą pomóc pierwszoklasiście i dlaczego ważne jest, aby nie słuchać dzwonków alarmowych. Pójście dziecka do szkoły jest poważną zmianą w jego życiu. Zasadniczo znajduje się w nowym środowisku, z własnymi normami i zasadami, w którym żyją nowi ludzie. Musi nauczyć się rozpoznawać te normy i zasady, obserwować i budować relacje z nauczycielem i kolegami z klasy. To, jak dziecko zaadaptuje się do szkoły, w dużej mierze zależy od jego gotowości do nauki. Literatury na ten temat jest mnóstwo. Warunkowo gotowość można podzielić na dwie części: jedną intelektualną, drugą psychologiczną. W pierwszym przypadku ważne jest, czy pamięć, uwaga, myślenie, wyobraźnia i mowa dziecka są na tyle rozwinięte, aby rozpocząć naukę. W drugim - chęć bycia uczniem, umiejętność komunikowania się z dorosłymi i dziećmi, przestrzegania zasad i znoszenia krytyki. Im więcej cech z tej listy posiada dziecko w wystarczającym stopniu, tym łatwiej będzie mu zaadaptować się w nowym środowisku. Jeżeli gotowość jest niska, adaptacja może zająć dużo czasu i być trudna. Całe życie dziecka przed pójściem do szkoły w różnych aspektach rozwija cechy niezbędne do nauki. Na przykład umiejętności społeczne ćwiczy się w przedszkolu lub w piaskownicy. Intelektualny – podczas zabawy lub zajęć rozwojowych. Wielu rodziców już od najmłodszych lat przywiązuje dużą wagę do rozwoju intelektualnego swojego dziecka, jednak niedoceniane jest znaczenie psychologicznej gotowości do nauki w szkole. Swoją drogą jest ona nierozerwalnie związana z inteligencją i na tę ostatnią ma ogromny wpływ. Anya ma 7 lat i rozpoczęła naukę w pierwszej klasie z doskonałym przygotowaniem. Umiała czytać, liczyć i pisać, a także dobrze rozumiała materiał. Ale wkrótce po rozpoczęciu studiów stała się smutna i spięta, osłabiona, zaczęła często chorować, a jej wyniki w nauce nie były zbyt wysokie. Okazało się, że Anya odrabia lekcje przez 4-5 godzin. Nie może popełnić najmniejszego błędu w swoim notatniku. Jeśli uda jej się zrobić znak, prosi mamę, aby wyrwała kartkę z zeszytu i ponownie zaczyna przepisywać pracę domową. Takie podejście do odrabiania zadań domowych codziennie wyczerpuje dziewczynę; nie ma czasu na odpoczynek, spacery i komunikację z przyjaciółmi. W rezultacie przychodzi do szkoły zmęczona, jej uwaga i inne funkcje intelektualne ulegają pogorszeniu. Naprawdę popełnia błędy, za które mocno siebie karci. A podstawową przyczyną tego stanu rzeczy był brak gotowości emocjonalnej dziewczyny. Psychoanalitycy zauważają, że w wieku 6-7 lat wszystkie wczesne konflikty i kryzysy emocjonalne powinny się zakończyć. Jeśli wszystko dzieje się normalnie, to w tym wieku zachowanie dzieci wyrównuje się i łatwo je edukować i uczyć. Co naprawdę przyczynia się do dobrej adaptacji w szkole. Ale czasami dziecko ma nierozwiązane konflikty emocjonalne. W takim przypadku zabiera je ze sobą do szkoły, co wpływa na jego zachowanie i zdolność uczenia się. U dzieci, które nie rozwiązały konfliktu rozłąki z matką, może rozwinąć się silne przywiązanie do nauczycielki i niechęć do dzielenia się nią z kimkolwiek innym. Żądając od niej większej uwagi. Lub odwrotnie, niemożność zaakceptowania stanowiska nauczyciela, brak zaufania do niej. Oraz chęć pozostania w domu z mamą. Dzieci, które charakteryzują się zatrzymaniem na etapie rozwijania samokontroli i samoregulacji, starają się być idealne i nieskazitelne, nie dają sobie prawa do błędów ( sprawa Anyi). Bardzo ograniczone w swoich przejawach. Albo wręcz przeciwnie, są niechlujni i nie potrafią przestrzegać zasad i porządku. Nie można samodzielnie monitorować swoich studiów. Mogą być agresywne, impulsywne i niespokojne, jeśli dziecko nosi ciężar nierozwiązanych relacji z braćmi i siostrami