Podsumowując to, co napisałem w poprzednim artykule, możemy wyciągnąć następujący wniosek: lepiej zrozumiemy naszych klientów (zwłaszcza młodsze pokolenie), gdy zagłębimy się w szczegóły ich preferencji gamingowych. Rozmowa o grach wideo to nie tylko pogawędki o książkach, serialach czy filmach. Osoba grająca nie jest biernym konsumentem kultury masowej; jest na aktywnym stanowisku, sam tworzy treści. Jego wartość i wybory moralne, doświadczenie, jakie zdobywa w trakcie gry, mogą odegrać ważną rolę w jego losach. Wróćmy do wyimaginowanej rozmowy o grach. Jeśli ktoś mówi, że lubi strzelanki. Oznacza to, że wybiera gatunek strzelanki. Ale które: pierwsza osoba? Z trzeciego? Widok z góry? Jaką broń woli? Dlaczego? Następne pytanie: dla kogo woli grać? Dla jasnej strony lub dla ciemności; dla terrorystów czy dla sił specjalnych. Następnie dowiemy się, czy gra sam, czy w drużynie? Jeśli sam, to która mechanika jest dla niego bardziej interesująca: otwarta konfrontacja, walka w zwarciu czy ukrywanie się (czyli niewidzialność, ukrywanie się)? Jeśli zbiorowy, to jaką rolę pełni? Przykładowo w DOTA 2 do wyboru są 123 postacie, 5 rodzajów ról: dwie atakują, trzy wspierają, osłabiają wroga. Dlaczego musimy znać szczegóły? Faktem jest, że świat gier jest teraz tak ogromny, że można się w nim zagubić. Wybór gier tego czy innego gatunku nie ma większego znaczenia. Twórcy wymyślają własną grę, a gracze grają w swoją. Nas interesuje psychologia zawodnika: przez jakie doświadczenia będzie przechodził? Gracze przychodzą do gier z różnymi potrzebami, a my możemy pomóc im uświadomić sobie, co jest ważne, co sprawia, że ​​poświęcają grze wystarczająco dużo czasu. Oczywiste jest, że terapeutyczny efekt gier polega na przyjemności płynącej z samego procesu. Osoba odwraca uwagę od problemów, wchodząc do kolorowego, interesującego, bezpiecznego wirtualnego świata. Jednak w świecie gry istnieje model strategii gry gracza, który pomoże mu w samopoznaniu i świadomości. A. Vetushinsky opowiada o podstawowym modelu projektanta gier Richarda Bartle'a. Identyfikuje 4 główne typy strategii (chociaż każdy z nich ma dwa podtypy): Są to Zabójca, Wyczynowiec, Badacz i Socjalista. W celu uzupełnienia zapraszam na konsultacje psychologiczne dotyczące problemów uzależnienia od komputera u młodzieży i dorosłych, na terapię zabawową dla dzieci z problemami emocjonalnymi oraz na kameralną grupę Play Therapy dla dorosłych!